Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, έχασε κατά πολύ την αίγλη που είχε κάποτε, όταν στον πολιτικό στίβο κατέρχοντο άνθρωποι μορφωμένοι ως επί το πλείστον, με πολλά χρόνια εργασιακού βίου στις πλάτες τους και ασφαλώς άλλη κουλτούρα.
Στις μέρες μας ο πολιτικός κόσμος αντιμετωπίζεται απολύτως δικαιολογημένα, με μια έντονη καχυποψία από το σύνολο των πολιτών, τέτοια που να έχει αναχθεί κάθε συζήτηση περί πολιτικής σε ανούσια και κάθε πολιτικό πρόσωπο να θεωρείται ως υπεύθυνο για την τραγική κατάσταση, που έχει περιέλθει ο τόπος. Από την καχυποψία όμως μέχρι την πλήρη ισοπέδωση των πάντων, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ο πολιτικός ‘’κανιβαλισμός’’ σε μια χώρα, που η ομόνοια είναι απαραίτητη περισσότερο από ποτέ, δεν μπορεί να βρίσκει συμφώνους τους πολίτες, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση δύνανται να σκεφτούν λογικά και ρεαλιστικά, καθώς δε νοείται να ισχυρίζεται ο οποιοσδήποτε ‘’ελαφρά τη καρδία’’, ότι είναι όλοι το ίδιο. Όχι δεν μπορεί να είναι.
Προερχόμενος από μια οικογένεια της Λάρισας, με βαθιές πολιτικές ρίζες σε άλλες εποχές, όπου στην πολιτική κατέρχοντο άλλης κουλτούρας και φιλοσοφίας άνθρωποι, έχω πλάσει στο μυαλό μου κάπως διαφορετικά τον σπουδαίο θεσμό της πολιτικής. Μπορώ να καταλογίσω το ‘’ελαφρυντικό’’ της δικαιολογημένης αλλοπρόσαλλης ψήφου, σε ένα εκλογικό σώμα, το οποίο μετά από 35 τουλάχιστον χρόνια καταστροφικών πολιτικών, που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας, δημιουργώντας όπως αποδείχτηκε έναν πλασματικό τρόπο ζωής για τους Έλληνες, τον οποίο και πληρώνουν σήμερα, ψηφίζει με άλλα κριτήρια, όπως ο θυμός, η εκδίκηση ή ακόμη και η πλήρης αδιαφορία.
Να θυμίσω σε όλους όσους χρησιμοποιούν πλήρως απαξιωτικά και υποτιμητικά λόγια για το θεσμό του Κοινοβουλίου αλλά και τα μέλη αυτού, ότι όσοι εισέρχονται εκεί με την ιδιότητα του βουλευτού, το κάνουν με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο, τις εθνικές εκλογές και ότι κανείς δεν προέρχεται από παρθενογένεση. Επομένως το εκλογικό σώμα επιλέγει το ίδιο τους εκπροσώπους του, σε αυτόν τον πολύ σπουδαίο θεσμό. «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν..» έλεγε ο Ισοκράτης. Κατά τα άλλα μπορούμε να βρούμε ένα κοινό σημείο, το οποίο καταδεικνύει την μεγάλη ένδεια του πολιτικού συστήματος και αυτό είναι οι τραγικές επιλογές προσώπων, που κάνουν όλα τα κόμματα μηδενός εξαιρουμένου, όσον αφορά τους ανθρώπους, που στελεχώνουν τα ψηφοδέλτιά τους ανά την επικράτεια, μόνο και μόνο για να συμπληρωθούν και να μην υπάρχουν κενά. Από εκεί ξεκινά και εκεί τελειώνει το κακό. Όλα είναι ζήτημα επιλογών και σε αυτό το θέμα το πολιτικό σύστημα έχει τεράστιες ευθύνες.
Όταν πριν χιλιάδες χρόνια ο Πλάτων έλεγε ότι: «Μία από τις επιπτώσεις του να αρνείσαι να συμμετάσχεις στα πολιτικά ζητήματα, είναι ότι καταλήγεις να κυβερνάσαι από κατώτερους», δεν εννοούσε ακριβώς, ότι επιβάλλεται η ενασχόληση με τα κοινά, ακόμη και από ανθρώπους, οι οποίοι αν και δεν έχουν ακόμη και τη στοιχειώδη μόρφωση, παρόλ’ αυτά μπορούν να ασχοληθούν, μόνο και μόνο επειδή πάνω τους πέφτουν τα φώτα της όποιας δημοσιότητας τυχόν απολαμβάνουν ή που απλά τυγχάνουν μιας ανούσιας τηλεοπτικής προβολής μέσω της δουλειάς τους και ενδεχομένως ενός υπερβολικού «life style»και τίποτα παραπάνω. Η πολιτική είναι κάτι άλλο και οι απαιτήσεις όπως αποδείχτηκε πολλές. Το ποιοι είναι ικανοί να ασχοληθούν και ποιοι όχι, δεν θα το κρίνω εγώ, αλλά αν πριν κάποια χρόνια συζητούσαμε για το ενδεχόμενο, ότι τραγουδιστές, ηθοποιοί, πρώην μοντέλα, πρώην διαιτητές, αθλητές, προπονητές αλλά και χωρίς στοιχειώδη μόρφωση παράγοντες ποδοσφαιρικών ομάδων, θα ασκούσαν ύψιστα αξιώματα, θα περνούσαν την πόρτα της Βουλής αλλά και εκείνη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όχι απαραιτήτως επειδή είναι ικανοί, αλλά επειδή είναι προβεβλημένοι, τότε μάλλον θα μειδιούσαμε. Όλα προς άγραν ψήφων επομένως…
Δε θα μείνω στο τραγικό της εμφάνισης, στο απαράδεκτο της ενδυματολογικής παρουσίας, στην προχειρότητα των επιχειρημάτων, στη «φτώχεια του πολιτικού λόγου», στο κάτω του μετρίου επίπεδο πολιτικού διαλόγου, στην άδεια αίθουσα του Κοινοβουλίου κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού, τον περασμένο Δεκέμβρη, αλλά το να ακούς Έλληνες βουλευτές, να δυσκολεύονται ακόμη και στην ανάγνωση, νομίζω ότι πάει πολύ. Η αξιοποίηση της μόρφωσης στην Ελλάδα του 2017 πάει περίπατο. Έρχεται στο μυαλό μου μια φράση του Ροκφέλερ, ο οποίος έλεγε ότι : «Η πολιτική είναι η τέχνη του να μπορούν οι μέτριοι να πιστεύουν, ότι είναι ικανοί να κάνουν με επιτυχία τη δουλειά των αρίστων..».
Μεγάλες οι ευθύνες τόσο των κομμάτων όσο και του εκλογικού σώματος επομένως, καθώς τα μεν κόμματα επιλέγουν προβεβλημένους και όχι ικανούς προς άγραν ψήφων, οι δε ψηφοφόροι ψηφίζουν σαν να είναι σε τηλεοπτικό reality. Άλλο πράγμα όμως το life style και άλλο οι εκπρόσωποι ενός Έθνους. Η πολιτική δεν είναι ούτε reality, ούτε επίδειξη μόδας, ούτε σίριαλ στην τηλεόραση, ούτε μπορεί να λειτουργεί με κανόνες γηπέδου και αποδυτηρίων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός, ότι στις μέρες μας, ικανοί και επιτυχημένοι άνθρωποι, μόνο στο άκουσμα μιας πρότασης για κάθοδο στον πολιτικό στίβο, κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους αδιαφορώντας.
Εκεί που πιστεύαμε, ότι η κρίση θα μας οδηγούσε όλους σε μια πιο ώριμη και συγκροτημένη σκέψη, κάπου εκεί ήρθε το κοινωνικό life style και εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία. Αυτή τη φορά δεν προέκυψε από την ανάγκη αλλά από την υπερβολή, που ειδικά σε αυτό τον τόπο μεγαλουργεί εδώ και δεκαετίες. Εκείνο δε, που προβληματίζει περισσότερο, δεν είναι τόσο η επιλογή των υποψηφίων, όσο το γεγονός ότι το ίδιο το εκλογικό σώμα πείθεται και επιλέγει. Ίσως είναι η απαξίωση, ίσως η οργή, ίσως η ισοπέδωση, σίγουρα πάντως δεν είναι η ώριμη σκέψη, εκείνη που επικρατεί. Μια χώρα, που αδυνατεί να επενδύσει σε νέα μυαλά, προικισμένα με γνώσεις, μόρφωση και αξίες, αδιαφορώντας για τη μαζική μετανάστευση του πνευματικού προσωπικού από τον τόπο, που έχει πάρει πλέον τη μορφή πανδημίας, δεν μπορεί να έχει ούτε παρόν αλλά ούτε μέλλον.
* Του Βάσου Π. Καραμπίλια
Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, Master in Sports Law - MBA in Sports Management
