Πολλές φορές μάλιστα η στέρηση και η ανάγκη δεν παρουσιάζονται μόνο με την επισιτιστική μορφή. Έχουν άμεσες δυσμενείς ψυχοπνευματικές καταστάσεις ώστε ν` ανοίγουν δρόμους, για ηθικές και ψυχικές ανοχές. Μας οδηγούν σε δρόμους φτηνής συνδιαλλαγής. Για κάμψη του ηθικού μας, για αποσάθρωση των ανθρωπιστικών ιδεωδών. Το ζώο, που πεινά είναι έτοιμο για τα πάντα. Γίνεται θηρίο για ν` αρπάξει. Ράκος, για κακοποίηση. Άλλες παρενέργειες και κρίσεις άφθονες. «Ων ουκ έστι αριθμός».
Εμείς όμως θα σταθούμε σήμερα στην πιο μεγάλη και επιβλαβή επίδραση της κρίσης. Την πιο τραγική για το ήρεμο και εύρυθμο κοινωνικό περιβάλλον. Για τη χαλασμένη ζύμη από την οποία αναπλάθεται η κοινωνική σήψη, ο φόβος για το αύριο, για το χώμα που πατάμε και αποσαθρώνεται κάτω από τα πόδια μας, χωρίς να ξέρουμε που πάμε. Απλούστατα είναι το αίσθημα της ανασφάλειας. Είναι το αίσθημα, που καραδοκεί ανίκητο και καταλυτικό. Έξω από την πόρτα μας, για να μας διαλύσει κυριολεκτικά. Να στερήσει τη θέληση, τη βούληση και την ανάκαρα ν` αντιδράσουμε. Είναι το αίσθημα, που μας φορτώνει μια βασανιστική ανησυχία για το αύριο. Ναι η ανασφάλεια. Είναι το χειρότερο απ` όσα έχει να μας βασανίσει η κρίση. Νοιώθουμε να κονταροκτυπιέται μέσα μας. Μα μένουμε ανίκανοι ν` αντιδράσουμε. Μια μαυρίλα είναι της ψυχής μας, που μας σκεπάζει με τρόμο. Είναι η στέρηση της ελπίδας. Δουλεύαμε στην οικογένεια τέσσερα άτομα. Και τώρα μόνο δύο. Κι αυτά με παρτ-τάιμ. Πώς θα ξυπνήσουμε αύριο; Ποια έκπληξη θα μας βυθίσει πάλι στην ταραχή του θυμικού μας; Χρέη, έξοδα ανεκπλήρωτα, δάνεια στεγαστικά, κατά παράδοξο τρόπο εγκλωβίστηκαν, μέσα σε μια θανατερή παγωνιά, που μας οδηγεί μέσα από μια ανεκτή διαβίωση, στο άγχος να βρεθούμε στο δρόμο. Από το σπίτι να βρεθούμε στη φυλακή. Λένε πως όλα τούτα, είναι αποτέλεσμα των Διεθνών Χρηματιστηριακών κέντρων, των «Αγορών». Το «χέρι» του Μεγάλου αδελφού.
Πού ήταν όμως το κράτος «Φύλακας» του πολίτη, να μας ενημερώσει εξαρχής, για το τι μας περίμενε; Αυτό δεν ήταν εκείνο με τον Σημίτη, που μας προέτρεπε, να μπούμε στον τζόγο για τον πάταγο του «Χρηματιστηρίου», όπου χάθηκαν περιουσίες, ιδρώτας και αίμα του λαού; Αυτό το δυσπραγές και ανεύθυνο κράτος, δεν ήταν που μας προέτρεπε στην πάσης φύσεως δανειοδότηση;
Ένα ακατάσχετο αίσθημα ανασφάλειας, τουλάχιστον προσωπικά το νοιώθω, να με πνίγει, καθώς αναλογίζομαι το ακατάσχετο κύμα λαθρομεταναστών. Στα ακριτικά νησιά μας ο ανεξέλεγκτος αυτός όχλος των μεταναστών, ξεπέρασε σε αριθμό, τους μονίμους κατοίκους. Μία σπίθα είναι, που τα ενδεχόμενά της εντείνουν την ανασφάλειά μου. Να δείτε εκεί πως θα μπλέξουμε με τις πολιτικές της θείας Τασίας ή του καθησυχαστικού Μουζάλα. Μόνον οι μετρημένοι μετανάστες είναι 65.000 σ` όλη την Ελλάδα, Πόσοι άραγε είναι που ζούνε ανάμεσά μας; Όλοι αυτοί θέλουν καθημερινά από τη φτωχή Ελλάδα, στέγαση, διατροφή, εκπαίδευση, κάλυψη υγείας κλπ. Ο Θεός να φυλάξει το «φιλόξενον Έθνος μας», αλλά φοβάμαι πως γρήγορα θα προκύψουν προβλήματα, με τα γεωπολιτικά τους προβλήματα και πως η Ε.Ε. με τον εξαχρειωμένο Ερντογάν θα παίξουν τα παιγνίδια τους στον Ελλαδικό χώρο. Ακούω δολοφονικές επιθέσεις Τζιχαντιστών κατά Ευρωπαϊκών χωρών. Ποιος μας εγγυάται, πως αυτοί οι άνθρωποι με τα ματωμένα χέρια και τις βρώμικες ψυχές, θ` αφήσουν τελικά τη χώρα μας στο απυρόβλητο;
Ανασφάλειες λοιπόν παντού. Ανησυχήσαμε στην αρχή, με την εμφάνιση τραμπουκισμών και χυδαιότητας, των πρωτοπαλίκαρων Νέο-Ναζί. Ευτυχώς το κακό περιορίστηκε. Για δείτε όμως στην Αμερική με τη νίκη του Τράμπ, τι επιδράσεις είχε; Ξεσηκώθηκε η Λεπέν στη Γαλλία. Πώς σχηματίσθηκαν τα ακροδεξιά κόμματα, στην κεντρική και βόρειο Ευρώπη. Στην Ε.Ε. τρίζουν τα πόδια της. Η Αγγλία διέπραξε το σφάλμα της να σαλτάρει από το μαντρί. Και τώρα, οδύρεται βλέποντας τα προβλήματά της. Κι ακόμα και άλλα μέλη της Ε.Ε. φοβερίζουν πως θ` αποσκιρτήσουν.
Τι θα γίνει λοιπόν; Ποιος αδιάφορος πολίτης, δεν έχει κτυπηθεί από τα βόλια της ανασφάλειας;
Από κουβέντες που κάνω με τους εγγονούς μου, έφηβοι πια, βγάζω αρνητικά συμπεράσματα. Η νιότη από τη φύση της δεν αντέχει όρια και κανόνες και ανασφάλειες. Το μέλλον ανοίγεται μπροστά τους και προσπαθούν να το κατακτήσουν. Μιλάς μ` αυτά για τα σημερινά προβλήματα και αυτά το σκάνε μ` ένα «Άντε τσάο» «Σας είδαμε κι εσάς». Άλλα παιδιά, πιο υπομονετικά, μιλάς μαζί τους και λένε «Αμάν με τα προβλήματά σας». Δεν τα θεωρούν ούτε καν δικά τους. Μέρος λοιπόν της κοινωνίας μας με το καλύτερο δυναμικό και οπλοστάσιο, με σωρευμένο στην ράχη τους το κύμα της ανασφάλειας, πώς θ` αντέξει σε μια σκληρή στιγμή; Δύσκολα και αναπάντητα ε! Πολλοί λένε, πως τούτο το αίσθημα είναι το αντίτιμο για τα χρόνια της ευωχίας και ανεμελιάς. Πολλά λέγονται και διάφορα. Αλλά ποιος θα δικαιολογήσει το δικό μου μαρτύριο, της θανατερής ανασφάλειας που με κυνηγά εδώ και 8 χρόνια;
* Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
