Μα εκείνος τον έγραφε στα παλιά του τα …πέταλα. Έσκυβε το κεφάλι στο παχνί και δεν το σήκωνε αν δεν το άδειαζε. Τότε εφήρμοσε μια έξυπνη τακτική.
Άρχισε σιγά-σιγά να λιγοστεύει την τροφή του. Κάθε μέρα όλο και φτώχαινε το παχνί, ώσπου ήρθε κάποια στιγμή που όσο κι αν έψαχνε ο φτωχός γάιδαρος, δεν εύρισκε τίποτα.
Περιχαρής ο χωρικός έτριψε τα χέρια του, γιατί είχε πετύχει το σχέδιό του, το πρόγραμμα λιτότητας ας πούμε. Την άλλη μέρα όμως, ενώ πήγε στο στάβλο να τον φορτώσει τον βρήκε … τέζα, κατά το κοινώς λεγόμενο.
Δεν ξέρουμε αν πρόλαβε να ρίξει καμιά κλωτσιά στο μεγαλοφυές αφεντικό του. Ο χωρικός βγαίνοντας από το στάβλο τραβούσε τα μαλλιά του, γιατί πάνω που είχε μάθει στο γάιδαρο του να μην τρώει, ψόφησε.
Πώς σας φάνηκε συνάνθρωποι το παραμύθι; Μήπως σας θύμισε κάτι;
Και το ντουλάπι του Έλληνα κάθε μέρα και φτωχαίνει και δεν θα είναι μακριά η μέρα που ανοίγοντάς το θα το βρούμε άδειο. Ε, πόσο μπορεί να αντέξει ένας λαός, σ` αυτή τη λιτότητα χωρίς τέλος. Κάνουμε υπομονή, βογκάμε και… κλωτσάμε για να μας ακούσει το …αφεντικό και να μας πετάξει καμιά μπάλα… σανό να μασήσουμε, μα εκείνο φαίνεται είναι κουφό. Έβαλε παρωπίδες και βουλοκέρι στα αυτιά του και πάει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του.
Ποιο πρόγραμμα δηλαδή αυτό που νομίζει ότι εφαρμόζει, ενώ η ΤΡΟΙΚΑ ή οι θεσμοί όπως τους λέμε τώρα το βρίσκουν ελλιπές. Αυτές οι περικοπές, αυτά τα χαράτσια πού πάνε βρε παιδιά! Έχουμε δεθεί κόμπος, έλεος πια και το χρέος παραμένει χρέος.
Οι πολιτικοί μας δυστυχώς είναι ανάξιοι να μας βγάλουν απ` αυτό το αδιέξοδο. Το εύκολο ήταν γι` αυτούς να μας φέρουν εδώ που μας έφεραν. Να είμαστε περίγελος όλου του κόσμου. Ένας περήφανος λαός να υποκλίνεται στον κάθε Σόιμπλε και Μέρκελ. Το χειρότερο είναι πως δεν έχουμε καμιά ελπίδα να βγούμε απ` αυτό το τέλμα. «Τελείωσες τις σπουδές σου;» Ρώτησα μία νεαρή μου φίλη προχθές που συνάντησα στο δρόμο. «Τελείωσα έκανα και μεταπτυχιακό», μου απάντησε, «μα ποιο το όφελος, από δουλειά …τίποτα». Και έφυγε το κορίτσι προβληματισμένο και απογοητευμένο στα εικοσιπέντε του χρόνια.
Είναι φοβερό, να μην μπορούν οι νέοι μας να ατενίσουν το μέλλον με αισιοδοξία, να διπλώνουν τα φτερά τους πριν καλά –καλά ανοίξουν! Ένα πελώριο «ΓΙΑΤΙ» κατέκλυσε το κεφάλι μου. Τι έφταιξε αυτό το παιδί; Τι φταίνε όλα, να μην μπορούν να ελπίζουν, να κάνουν όνειρα, να χαίρονται τα νιάτα τους, να κάνουν οικογένεια! Σε λίγα χρόνια θα είμαστε χώρα γερόντων, όπως ήταν ο τίτλος κάποιου προηγούμενου άρθρου μου.
Λιτότητα λοιπόν και λιτότητα και πάει λέγοντας. Και αγωνία και άγχος για τα νέα μέτρα που προτείνουν οι Βρυξέλλες, αν θα ψηφιστούν, αν θα πάμε σε εκλογές, αν θα μας ξεπετάξουν απ` την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας γίνει επιτέλους ό,τι έχει να γίνει. Καλύτερα πεινασμένοι και περήφανοι, παρά χορτάτοι και με σκυμμένο το κεφάλι στην κάθε Μέρκελ. Χορτάτοι το λέει ο λόγος, στα συσσίτια των εκκλησιών πολλαπλασιάστηκαν οι μερίδες. Εδώ μας έφερε η ατέλειωτη λιτότητα.
Και μ` αυτούς που κατέκλεψαν το κράτος και μας έφεραν σ` αυτή την κατάσταση, δεν έγινε και τίποτα. Μόνο ένας Άκης μπήκε στη φυλακή, λες και ήταν ο μόνος. Οι μεγάλες αποφάσεις χρειάζονται …κότσια, που δυστυχώς οι κεφαλές του τόπου μας δεν τα έχουν. Μόνο να βάλουν χέρι στις συντάξεις των φουκαράδων είναι ικανοί. Εκεί στα εύκολα.
Υπομονή ταλαίπωρε Έλληνα, κράτα γερά, ο Θεός είναι μεγάλος, ίσως μας λυπηθεί και μας βγάλει απ` αυτό το αδιέξοδο και δεν θα καταλήξουμε σαν το …γάιδαρο του παραμυθιού.
Της Καλλίτσα Γκουράβα Δικτά
* Η Καλλίτσα Γκουράβα Δικτά είναι λογοτέχνις συγγραφέας
