"Χριστέ μου, σώσε με, δεν αντέχω άλλο πια αυτό το μαρτύριο". Ράγισε η καρδιά μου, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να το βοηθήσω! Έτσι πήρα την απόφαση να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου απευθυνόμενη στους γονείς και στα παιδιά, τονίζοντας λίγες απλές συμβουλές και προσφέροντας κάποιες διευκρινίσεις, αλλά φυσικά με πολλή καλοσύνη και αγάπη.
Πρώτα - πρώτα, τα ναρκωτικά, όπως λέει και η λέξη, ναρκώνουν τα πάντα. Στην αρχή, όταν τα θύματα παίρνουν την πρώτη δόση, πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, γιατί αισθάνονται κατά κάποιον τρόπο μια ευδιαθεσία και ευφορία. Έπειτα όμως από την καθημερινή χρήση (γιατί αμέσως γίνεται επιτακτική συνήθεια) έρχονται οι ανύποπτες επιδράσεις στον οργανισμό, που τους καθιστούν άβουλα όντα και ανίκανους για κάθε χρήσιμη απασχόληση ή εργασία.
Το κεφάλι βαραίνει, τα μάτια θολώνουν και οι δυνάμεις του σώματος εξασθενούν. Δηλαδή κόβονται τα χέρια και τα πόδια, γιατί το νευρικό σύστημα δέχεται την επίδραση του δηλητηρίου, που έχει το ναρκωτικό. Εκείνος όμως που δέχεται τη μεγαλύτερη επίδραση είναι ο νους, γιατί έρχονται να τον αναστατώσουν φοβερές και ανεπιθύμητες παραισθήσεις! Έτσι βλέπουν μπροστά τους να πέφτουν από το ταβάνι του σπιτιού χιλιάδες σκουλήκια, άλλοτε πάλι ν' ανοίγουν ντουλάπες και να βγαίνουν από εκεί άνθρωποι κάθε ηλικίας με γύψους στα χέρια τους, στα πόδια τους και στα κεφάλια τους. Επίσης, άλλες φορές πιστεύουν ότι κάποιος τους καταδιώκει και γι 'αυτό πηδούν από μπαλκόνια ή φράχτες ή σπάζουν τα τζάμια των παραθύρων ή προκαλούν άλλου είδους ζημιές.
Ακόμη βλέπουν τους συνανθρώπους τους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, γονείς, αδέλφια, φίλοι, συγγενείς κ.λπ. σαν μικροσκοπικά όντα και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα εξοντώσουν με την ιδέα ότι έτσι θα απαλλαγούν από την παρουσία τους. Γι' αυτό λοιπόν διαπράττουν εγκλήματα πάσης φύσης! Άλλωστε και οι δικαστές που είναι γνώστες όλων αυτών των καταστάσεων, πολλές φορές δείχνουν κάποια επιείκεια και οι άνθρωποι απορούν, όταν η ποινή φαίνεται κάπως ελαφρότερη.
Για όλα αυτά και άλλα πολλά παρακαλώ και ικετεύω τους γονείς να έχουν αυστηρή επίβλεψη στα παιδιά τους. Να μην τους απασχολούν μόνον τα ατομικά τους προβλήματα. Είναι αλήθεια πως τα παιδιά είναι αθώα αγγελούδια που δεν μπορούν να κατανοήσουν και να αντιληφθούν τους κινδύνους που ελλοχεύουν δίπλα τους! Έτσι χρειάζονται συμβουλές, προστασία και παρακολούθηση καθημερινή και αδιάλειπτη.
Σήμερα βέβαια τα παιδιά είναι πανέξυπνα, αλλά δεν παύουν όμως να διακρίνονται για την παιδική τους αγνότητα και αφέλεια. Επομένως, γονείς επιστρατευτείτε και οπλιστείτε με δύναμη και θάρρος για να βοηθήσετε τα παιδιά σας να ξεπεράσουν τους ορατούς και αόρατους κινδύνους που έχουν να αντιμετωπίσουν σ' αυτούς εδώ τους δύσκολους καιρούς, που περνάμε όλοι οι άνθρωποι. Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν κάθε μέρα οι δαίμονες της καταστροφής και του θανάτου και σαν τα αρπακτικά πουλιά παγιδεύουν τα θύματά τους, που είναι αθώα πλάσματα και τα καταρρακώνουν με πλήρη αναισθησία και ψυχρότητα αποβλέποντας μόνο στον απώτερο σκοπό τους, που είναι το χρήμα και η καλοπέρασή τους. Δεν λαμβάνουν όμως υπ' όψιν ότι κάθε πράξη τους έχει και το αντίτιμό της.
Κάποτε ένας δικαστής είπε προς τον κατηγορούμενο τα εξής: "Ποτό με μέντα και για το φονικό ούτε κουβέντα". Ωστόσο όμως δεν πρέπει να αγνοούμε ότι όταν τα παιδιά βρίσκονται στην εφηβεία ο οργανισμός τους επαναστατεί, γιατί δέχονται σημαντικές αλλαγές στο σώμα τους. Τα χέρια και τα πόδια μεγαλώνουν πιο πολύ, η καρδιά διπλασιάζεται καθώς και οι νεφροί και γενικά όλα τ' άλλα μέρη. Με αποτέλεσμα να αντιδρούν στη συμπεριφορά τους με διάφορους τρόπους. Άλλα παιδιά αρέσκονται να καθρεφτίζονται και να στολίζονται, άλλα αντιμιλούν, άλλα εκνευρίζονται με το παραμικρό και προκαλούν διάφορες ζημιές. Επίσης τα συναισθήματά τους αλλάζουν και θεωρούν πλέον τους γονείς τους σαν εχθρούς και επιδιώκουν με κάθε τρόπο να ελευθερωθούν από αυτούς, γιατί πιστεύουν ότι τους καταπιέζουν.
Γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει οι γονείς να έχουν διάλογο με τα παιδιά τους και να τους εξηγούν τα πάντα με ηρεμία, με ευγένεια και αγάπη, ακόμη και με χιούμορ για να διαβούν φυσιολογικά αυτήν την δύσκολη περίοδο της ζωής τους. Όταν όμως οι γονείς φέρονται με αυστηρότητα και αγριότητα και τόσα άλλα, τότε ζητούν να βρουν άλλα διέξοδα. Έτσι πέφτουν στις παγίδες των επιτήδειων, ύπουλων και άφρωνων εχθρών που καιροφυλαχτούν έξω από τα κάγκελα των σχολείων ή τα στενά δρομάκια των οδών. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε πως η ψυχή των παιδιών είναι λεπτή σαν την κλωστή και εύθραυστη σαν το γυαλί.
Επομένως δεν πρέπει να μένουμε αδρανείς και αδιάφοροι μπροστά στους κακότροπους και μιαρούς αυτούς τύπους, που μηχανεύονται ανόσιες και ανέντιμες πράξεις σε βάρος της νεολαίας μας.
Αλλά με θερμή πίστη στον Χριστό και τη βοήθεια των Αγίων μας να αγωνιζόμαστε όλοι νύχτα και ημέρα για να τους απομονώσουμε από την κοινωνία μας.
Παράλληλα όμως και η Πολιτεία και όλοι οι άλλοι φορείς πρέπει να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα και να τους καταπολεμήσουν πάση θυσία, γιατί το κακό που προκαλούν είναι ανυπέρβλητο και οι γονείς καθημερινά θρηνούν τα ζωντανά πεθαμένα παιδιά τους (σχήμα οξύμωρον).
Της Πόπης Α. Χρυσοχόου, καθηγήτριας φιλολόγου
