Στα μαύρα μάτια σου τα λαμπερά
βλέπω ευθύβολο της μάνας σου τον πόθο
της καταξίωσης να ανεβαίνεις τα σκαλιά
μακριά από θλίψη, μοναξιά και πόνο.
* * *
Μέσα στο δάσος άγρυπνη σε οδηγεί
ζεστή η πνοή της, τα μαλλιά σου τα χαϊδεύει.
Στην αγκαλιά της σ' έχει μέσα την κρυφή
τις κρύες νύχτες, που η σκέψη σε παιδεύει.
* * *
Μαζί σου χαίρεται την κάθε σου χαρά
κι αγωνιά την κάθε σου αβάσταχτη αγωνία.
Φωτίζει όλα του νου τα σκοτεινά στενά
και σε σκεπάζει από κάθε καταιγίδα.
* * *
Το πρόσωπό της το όμορφο, το δοτικό
με χρώματα τις πράξεις σου θα ζωγραφίζεις.
Κράτα το μέσα σου βαθιά και Ιερό.
Το γιασεμί της μην ξεχνάς να το ποτίζεις.
Λίνα Σ. Φωλίνα
