Καταρχήν το θέμα του γάμου και της οικογένειας δεν είναι ένα από τα πολλά, αλλά βασικό θέμα ζωής. Από αυτό εξαρτάται η ομαλή πορεία στο ταξίδι της ζωής των συζύγων και των παιδιών που ακολουθούν. Όλης της οικογένειας και της κοινωνίας, αφού η οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνίας.
Σήμερα ο θεσμός του γάμου και της οικογένειας διέρχεται σοβαρή κρίση. Το βεβαιώνουν η αύξηση των διαζυγίων, οι συμβατικοί γάμοι, τα ιδρύματα προστασίας κακοποιημένων γυναικών και παιδιών, οι μονογονεϊκές οικογένειες κ.α.
Η παθογένεια της οικογένειας εκτρέπει τον γάμο από το σκοπό του, που είναι η αλληλοσυμπλήρωση και ολοκλήρωση των συζύγων και η ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη και ωρίμανση των παιδιών. Η εκτροπή αυτή μεταβάλλει το γάμο από λιμάνι σε ναυάγιο και κάνει αβίωτη τη ζωή των μελών της οικογένειας.
Είναι βέβαια βαρύ πλήγμα για τον καθένα η ατυχία στο επάγγελμα. Σωρεύει πλήθος προβλημάτων. Φέρει οικονομική δυσπραγία και ανέχεια. Στερεί τα απαραίτητα της ζωής, τα πλέον αυτονόητα. Μα η αποτυχία στο γάμο και στην οικογένεια είναι συμφορά. Εύστοχα αποφαίνεται ο μεγάλος Ρώσος διανοητής Λέων Τολστόι πως «εκτός από το θάνατο, τίποτε δεν είναι πιο σοβαρό ή πιο αθεράπευτο από το γάμο».
Οι θλιβερές συνέπειες του γάμου κάνουν μαρτυρική τη ζωή των συζύγων επεκτείνοντας αυτές και στα παιδιά. Τα δηλητηριάζουν κυριολεκτικά, ιδίως όταν διάγουν την τρυφερή ηλικία, τα άγουρα χρόνια τους. Τότε, που χρειάζονται το στοργικό χάδι της μάνας και τη δυνατή παλάμη του πατέρα, για να στηριχθούν και να αναπτυχθούν. Να ανθίσουν όπως τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα στη ζεστασιά του ήλιου.
Πολλοί είναι οι λόγοι της κρίσης στον γάμο και στην οικογένεια. Οφείλονται καταρχήν στην ιδιαιτερότητα των συζύγων. Καθένας έχει την προσωπικότητα του, που επηρεάζεται από την κληρονομικότητα, το περιβάλλον όπου μεγάλωσε, την αγωγή που έλαβε, τον τρόπο διανόησης και αντιμετώπισης του άλλου και των προβλημάτων της ζωής κ.α.
Η υπέρβαση όλων αυτών απαιτεί πολύ χρόνο και διαρκή προσπάθεια. Χρειάζεται κατανόηση και υποχωρητικότητα. Κυριαρχία της λογικής. Πρέπει όταν ο ένας σκληραίνει σαν βράχος, ο άλλος να γίνεται μαλακός σαν βαμβάκι. Έτσι θα αποφευχθεί ο κρότος. Διαφορετικά θα ακουστεί στην άκρη της γης.
Ταύτιση βέβαια χαρακτήρων ποτέ δεν θα υπάρξει, αλλά εξομάλυνση των αντιθέσεων. Λείανση των γωνιών, όπως συνήθως λέγεται. Σ’ αυτή συμβάλλει, εκτός των άλλων, ο κοινός στόχος και οραματισμός των συζύγων. Ξένος συγγραφέας, ο Φαβιέν Βαν Ρουί, λέει ότι αγάπη δεν σημαίνει να βλέπει ο ένας σύζυγος τον άλλο στα μάτια, αλλά και οι δύο στην ίδια κατεύθυνση.
Πρέπει να αποκλειστεί η ανάμιξη στις σχέσεις των συζύγων προσώπων του συγγενικού περιβάλλοντος, γιατί, εξαιτίας των φυσικών και ψυχολογικών δεσμών τους, μεροληπτούν συνήθως υπέρ του ενός των συζύγων. «Του δικού τους προσώπου».
Προβλήματα στον γάμο και στην οικογένεια δημιουργεί ο σύγχρονος ρυθμός ζωής. Οι άνθρωποι τρέχουν διαρκώς για να προλάβουν και δεν ηρεμούν. Γι’αυτό αντιδρούν σαν ελατήρια με την πιο ασήμαντη αφορμή.
Προβλήματα σωρεύει και η έξοδος της γυναίκας στην εργασία .Γιατί την βγάζει από το βασίλειο της, το σπίτι. Και την αναγκάζει να διχάζεται. Να μοιράζεται το χρόνο της ανάμεσα στο σπίτι και στην εργασία. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιτελέσει, όπως παλιά, το έργο της εστιάδος του ανθρωπίνου βίου και το βοηθό των μελών της οικογένειας. Σε άρθρο της αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού Άννης Ρουμπέα-Κολβέρη, σχετικό με την έλλειψη ηγετών σήμερα, αναφέρεται η άποψη φιλοσόφου «Πως όταν η μητέρα με τις προτροπές, τις συμβουλές, την αγάπη της, έφυγε από την εστία της οικογένειας για να εργασθεί, χάθηκαν και οι ηγέτες, γιατί δεν υπήρχε μητέρα να τους γαλουχήσει και να τους καθοδηγήσει». Πόσο δίκαιο είχε ο ιερός Αυγουστίνος, που αναφωνούσε: «Δώστε μου καλές μητέρες, να σας αλλάξω την όψη του κόσμου».
Παλιότερα όλα τα μέλη της οικογένειας είχαν καθημερινή συνάντηση και κοινή τράπεζα. Αυτή συνέβαλε στην ψυχική τους επαφή και επικοινωνία, στην πνευματική τους υποστήριξη και ενίσχυση. Με το διάλογο, γινόταν κατά κάποιον τρόπο μια ψυχανάλυση και εκτόνωση τους. Σήμερα απουσιάζει αυτή από πολλά ζευγάρια και οικογένειες, αφού τα σπίτια έχουν γίνει «ξενοδοχεία» ύπνου και φαγητού.
Το σοβαρότερο όμως πλήγμα δέχεται τελευταίως ο γάμος και η οικογένεια από την αποϊεροποίησή τους και από τη χαλάρωση του νομικού πλαισίου του γάμου (αυτόματο διαζύγιο, σύμφωνο συμβίωσης κ.α.). Προσφάτως δε θεσπίστηκε και σύμφωνο συμβίωσης…ομοφύλων. Και θα ακολουθήσει,λέγεται, η απάλειψη του ονόματος πατέρας ή μητέρας. Θα αντικατασταθεί με τον χαρακτηρισμό γονέας 1 και γονέας 2, εξαιτίας των ομόφυλων ζευγαριών. Εύλογα διερωτάται κάθε νουνεχής και εχέφρων: Πού πάμε; Οδηγούμαστε στην διάλυση; Στην αυτοκαταστροφή; Θέλουμε να γίνουμε κοινωνία χειρότερη Σοδόμων και Γομόρων;
Πρέπει να σοβαρευτούμε και να πάψουμε να παίζουμε «εν ου παικτοίς». Να σταματήσουμε να υποτασσόμαστε ως κοινωνία στις θορυβώδεις μειοψηφίες, στις απαιτήσεις όποιων ξένων. Να σταματήσουμε το παραλήρημα της ομομανίας, για να μην κατηγορηθούμε τάχα ως ομοφοβικοί. Να μη θεσπίζουμε και να μη νομιμοποιούμε αντίθετες με τη φύση επιλογές, που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ό, τι δηλαδή είναι ξένο προς τα ήθη, αντίθετο προς τη λογική, ανατρεπτικό της ανθρώπινης φυσιολογίας και προκλητικό προς τον οικογενειακό θεσμό. Ό, τι με άλλα λόγια προσβάλλει την οικογένεια και διαλύει την κοινωνία.
Είναι βέβαια σεβαστό το δικαίωμα καθενός να είναι ό, τι θέλει. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογείται η θεσμοθέτηση και νομιμοποίηση των όποιων επιλογών του.
Δεν μπορεί το αφύσικο να προβάλλεται. Να εξελίσσεται σε οργανωμένη ομάδα (Lobby) και σε μόδα. Και να επιζητεί νομιμοποίηση.
Εξάλλου γιατί δεν υπολογίζονται τα δικαιώματα των παιδιών; Αν δηλαδή θέλουν να αναπτύσσονται σε αυτού του είδους «οικογένειες»; Ποιος έλαβε υπόψη του τις τραυματικές τους εμπειρίες, τις οποίες ομολογούν στα δικαστήρια; Είναι γνωστές οι προσφυγές στη δικαιοσύνη παιδιών του Καναδά, που μεγάλωσαν σε ομοφυλικές «οικογένειες». Αληθινά «δράματα με σφραγισμένα χείλη που δεν τα γράφουν οι Αισχύλοι».
Γι’ αυτό είναι παρήγορη η ως άνω κίνηση « μητέρα, πατέρας και παιδιά» πολιτών της χώρας μας και της Ευρώπης για την νομική στήριξη, την προστασία και κατοχύρωση του γάμου και της οικογένειας. Δείχνει υγιή αντίδραση στην πλημμυρίδα του κακού, που μας κατακλύζει και απειλεί να καταστρέψει την κοινωνία, της οποίας κύτταρο είναι η οικογένεια. Υπάρχει, λοιπόν ελπίδα. Και όσοι θέλουν, μπορούν να συμμετάσχουν στην ωραία αυτή πρωτοβουλία.
Υ. Γ. Υπογραφές μπορούν να σταλούν, μέχρι 10 Δεκεμβρίου 2016, στην ελληνική ιστοσελίδα http://www.mumdadandkids.eu/el.
Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, Θεολόγου
