Προσωπικά «τα έχω πάρει» κατά την έκφραση της εποχής. Όχι επειδή πρώτη φορά τόσο… στριμωχτά. Αλλά γιατί βλέπω ότι η χώρα έχει ρημάξει και κανείς δεν βάζει μυαλό, κανείς δεν θέλει να κοιτάξει την αλήθεια κατάμουτρα.
Κάθισα και υπολόγισα τα οικονομικά του μήνα. Διότι, καλή η Ελλάδα των βερμπαλισμών, των παχιών λόγων και των μεγάλων υποσχέσεων, αλλά υπάρχει και η απλή πρακτική αριθμητική. Αμείλικτη, αδυσώπητη, έρχεται και βάζει όλους και όλα στη θέση τους.
Πρακτικά λοιπόν. Για τον Δεκέμβρη έχω διαθέσιμο εισόδημα ένα χιλιάρικο, με το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσω (έως 31/12/2016) έξοδα όπως ο ΕΝΦΙΑ (200 ευρώ), τέλη κυκλοφορίας (250 ευρώ) για ένα σαράβαλο δεκαπενταετίας 1359 κυβικών, ΔΕΗ, φυσικό αέριο, τηλέφωνα, νερά (άλλα 200 ευρώ σύνολο). Συν τοις άλλοις, μου έχει απομείνει και χρέος 150 ευρώ από την τελευταία δόση φόρου που δεν κατόρθωσα να αποπληρώσω. Σύνολον 800 ακατέβατα, υπόλοιπον 200. Με τα οποία πρέπει να βγάλω έναν μήνα που υποτίθεται είναι και γιορτινός και ενέχει αυξημένες κοινωνικές υποχρεώσεις. Μια έξοδο να κάνεις, θες το πενηντάρι για δυο άτομα. Άστα, μην την ψάχνεις, δεν βγαίνει. Βάστα μόνο μην σου τύχει κάνα έκτακτο, όχι τίποτε σπουδαίο, το πιο απλό βρε αδερφέ, όπως το να αλλάξεις μπαταρία στο σαράβαλο, η οποία «κάηκε» από την ακινησία, αφού φράγκα για βενζίνη δεν περισσεύουν. Η πιο πάνω «αριθμητική» μάλιστα είναι η αριθμητική κάθε συμπολίτη. Για πάρα πολλούς ίσως και να είναι χειρότερα, αφού ούτε το χιλιάρικο υπάρχει.
Ολοφάνερο το αδιέξοδο. Μετά από οκτώ χρόνια πόνου, στέρησης, υπομονής, και ενώ έχουμε καταντήσει οικονομικά ζόμπι, στέκεσαι στην τηλεόραση και μελαγχολείς βλέποντας έναν Τσίπρα να σου λέει (και αυτός) ότι βγαίνουμε από το τούνελ (υπομονή στον άρρωστο) και έναν Μητσοτάκη να ζητάει εκλογές, δηλαδή φύγε εσύ που έφερες το αδιέξοδο, να έρθω εγώ να φέρω το δικό μου αδιέξοδο.
Θυμώνεις μετά ή όχι; Μετά απ΄ όσα ζήσαμε και ζούμε, μετά την καταρράκωση κάθε αξιοπρέπειάς μας, οι πολιτικές ηγεσίες μάς κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα με την … επετειακή κάθε Δεκέμβριο που συζητιέται ο προϋπολογισμός ανταλλαγή κατηγοριών. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.
Όμως από την άλλη, Σόιμπλε, ΔΝΤ και λοιπά κοράκια, κάνουν τη δουλειά τους με... θανατερή συνέπεια. Το σχέδιό τους («να κάνουν οι Έλληνες αυτό που πρέπει») προχωρά και μάλλον αδιαφορούν για τον Τσακαλώτο, τη μοναχική αυτή φιγούρα που περιφέρεται από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο με το σακίδιο στην πλάτη και απλώς τσιρίζει που του ζητούν μέτρα μέχρι τελικής εξοντώσεως. Για τη δική τους «λογική» δεν είναι νοητό οι καταχρεωμένοι Έλληνες να διαθέτουν ακόμη ακίνητη περιουσία, να υπάρχουν ακόμη ακόμη επιχειρήσεις και το ελληνικό δημόσιο να μην έχει πουλήσει τα πάντα, ακόμη και έδαφος αν χρειαστεί.
Τι έχουμε πάθει; Πώς γίνεται ένας ολόκληρος λαός όπως ο ελληνικός, τόσοι και τόσοι σημαντικοί άνθρωποι, δυναμικοί, εργατικοί, με πείρα, γνώσεις, πολιτισμό και παράδοση να καθόμαστε απαθείς και να κοιτάμε; Τι παραλογισμός είναι αυτός όταν αντί για λύσεις, έχουν αποδοθεί σε ένα νέο ράλι ανεύθυνης εκλογολογίας επιτείνοντας την έλλειψη και υπονομεύοντας και αυτές τις ελάχιστες ελπίδες οικονομικής ανάκαμψης;
Δεν είμαστε πια αφελείς. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και πως οι εύκολες λύσεις είναι ουτοπία. Αλλά μας εξοργίζει η ακινησία, η έλλειψη ρεαλισμού και η ανευθυνότητα. Εν τέλει, η έλλειψη πατριωτισμού. Η κατάσταση του ασθενή χειροτερεύει και εμείς του χορηγούμε τα ίδια παυσίπονα: ανέξοδες πολιτικές βεντέτες, τακτικισμούς, απειλές για εκλογές, σκόρπισμα των χρημάτων εκεί κι ως έτυχε, στους συνταξιούχους για να φτιάξουμε λαϊκό προφίλ. Πού το πάμε παίδες;
Η χώρα χρειάζεται μια νέα διαπραγμάτευση. Χρειάζεται να αμυνθεί απέναντι στη γερμανική Ευρώπη και στην προτεσταντική λογική που δεν ταιριάζει σε μας. Η πλειοψηφία των πολιτών – εφόσον η Ευρώπη αυτή δεν «χαμπαρίζει» - είναι πια διατεθειμένη ακόμη και για επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα ώστε να σπάσει το απόστημα. Αλλά μια επιστροφή που δεν θα μας καταντήσει… Βενεζουέλα με τις τραγικές ελλείψεις. Θέλουμε να ξαναβρούμε την Ελλάδα της προσπάθειας, μια χώρα που θα ανακτήσει το κέφι της, το μεράκι της, τη φαντασία, την παραγωγικότητα και – κυρίως – που θα αναζητήσει πρακτικές λύσεις.
Ο κόσμος στις δημοσκοπήσεις «φωνάζει» ότι θέλει μια Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, φτιαγμένη από τους καλύτερους που διαθέτουμε. Ικανή να εμπνεύσει ξανά τον λαό, να διαπραγματευθεί σοβαρά και αποφασισμένα με τους «έξω». Μια τέτοια κυβέρνηση θα έχει το πλεονέκτημα του αρραγούς εσωτερικού μετώπου και θα μπορεί να επιβάλει σταθερούς κανόνες τουλάχιστον δεκαετίας σε όλους τους τομείς. Ο κόσμος το ζητάει. Αλλά δεν τον ακούει κανένας. Είναι η αρχομανία των ηγεσιών… Είναι τα γλυκά προνόμια της εξουσίας … Είναι η παθητική –σχεδόν μοιρολατρική - συμμόρφωση του ταλαιπωρημένου λαού σε ό,τι νέο μέτρο του επιβάλλεται που αφήνει τους «έξυπνους» να αλωνίζουν.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να καταλάβει ότι σύντομα η φούσκα στην οποία μας έχουν εγκλωβίσει θα σπάσει. Ο κόσμος – και ειδικά οι αστοί- έχει πια ξεπεράσει τους φόβους τους. Όπως λέει και η γνωστή ρήση του Μαρξ «οι σκλάβοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους».
Εκεί ακριβώς είμαστε τώρα. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Αν δεν συμβεί αυτό, η χώρα θα συνεχίσει να σέρνεται, να μαραζώνει, να σαπίζει. Δεν είναι θεωρίες. Είναι ζήτημα απλής πρακτικής αριθμητικής…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
