Και για να γίνω περισσότερο σαφής, θα παραθέσω περιληπτικά κάποια στοιχεία απ` τη ζωή και την προσφορά ενός μεγάλου Στρατιωτικού και Πολιτικού, του Νικ. Πλαστήρα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας, υπήρξε άνθρωπος ξεχωριστού κύρους και εντιμότατος. Διαπνεόταν από φλογερό πατριωτισμό και διακρινόταν για την γενναιότητά του, την ειλικρίνεια, την ανιδιοτέλεια και την αγνότητα του χαρακτήρα του. Αξίζει να αναφέρουμε ένα πρωτόγνωρο περιστατικό από την ιδιωτική του ζωή, με την απέλπιδα προσδοκία ότι πολλοί απ` τους σημερινούς ιθύνοντες θα προβληματιστούν και θα αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Λίγες μέρες μετά την κηδεία του (29 Ιουλίου του 1953), οι συγγενείς του «κατέγραψαν» τα «περιουσιακά» του στοιχεία. Βρήκαν, κύριοι «Τσοχατζόπουλοι», στην τσέπη του 216 δρχ. και 10 δολάρια. Καμιά κατάθεση σε Τράπεζα. Κανένα ακίνητο. Ούτε σπίτι δικό του δεν είχε. Κάποτε που λέτε κύριοι «πανούργοι κι άπληστοι της Πολιτικής», ένας στενός του φίλος είχε πάρει πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ κι εκεί σε ξενοδοχεία και δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μία Τράπεζα και μίλησε με τον Διοικητή. Τι; Απόρησε εκείνος. Ο Πλαστήρας δεν έχει σπίτι; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους. Πάρτε αυτό το έντυπο να το συμπληρώσει και να το υπογράψει. Το δάνειο θα εγκριθεί αμέσως. Χαρούμενος ο φίλος που λέτε, έτρεξε στον Πλαστήρα να του αναγγείλει το ευχάριστο νέο. «Άιντε ρε Γιάννη» του απάντησε ο Πλαστήρας. «Με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ, ο συνταξιούχος, πήρα τόσο δάνειο για σπίτι;» Έσκισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε. Ακούτε σεις κύριοι «Τσοχατζόπουλοι» και οι άλλοι μεγαλοσχήμονες της πολιτικής και όχι μόνο, που απαρτίζουν το δικό σας περίγυρο; Ο Πλαστήρας λέει θα ντρεπόταν για τα μούτρα για ένα «κολόσπιτο», όπως μας είπε κάποτε κάποιος άλλος «προοδευτικός» σαν και σας. Ο Πλαστήρας που τον Αύγουστο του 1992, ήταν αυτός που συγκράτησε την ορμή των ατάκτων του Κεμάλ, στην οπισθοχώρηση των Ελληνικών Στρατευμάτων και έδωσε έτσι στο στρατό τη δυνατότητα ασφαλούς επιβίβασης στα πλοία από το λιμάνι του Τσεσμέ. Ο Πλαστήρας, ο αποκαλούμενος «Μαύρος Καβαλάρης», όπως τον ονόμασαν, τόσο στο στρατιωτικό, όσο και στο πολιτικό πεδίο, που για τις ανδραγαθίες και το ήθος του, η Δ` Συντακτική Συνέλευση των Ελλήνων το Μάιο του 1924, του απένειμε τον τίτλο «άξιος της Πατρίδας». Ο Πλαστήρας που αποχαιρετούσε τους στρατιώτες που πέθαιναν για την Πατρίδα, με δάκρυα στα μάτια, όλους μαζί και τον καθένα χωριστά. Ενώ εσείς κύριοι «Τσοχατζόπουλοι» (και είστε αρκετοί), υποχρεώσατε με τον τρόπο σας τα Ελληνόπουλα να υπηρετούν την Πατρίδα σε γερμένα υποβρύχια και προβληματικά ελικόπτερα, γιατί το μόνο που είχατε στο τσερβέλο σας ήταν το ύψος της μίζας, επιδεικνύοντας εγκληματική αδιαφορία για όλα τα υπόλοιπα. Αυτός ήταν ο Πλαστήρας κύριοι «Τσοχατζόπουλοι» της διαπλοκής και της ανευθυνότητας και ξέρετε γιατί; Διότι όντας πλημμυρισμένος από Ελλάδα, περίσσευε το φιλότιμο και η αγάπη του για την Πατρίδα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε πράξεις που στρέφονταν εναντίον της, να αποτελούν γι` αυτόν εσχάτη προδοσία, ή στην καλύτερη περίπτωση Εθνικό Έγκλημα. Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στον αναγνώστη να σκεφθεί και να σας αποδώσει τα «εύσημα» που σας αξίζουν, επιστρατεύοντας τη δική του φαντασία, πράγμα εύκολο άλλωστε, αφού τα αισθήματα που τρέφουμε για όλους εσάς, εμείς οι αγανακτισμένοι απλοί Έλληνες πολίτες, συμπίπτουν απόλυτα και μπορούν να αποδοθούν, κατά τη γνώμη μας, με τρεις μόνο λέξεις: Απέχθεια, αηδία και αποστροφή. Τέλος παραμένει το ερώτημα: Θα βρεθεί άραγε κάποιος Πλαστήρας να υποχρεώσει όλους τους ανέντιμους (κατ` άλλους λαμόγια) να λογοδοτήσουν όπως τους αξίζει και να περισώσει ότι απέμεινε; Απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο θα μου πείτε. Σύμφωνοι. Όμως, επειδή ζούμε στη χώρα των απίθανων πιθανοτήτων, είμαστε της γνώμης ότι οι εν λόγω «κύριοι», θα πρέπει να κρατήσουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και αυτό το ενδεχόμενο καλού-κακού. Δεν ξέρεις καμιά φορά, από κανέναν «ζωηρό» της δικαιοσύνης λειτουργό, τι μπορεί να συμβεί… Δηλαδή, τι «κέφια» και «στροφές» ανάποδες μπορεί να πάρει… Πάντως, τα πάντα μπορούν να συμβούν! Ας το προσέξουν καλά οι ιθύνοντες αυτό, προτού να είναι αργά για το Έθνος και το λαό μας.
Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
