Γύρω απ’ την Καπιταλιστική Μητρόπολη περιφέρονται ως δορυ-φόροι, και πάντως ελεγχόμενες πλήρως, πολιτικά, οικονομικά και κοινω-νικά, ορισμένες «αναπτυσσόμενες» ή και υπανάπτυκτες ακόμα χώρες. Κι αυτές οι χώρες ελέγχονται ωμά και απροκάλυπτα, καθώς συμπληρώ¬νουν την καπιταλιστική Περιφέρεια ως πηγή πρώτων υλών, ως φτηνή ερ¬γατική δύναμη και ως αγορά βιομηχανικών προϊόντων. Αυτή, δυστυχώς, είναι η γυμνή πραγματικότητα. Οπότε, η καπιταλιστική πρακτική διαμορ¬φώνει τους ανάλογους μηχανισμούς για τη διαιώνιση αυτού του στυγνού πατερ-ναλιστικού κατεστημένου.
Εύκολα, λοιπόν, αντιλαμβάνεται έτσι ο καθένας ότι μια καπιταλι-στική δύναμη, επιδιώκοντας τη μεγιστοποίηση του οικονομικού κέρδους, εφευρίσκει κάθε μέσο, ώστε να έχει σε μόνιμη βάση υποταγμένες στα κελεύσματα των βουλήσεών της όλες τις ελεγχόμενες χώρες. Κι ο έλεγ-χος αυτός διενεργείται σε τρία κυρίως επίπεδα:
* Πρώτο: Πολιτιστικό επίπεδο
Η «Μητρόπολη», είτε άμεσα είτε έμμεσα, στις χώρες επιρροής της επιβάλλει δύο πολιτικές πρακτικές, ενώ παράλληλα φροντίζει για την ύπαρξη αρκετών κομματικών σχηματισμών, καθώς την εξυπηρετεί η πο-λυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων στο όνομα δήθεν της πολυφωνίας και του πλουραλισμού. Οι πρακτικές, λοιπόν, τις οποίες επιβάλλει είναι οι εξής:
α. Η Εξουσιαστική.
Την εφαρμόζει μέσα από δυο κυρίως αστικά κόμματα, τα οποία εναλλάσσονται στην εξουσία ανάλογα με τις αντιδράσεις του λαού απέ-ναντι στις πιέσεις που δέχεται ο λαός αυτός από τις απαιτήσεις των καπι-ταλιστικών κέντρων αποφάσεων. Περιττό να τονισθεί ότι και τα δύο αυτά κόμματα κυβερνούν απαρέγκλιτα καθ’ υπόδειξιν της Μητρόπολης!
β. Η Πρακτική της ελπίδας.
Την ενσαρκώνουν τα λεγόμενα αριστερά κόμματα με ρητορικές ενάντια στον Καπιταλισμό, την καταπίεση και την εκμετάλλευση των λαϊκών μαζών. Πιο πολύ οι σχηματισμοί αυτοί λειτουργούν ως κόμματα διαμαρτυρίας, ενώ διατείνονται ότι εκφράζουν τις ελπίδες του λαού.
Η επιδίωξη, όμως, του κεφαλαίου είναι να καταντήσουν οι ελπίδες του λαού όνειρα μιας ατέρμονης λαϊκής νύχτας…
* Δεύτερο: Οικονομικό επίπεδο
Η Καπιταλιστική Μητρόπολη εφαρμόζει τη λειτουργία του επεν-δυμένου βιομηχανικού κεφαλαίου κατά τρόπο κυνικά Μακιαβελικό, θε-ωρώντας ακόμα και τον παράγοντα άνθρωπο ως καθαρό οικονομικό μέ-γεθος, την αξία του οποίου καθορίζουν άκρως εξειδικευμένα οικονομικά επιτελεία στην υπηρεσία της στυγνής εκμετάλλευσης ακόμα και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής. Και κάθε φορά που οι υποταγμένοι λαοί στεγνώ-νουν οικονομικά, η Μητρόπολη μέσω των μηχανισμών της τους εξανα-γκάζει σε υπέρογκες δανειοληψίες με όρους δυσβάσταχτους και με υπο-θήκη ουσιαστικά το ξεπούλημα ολόκληρων κρατών.
* Τρίτο: Κοινωνικό επίπεδο
Ξέχωρα απ’ τα παραπάνω, η Καπιταλιστική Μητρόπολη με την πλύση εγκεφάλου του απλού κοσμάκη καταφέρνει μέσα από έναν επι-στημονικά κατευθυνόμενο καταναλωτικό τρόπο ζωής να χειραγωγεί τις μάζες ανάμεσα στην κινδυνολογία, τον φόβο, την κρίση θεσμών και αξιών, τον αποπροσανατολισμό και την αβεβαιότητα. Η ατομικότητα έτσι ισοπεδώνει και συνθλίβεται κάτω από το βάρος της μαζικότητας και των θαυμάτων της αδηφάγου λάμιας της παγκοσμιοποίησης, που στο πέ¬ρασμά της εξαφανίζει παραδόσεις, ιστορίες, έθνη και ιδιαιτερότητα των λαών. Ας σημειωθεί ότι για την τύχη των λαών αποφασίζουν ερήμην των λαών ξένα κέντρα εξουσίας!
Ας μην παραξενευόμαστε, λοιπόν, για τα όσα δεινά διέρχεται σή-μερα η χώρα μας, κι ας είμαστε έτοιμοι να υποστούμε και πιο σκληρά ακόμα. Άλλωστε η ίδια η ιστορία μας πάνω σ’ αυτές τις γραμμές προ¬χωρά από συστάσεως Ελληνικού κράτους εν σωτηρίω έτει 1832 μ.Χ. και εφεξής. Και, ενώ οσονούπω η Ελλάδα συμπληρώνει δύο αιώνες ανεξάρ-τητου βίου «υπό την εγγύησιν» προστάτιδων δυνάμεων, εξακολουθεί να κινείται ως δορυφόρος διάφορων καπιταλιστικών κέντρων ζώντας με δανειοδοτημένες οικονομικά ανάσες με αντίτιμο το ξεπούλημα γης, ύδα¬τος και αέρος ακόμα στους εκάστοτε οικονομικούς «σωτήρες». Αλλά οι σωτήρες αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, και την κάνουν πολύ καλά.
Και οι Έλληνες, όμως, δεν είναι άμοιροι ευθυνών γι’ αυτή τους την κατάντια. Παρατηρούμε ότι σε μόνιμη βάση κι από τους ίδιους τους Έλ-ληνες βιάζεται λόγω και έργω η έννοια και η πρακτική της δημοκρατίας μέσα στην ίδια τη γενέτειρά της! Οποία αθλιότης! Έτσι, η Ελλάδα περιέ-πεσε τα τελευταία κυρίως χρόνια, σε μια άνευ προηγουμένου κρίση θε-σμών και αξιών, σε μια πρωτόφαντη υλική και πνευματική ένδεια, σε κα-τάσταση σύγχυσης και ανασφάλειας ενός ολόκληρου λαού, που άγεται και φέρεται απ’ τις δημόσιες αμαρτίες των ίδιων των εθνοπατέρων του, ενώ το μέλλον του αποφεύγει ακόμα και να το σκέφτεται από φόβο…
Το «τίνες πταίουσιν» το γνωρίζουμε οι πάντες άριστα. Αλλά αυτοί οι «πταίοντες» κατάφεραν να μας αφαιρέσουν ακόμα και την ελπίδα επι-βάλλοντας αδιάκοπα μια συστηματικώς κατευθυνόμενη και επιμελώς εντεινόμενη οικονομική αφαίμαξη προς όφελος μιας ντόπιας εξουσιαστι-κής κάστας, η οποία με την κληρονομική διαδοχή των γενεών εξυπηρετεί εδώ και διακόσια περίπου χρόνια – με ελάχιστες βέβαια μικρές φωτεινές παρενθέσεις – τα συμφέροντα των διεθνών χρηματοδοτών.
Ας γινόταν τουλάχιστο ο καθημαγμένος Ελληνικός λαός να μά¬θαινε την αλήθεια! Να μάθαινε γιατί καταστρέφεται πληρώνοντας αδιά¬κοπα ανεξόφλητες ξένες και ντόπιες ενοχές. Να μάθαινε γιατί η χώρα του πρώτου θαύματος της Οικουμένης κατάντησε αποδέκτης λύπησης και χλευασμού μαζί από ‘κείνους οι οποίοι την ύπαρξή τους την οφείλουν στην Ελλάδα.
Από τον Οδυσσέα Τσιντζιράκο
* Ο Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος είναι Φιλόλογος
