Με βάση, λοιπόν, την παραπάνω παραβολική περικοπή και με γνώμονα τα δύο συγκριτικά επίθετα (ελάττους και χείρους), δοσμένα μάλιστα σε απόλυτη σύγκριση, ας έρθουμε χωρίς περιστροφές στα καθ’ ημάς, για να διαπιστώσουμε τη διαχρονική σημασία και την επίκαιρη διδαχή της ρήσης του μεγάλου Δασκάλου σχετικά με την κατάσταση εν Ελλάδι του 21ου μ.Χ. αιώνα.
α. Οι πολίτες γίνονται λιγότεροι (ελάττους).
Είναι ποτέ δυνατόν να δεχτεί κανείς ότι ο πληθυσμός της χώρας μας δεν μειώνεται, όταν σε καθημερινή βάση τα τελευταία κυρίως χρόνια παρατηρούνται τα ακόλουθα;
Ομαδικές απέλπιδες μεταναστεύσεις του καθαυτό παραγωγικού μας δυναμικού, που με τα πτυχία και τα masters στις αποσκευές τους εγκαταλείπουν την Ελλάδα για μια θέση στον ήλιο σε χώρες μουντές κι ανήλιαγες.
Υπογεννητικότητα χωρίς προηγούμενο στην ιστορία μας. Η μεγάλη πλειονότητα των νέων μας φοβούνται να φέρουν παιδιά σ’ έναν κόσμο χωρίς προσανατολισμό, βουτηγμένο στη διαφθορά και ποτισμένο με την αλλοτρίωση.
Ένα σύστημα υγείας μέσα σε συνθήκες επιεικώς τριτοκοσμικές, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και χωρίς εξοπλισμό. Υπάρχουν σήμερα Κέντρα Υγείας που λειτουργούν χωρίς θέρμανση μέσα στον χειμώνα! Για τη δημόσια υγεία!
Συχνές αυτοκτονίες, που τις προκαλεί η απόγνωση μέσα στις αδιεξόδους λογικών λύσεων.
Τροχαία ατυχήματα, σχεδόν καθημερινά σ’ ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Επικράτειας. Η Πολιτεία, όμως, συνεχίζει να παρέχει διπλώματα οδήγησης σε ανίκανους, ενώ παράλληλα αγρόν αγοράζει για την άθλια κατάσταση των δρόμων, παρά τα αμέτρητα διόδια…
Έξαρση της εγκληματικότητας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας από αλλοδαπούς και ημεδαπούς, ακόμα και για μια χούφτα κέρματα.
Αυτά και άλλα πολλά. Εκτός αν οι πολιτικοί μας ταγοί προσβλέπουν στην αύξηση του πληθυσμού με την εγκατάσταση λαθρομεταναστών ή προσφύγων ή όπως αλλιώς αποκαλούν τις εξ Ανατολών ορδές που καθημερινά κατακλύζουν τα νησιά μας κι όχι μόνο. Αναρωτήθηκαν άραγε οι αρμόδιοι τι είδους εθνικούς κινδύνους εγκυμονεί μια τέτοια εγκατάσταση;
β. Οι πολίτες ολοένα και χειροτερεύουν (χείρους γίγνονται).
Το ότι η πείνα και η οικονομική εξαθλίωση είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι για την κοινωνική υγεία μιας χώρας, νομίζω, δεν επιδέχεται καμίαν αμφισβήτηση.
Ας μου επιτραπεί, όμως, να τολμήσω έναν εντελώς συμβατικό διαχωρισμό ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες του σήμερα.
Αφενός είναι εκείνοι που εκ πεποιθήσεως αρέσκονται να κυκλοφορούν μέσα στην παθογένεια του όλου συστήματος πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού έχοντας κάμει κανόνα ζωής τον αριβισμό, την ανομία, την απόκλιση, την παραβατικότητα, την εν γένει διαφθορά. Βεβαίως και είναι κοινωνικά τα αίτια των καταστάσεων αυτών. Και το κακό είναι, δυστυχώς, ότι τελευταία πολλαπλασιάζονται και μάλιστα με πρόοδο γεωμετρική.
Αφετέρου είναι εκείνοι οι οποίοι με σημαία τους την ηθική που βύζαξαν απ’ τις μανάδες τους αγωνίζονται δεκαετίες τώρα με την προσδοκία να γνωρίσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους καλύτερες μέρες. Είναι οι έντιμοι, οι φιλήσυχοι, οι δημιουργικοί, που τηρούν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους και πασχίζουν μέρα και νύχτα για μιαν ανοδική κινητικότητα προσωπική, οικογενειακή, εθνική. Είναι οι εκ πεποιθήσεως νοικοκυραίοι, όπως τους χαρακτήριζε η πατρική μας γενιά. Κι αυτοί, λοιπόν, έφτασαν πια στο θλιβερό σημείο:
Να μετρούν τ’ αποκαΐδια του μόχθου ζωής ολόκληρης πληρώνοντας συνάμα ξένες ενοχές.
Να παρακολουθούν τις ελπίδες των παιδιών τους να αφανίζονται απ’ την ίδια φωτιά που καίει ακόμα και το εθνικό μας σύμβολο, το «πανί» κατά την αισχρή συνείδηση κάποιων.
Να βλέπουν τα υπάρχοντά τους όλα, υπάρχοντα που στήριξαν με το αίμα τους, να «μετουσιώνονται» σε φορολογίαβορά στη βουλιμία της λάμιας, που λέγεται Παγκοσμιοποίηση, και παράλληλα τους «επιτετραμμένους» του λαού να ανταγωνίζονται στην προσφορά υπηρεσιών στις ορέξεις των διεθνών τοκογλύφων.
Να συνειδητοποιούν ότι χάνονται πλέον δικαιώματα κεκτημένα με αγώνες δεκαετιών.
Να φοβούνται να εμπιστευτούν, ακόμα και τα όργανα της ίδιας της Πολιτείας…
Να βομβαρδίζονται καθημερινά απ’ τα ΜΜΕ για το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, ομαδικές απολύσεις, κατασχέσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, ανεργία, υποαπασχόληση, όριο φτώχειας, πλειστηριασμούς, φόρους, φόρους, φόρους….
Να ντρέπονται πια να κοιτάξουν τα αθώα μάτια των παιδιών και των εγγονών τους, τα γεμάτα απορία για την κατάντια μας.
Να πνίγονται μέσα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια χωρίς ορατό σημάδι ανάπτυξης.
Ν’ αναρωτιούνται με έκδηλη την απογοήτευση για ποια πατρίδα, ποια ελευθερία και πoια δημοκρατία πότισαν τη γη με το αίμα τους οι πρόγονοί μας.
Και τόσα άλλα δεινά, ων ουκ εστιν αριθμός. Εκτός αν οι πολιτικοί μας βλέπουν ότι και η Ελλάδα και οι πολίτες της γίνονται καλύτεροι μέσα σε τέτοιες καταστάσεις… Μπορεί και να είναι έτσι!
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε απέναντί μας και τους εθνοπατέρες να ευαγγελίζονται ανερυθρίαστα τη σωτηρία της πατρίδος μέσα απ’ τα απανωτά Μνημόνια βαφτίζοντας την άλωση της Ελλάδας σωτηρία! Άκουσον, άκουσον!
Και «για το καλό μας» πάντα μέσα από απίστευτες ρητορικές και φραστικά ψευτοδιλήμματα παρουσιάζουν χωρίς αιδώ:
Την πατριδοκαπηλία ως πατριωτισμό.
Τον λαϊκισμό ως λαϊκότητα.
Την οικονομική εξαθλίωση ως ανάπτυξη.
Την ιδιοτέλεια ως δεξιότητα.
Τον μνημονιακό εξευτελισμό ως διαπραγματευτική επιτυχία.
Την ανικανότητα ως αρετή.
Την κοινωνική αναλγησία ως κοινωνική πρόνοια.
Το εθνικό ξεπούλημα ως ανεξαρτησία εθνική.
Την αφαίμαξη του λαού ως νόμιμη φορολόγηση.
Την υποδούλωση ως εθνική περηφάνια.
Την άρνηση της ιστορίας και της παράδοσης, καθώς και τον ευνουχισμό της γλώσσας ως προοδευτισμό!
Και εδώ θα μπορούσαμε να παραθέσουμε πλείστα όσα, που μονάχα πόνο γεννούν στην απαρίθμησή τους. Τέτοιο «καλό» πάντως οι Έλληνες πολίτες ανεξάρτητα πια από κομματική τοποθέτηση, εκπαιδευτικό επίπεδο, ηλικία, φύλο ή επαγγελματική απασχόληση δεν το θέλουν, γιατί ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιούν ότι κατάντησαν, καταπώς λέει κι ο Κ. Βάρναλης «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα», οι εναπομένοντες ακόμα μέσα σε μια Πολιτεία της οποίας «γίγνεται λόγῳ μεν δημοκρατία, έργῳ δε υπό των δανειστών αρχή».
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
Φιλόλογος
