Βλέπεις, η άνοδος των θερμοκρασιών, που ήταν αποτέλεσμα της ρύπανσης του περιβάλλοντος, άλλαξε και τα καιρικά φαινόμενα.
Ασφαλισμένος στη θαλπωρή του σπιτιού μου, παρακολουθώ από το παράθυρο το πυκνό χιόνι που πέφτει ακατάπαυστα.
Είναι η 5η μέρα της σφοδρής κακοκαιρίας που ενέσκηψε στη χώρα μας και δεν λέει να κοπάσει.
Οσο μακριά βλέπει το μάτι μου, δεν υπάρχει ούτε σπιθαμή γυμνού εδάφους. Το κάτασπρο σεντόνι, έχει σκεπάσει τα πάντα.
Μέσα στην απόλυτη σιγαλιά, μπορείς να ακούσεις ακόμα και το θρόισμα των χιονονιφάδων που πέφτουν παιχνιδίζοντας στο έδαφος, λες και είναι απόκοσμες, μικρές νεράιδες από το διάστημα. Όμως, μέσα στη μαγεία που σου προσφέρει το υπέροχο σκηνικό του χιονιού, ξαφνικά, ένα άλλο θέαμα έρχεται να διακόψει τις γλυκές σκέψεις σου. Στον ουρανό πετάν σε πυκνούς σχηματισμούς σμήνη από ψαρόνια, που ήρθαν μέσα στις κατοικημένες περιοχές, μήπως βρουν κάτι να φάνε. Στα κλαδιά του δέντρου κάθονται οι σπίνοι και τα σπουργίτια. Να και δύο - τρεις τσίχλες που ερευνούν προσεκτικά μήπως βρουν κάτι φαγώσιμο.
Δύο κοτσύφια βρήκαν καταφύγιο στη ρίζα του μεγάλου κυπαρισσιού στο διπλανό οικόπεδο.
Σκέπτεσαι: Μέσα σε αυτή τη μαγευτική εικόνα του χιονιού που παρακολουθείς από το ζεστό σου δωμάτιο, πόσος αγώνας για την επιβίωση εκτυλίσσεται εκεί έξω στον σκληρό χιονιά! Πόσοι άνθρωποι και άλλα ζωντανά πλάσματα του Θεού, αγωνίζονται για τη ζωή τους!
Να κάνω, λοιπόν, κάτι να βοηθήσω...
Ας ρίξω λίγο ψωμί, αλλά πού; Τα πάντα είναι καλυμμένα από το χιόνι. Α! Ναι το βρήκα! Ας απλώσω ένα τσουβάλι πάνω στο χιόνι στην οπίσω αυλή του σπιτιού μου και ας τρίψω το ψωμάκι να φάνε τα πεινασμένα πλάσματα.
«Αμ, έπος, αμ έργον...».
Παρακολουθώ από το παράθυρό μου, σίγουρος ότι τα πεινασμένα πουλιά θα επιπέσουν κατά σμήνη για να κορέσουν την πείνα τους. Όμως, οποία απογοήτευση! Πετάνε πέρα - δώθε, αλλά κανένα δεν προσγειώνεται στο τσουβάλι που τόσο χαρακτηριστικά φαίνεται μέσα στο κάτασπρο τοπίο. Σε λίγο, το τσουβάλι είχε σκεπαστεί από την πυκνή χιονόπτωση, όπου και παραμένει μέχρι να λιώσει το χιόνι.
Αναρωτήθηκα: Γιατί άραγε; Νομίζω η απάντηση είναι απλή. Υποψιάστηκαν παγίδα! Δεν εμπιστεύονται τους ανθρώπους....
Τάχα, όσα επιζούν, δεν έχουν τουφεκιστεί τόσες φορές από την πληθώρα των κυνηγών;
Μη, προς κακοφανισμών τους, αλλά υπάρχουν μερικοί ασυνείδητοι, που πυροβολούν επί δικαίων και αδίκων.
Πριν από το χιόνι, σε μια βόλτα μου με τον σκύλο μου, πέσαμε πάνω σε έναν πετρίτι, που είχε πυροβοληθεί και είχε σπασμένο φτερό. Κι ας είναι είδος που απαγορεύεται το κυνήγι του.
Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να το πιάσω για να τον περιθάλψω.
Με αυτά και μ’ αυτά, η ορνιθοζωοπανίδα μας έχει μειωθεί σε απίστευτο βαθμό και τείνει να εξαφανιστεί.
Πολλοί, από όσους με διαβάσουν, ίσως με λοιδορήσουν για την ευαισθησία μου για τα δεινά των ζώων και των πτηνών.
Απεναντίας, έχω πλήρη συναίσθηση των τεραστίων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν πολλοί συνάνθρωποί μας, μέσα στη δεινή οικονομική κρίση της χώρας μας, που επιτείνεται από την τελευταία κακοκαιρία.
Όλα, όμως, τα ζωντανά πλάσματα, έχουν δικαίωμα στη ζωή.
Ας τα σεβόμαστε και ας τα προστατεύουμε όσο μπορούμε, αν στο τέλος δεν θέλουμε να μείνουμε «ανάδελφοι».
Του Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου
συνταξιούχου δασοπόνου
