Στην προσπάθεια, μάλιστα, ν' αποδοθούν ευθύνες, με περισσή ευκολία καταλήγουν στο συνηθισμένο συμπέρασμα, ότι φταίει το παλιό και φαύλο σύστημα, που κυβέρνησε και κυβερνά τον τόπο. Γι' αυτό και πρέπει, λένε, ν' απαλλαγούμε απ' αυτό και στη θέση του να στηθεί ένα καινούργιο με πρόσωπα άξια και άφθαρτα.
Εν πολλοίς δεν έχουν άδικο, γιατί, κατά το θυμόσοφο λαό μας, το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι και γιατί, όπως και να το κάνουμε, τα πρότυπα πάντα έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους, πόσο μάλλον όταν αυτά είναι αρνητικά, τη στιγμή που τα θετικά, ανέκαθεν αλλά και σήμερα, είτε δεν προβάλλονται, όσο πρέπει, είτε καταβάλλεται προσπάθεια να σπιλώνονται, προκειμένου να περιορίζεται η γοητεία, που ασκούν.
Εν τούτοις, παίζοντας χάριν της κουβέντας το ρόλο του συνηγόρου υπεράσπισης των κατηγορουμένων, θα ήθελα να προβάλλω και να εκμεταλλευθώ μια λαϊκή ρήση, που λέει “ πες μου, ποιον έχεις φίλο” και στη συγκεκριμένη περίπτωση ποιόν ψηφίζεις, “να σου πω, ποιός είσαι”, όπερ σημαίνει ότι αυτοί, που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, προέκυψαν με των πολιτών την ψήφο και γι' αυτό και η ευθύνη του λαού είναι εξίσου μεγάλη, αφού, ενώ τον λύκο τον έβλεπε, δεν έπαιρνε τα μέτρα του.
Και επειδή η συνήθης δικαιολογία, που λειτουργούμε κατ' αυτόν τον τρόπο, είναι ότι οι πολιτικοί μας τον έμαθαν εκμαυλίζοντας τις συνειδήσεις μας με τα ταξίματα, βολέματα και άλλα καμώματά τους, δεν καταλαβαίνουμε ότι, έτσι, αφήνουμε να πάει περίπατο η σοφία του λαού και ότι τον καθιστούμε ανεύθυνο, παρότι στις δημοκρατικές κοινωνίες απ' αυτόν πηγάζει κάθε εξουσία και κάθε δύναμη;
Συγκοινωνούντα, λοιπόν, δοχεία είμαστε άρχοντες και αρχόμενοι. Και επειδή, κατά το Ευαγγέλιο “ουδείς αναμάρτητος” δε μπορεί παρά να δεχτούμε ότι, ειδικά στο χώρο της πολιτικής, ούτε κόμματα, ούτε κυβερνήσεις, ούτε πολιτικοί, κοινοβουλευτικοί ή εξωκοινοβουλευτικοί, αναμάρτητοι υπάρχουν. Γι' αυτό και είμαστε καταδικασμένοι να προχωρήσουμε με τους καλύτερους απ' αυτούς, που έχουμε ή εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους για ενασχόληση με τα κοινά, ανεβοκατεβάζοντάς τους στο θώκο της εξουσίας μόνο με την ψήφο μας, αν θέλουμε να ζούμε σε καθεστώς αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Άλλωστε, η άσκηση της εξουσίας, ως άλλη Κίρκη, μπορεί με το ραβδί της να μεταμορφώσει τους πάντες.
Χρέος του λαού, ωστόσο, είναι ν' αποδέχεται και να σέβεται λειτουργία κομμάτων, αιρετών κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων, να ασκεί κριτική και να συμμετέχει, στο σύνολό του και όχι μερικώς, σε κοινωνικοπολιτικά δρώμενα και σε εκλογικές διαδικασίες, αφού προηγουμένως φροντίζει να συγκεντρώνει τις πληροφορίες του για το ποιόν των υποψηφίων. Με βάση όλα αυτά, με κριτήρια αξιοκρατικά και οδηγό το συμφέρον των πολλών πρέπει να ψηφίζει, κάθε φορά, το καλύτερο απ' τα κόμματα και τους καλύτερους απ' αυτούς που ζητούν την ψήφο του χωρίς αυταπάτες για έναν επίγειο παράδεισο. Γνωρίζουμε, άλλωστε, τί έπαθε ο ίδιος ο Χριστός, όταν ήλθε κοντά μας, για να διορθώσει με τη διδασκαλία και το έργο του τα κακώς επί γης κείμενα.
Ακόμα – ακόμα και η συγκρότηση κυβέρνησης προσωπικοτήτων και εθνικής σωτηρίας, που επιθυμούν ορισμένοι και είναι ευκταία και κατ' εμέ, πέραν του ότι, ως άνθρωποι, έχουν και αυτοί τις αδυναμίες τους, δε μπορεί παρά να έχει σημείο αναφοράς τα υπάρχοντα, κάθε φορά, κοινοβουλευτικά κόμματα, τα οποία οφείλουν, αν δεν επιθυμούν να τα εξαφανίσει ο λαός με την ψήφο του απ' τον πολιτικό χάρτη της χώρας, να εκσυγχρονίζονται και να γίνονται καλύτερα για καλό της χώρας, το δικό τους αλλά και της κοινωνίας.
Μόνο έτσι, πιστεύω, μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα η Δημοκρατίας, ν΄αντιμετωπισθούν ευκολότερα τα προβλήματα και να επανέλθει η ελπίδα, η αισιοδοξία και το χαμόγελο στα χείλη των Ελλήνων. Και επί πλέον· αν, παρότι ανικανοποίητοι, επιθυμούμε τέτοια εξέλιξη και για να γίνουν οι πολιτικοί μας καλύτεροι, πρέπει να ξεκινήσει ο καθένας μας ξεχωριστά και πρώτα απ' τον εαυτό του προσπαθώντας να γίνει καλύτερος πολίτης και καλύτερος άνθρωπος παρασέρνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και τους πολιτικούς μας ταγούς. Άλλωστε, πέραν της μεγάλης οικογένειας, που λέγεται Ελλάδα, ο καθένας μας έχει τη δική του φυσική οικογένεια και βελτιώνοντας τις συνθήκες λειτουργίας της μπορεί να συμβάλλει και στην καλύτερη λειτουργία της πρώτης.
Και κάτι τελευταίο· επειδή “ουκ επ΄άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος”, επειδή η ατομική ευτυχία και αισιοδοξία δεν εξαρτάται μόνο απ΄το χρήμα, για το οποίο γίνεται κυρίως ο ντόρος, ούτε μόνο απ΄τις ενέργειες των άλλων, και επειδή είμαστε περαστικοί απ΄αυτή τη ζωή, καλό είναι να ψάξουμε να βρούμε γύρω μας και μέσα μας, πόσα άλλα αγαθά έχουμε και βιώνουμε, και τί αγώνα προσωπικό κάνουμε, προκειμένου να βλέπουμε το ποτήρι της επίγειας ζωής μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Σ' ό,τι με αφορά, αυτό κάνω, και γι΄αυτό “Dum spiro,spero”.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
