Κάθε χρόνο η μέρα αυτή δίνει ακόμα μια ευκαιρία στην κοινωνία να εστιάσει την προσοχή της στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής τους και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που θα αναπτύξουν νέες προοπτικές για την κοινωνική τους ενσωμάτωση.
Ο όρος αναπηρία αναφέρεται στον περιορισμό λόγου, έργου ή άμεσης αντίληψης. Είναι αποτέλεσμα οργανικών ή περιβαλλοντολογικών αιτιών, που δημιουργούν ένα σύνολο εμποδίων σε σημαντικές πτυχές της ζωής, όπως η αυτοεξυπηρέτηση, η απασχόληση, η εκπαίδευση, η ψυχαγωγία και η γενικότερη κοινωνική συμμετοχή.
Τα άτομα με αναπηρία, αντιμετωπίζουν εμπόδια στην καθημερινή ζωή, εφόσον η κοινωνία πολλές φορές δε λαμβάνει υπόψη τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ομάδας πληθυσμού, τις δυνατότητες και τις ειδικές τους ανάγκες. Αναπηρία, πλέον θεωρείται το αποτέλεσμα της σχέσης των ικανοτήτων ενός ατόμου και των απαιτήσεων του περιβάλλοντος. Τα άτομα αυτά βιώνουν συχνά το φαινόμενο του "Κοινωνικού Αποκλεισμού". Αισθάνονται την περιθωριοποίηση και στέρηση της συμμετοχής στα κοινωνικά, δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, που πρέπει να είναι κοινά σε όλους τους πολίτες ενός κράτους
Μιλάμε πολλές φορές εκ μέρους τους για τη θέληση και τα χαρίσματά τους. Τα ακούμε όμως όταν μιλάνε τα ίδια; Πώς είναι να είσαι ανάπηρος; Τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους; Σε τι μοιάζουμε; Σε τι διαφέρουμε; Σε τι μοιάζουν και σε τι διαφέρουν μεταξύ τους; Τι περιμένουν από εμάς; Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε; Η βοήθεια αρχίζει με το να τους καταλαβαίνουμε και να τους νοιαζόμαστε. Να έχουμε πάντα υπομονή και να δείχνουμε κατανόηση στους ανθρώπους που μπορεί να χρειάζονται λίγη παραπάνω βοήθεια. Ποτέ να μην κοροϊδεύουμε κάποιον που έχει μια αναπηρία. Όπως όλοι μας, έτσι και τα άτομα με αναπηρία εκτιμούν εκείνους που τους συμπεριφέρονται με σεβασμό και λεπτότητα.
Το να «συνυπάρχεις» σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους χρειάζεται να αναπτύσσουν αμοιβαίες σχέσεις και φιλίες, να αισθάνονται υπευθυνότητα για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους, να ανταλλάσσουν μεταξύ τους εμπειρίες, να μάθουν να βοηθούν και να συνεργάζονται, να αντιλαμβάνονται αλλά και να αποδέχονται τη «διαφορετικότητα». Μόνο έτσι τα άτομα με αναπηρίες θα μπορέσουν να διαπεράσουν το τείχος της αποξένωσης, της μοναξιάς, της απόρριψης, της αχρηστίας, της απογοήτευσης, της ταπείνωσης, της αδιαφορίας, της καθημερινής ταλαιπωρίας τη δική τους και της οικογένειας τους.
Ο κάθε άνθρωπος όποιος και να είναι, έχει το δικαίωμα του σεβασμού, έχει το δικαίωμα να πιστέψει στον εαυτό του, έχει το δικαίωμα να ελπίζει για το αύριο, έχει κάτι μέσα του που κρύβει, όποια και αν είναι τα προβλήματά του, θα δημιουργήσει, θα βρει το δρόμο του και ιδιαίτερα τα άτομα με αναπηρία.
Στην "Ομάδα" αυτή μπορεί να ανήκουν κοντινοί μας άνθρωποι, μέλη της οικογένειας, φίλοι, γείτονες. Τα άτομα με αναπηρία έχουν αποδείξει με την ένταξή τους στον τομέα της εκπαίδευσης, της απασχόλησης και σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, ότι έχουν μεγάλο θάρρος και προσαρμοστικότητα. Η αναπηρία τους δεν αποτελεί προσωπική τους επιλογή την οποία θα μπορούσαν να αρνηθούν. Εξάλλου είναι ζήτημα στατιστικής και πιθανοτήτων όλοι ανεξαιρέτως να βιώσουμε καταστάσεις αναπηρίας προσωρινής ή μόνιμης στη διάρκεια της ζωής μας. Παραμένουμε δηλαδή διαχρονικά εν δυνάμει ανάπηροι. Μπορεί κανείς να μας εγγυηθεί πιστοποιημένα την αρτιμέλειά μας σε όλη μας τη ζωή;
Με αφορμή λοιπόν αυτή την ημέρα θα πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι περιθωριοποιώντας τα άτομα με αναπηρία είτε πρόκειται για ενήλικες είτε για ανήλικες, όχι μόνο δε βοηθάμε αυτούς και τις οικογένειές τους να ξεπεράσουν τη μοναξιά, αλλά κάνουμε ποιο έντονα τα συναισθήματα της απόρριψης και της απογοήτευσης.
Την Αναπηρία εμείς που δεν την έχουμε δεν πρέπει να τη θυμόμαστε μόνο κάθε 3 Δεκέμβρη, αλλά θα πρέπει όλοι μας να κάνουμε πράξη καθημερινά το συνυπάρχω και το ότι αποδέχομαι την διαφορετικότητα.
Τα άτομα με αναπηρία δεν είναι ασθενείς ούτε άτομα με ...«ειδικές ικανότητες». Είναι νήπια, παιδιά, νέοι, ηλικιωμένοι, μαθητές με ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ στην εκπαίδευση, στην εργασία και τη ΖΩΗ.
ΣΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ;
ΣΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ;
ΣΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ;
ΣΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ;
ΣΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ;
ΑΝ Μ΄ ΑΓΑΠΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕ ΘΑ Σ΄ΕΝΟΧΛΕΙ!
ΕΓΩ Σ΄ ΑΓΑΠΩ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ
Σ΄ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ
ΕΣΥ;
Αγαθή Παπανδρέου,
Ειδική Παιδαγωγός
