Του Δημήτρη Χατζηευθυμίου
ΑΝ μη τι άλλο η χθεσινοβραδινή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, μετά το πρώτο του Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ήταν διαφορετική από αρκετές από όσες είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν.
Για πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός δεν εμφανίστηκε να επιστρέφει από τον «λάκκο των Βρυξελλών» στην Αθήνα, τροπαιούχος. Ούτε για νίκη, ούτε για μεγάλη επιτυχία, μίλησε. Απλά και σεμνά -και λόγω κούρασης-, εξήγησε με τη γλώσσα του πολιτικού και όχι του τεχνοκράτη οικονομολόγου, το τι ζήτησε η Ελλάδα από τις άλλες χώρες στη Σύνοδο Κορυφής. Ό,τι δηλαδή λέει και επαναλαμβάνει καιρό τώρα. Αυτά που ήδη ξέραμε, άκουσαν και οι ομόλογοί του: από τους απρόσμενους «συμμάχους», όπως ο Αυστριακός καγκελάριος, τους ισορροπιστές, όπως ο Γάλλος πρόεδρος, μέχρι τους άσπονδους εχθρούς, όπως ο Ισπανός πρωθυπουργός. Ο οποίος, άκουσον-άκουσον: δυσαρεστήθηκε με τη διαφαινόμενη «επιλεκτική αντιμετώπιση» της Ελλάδας, διότι δε θα μπορεί να δικαιολογηθεί στο εκλογικό του σώμα, όταν ευλόγως θα ερωτηθεί από τους συμπολίτες του: Εσύ κύριε Ραχόι γιατί δεν διαπραγματεύεσαι; Προτιμά δηλαδή ο Ίβηρας κυβερνήτης, να δυστυχούν οι υπήκοοί του, αρκεί εκείνος να διατηρεί την εξουσία του.
* * *
ΔΕΝ θα μπορούσε όμως και να είναι και πιο αναλυτικός και κατατοπιστικός, δεδομένου ότι η επί της ουσίας διαπραγμάτευση που διεξάγεται ήδη, αφορά μεγάλο αριθμό τεχνικών θεμάτων που πρέπει να «κλείσουν», ώστε να υπάρξει και πολιτική συμφωνία.
Είναι όμως σημαντικό ότι επιτέλους γίνεται μια διαπραγμάτευση, η οποία προφανώς θα καταλήξει σε έναν συμβιβασμό, σε ένα δούναι και λαβείν. Κάτι όμως που θα ισχύσει όχι μόνον για σένα, αλλά και για τους «απέναντι». Μ΄αυτή την έννοια, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αγώνας, όχι όμως σαν εκείνους όπου στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.
* * *
ΚΑΠΟΙΟΙ όμως, ειδικά εντός Ελλάδας, επιχειρούν ήδη να μειώσουν τα όποια οφέλη, έχει ή μπορεί να έχει η χώρα μας, από τη διαπραγμάτευση αυτή. Πριν μάλιστα δουν την τελική συμφωνία.
Λένε λοιπόν ότι δεν υπάρχει στο τραπέζι πια, ούτε σαν έννοια, η λέξη «κούρεμα» χρέους. Κι έχουν δίκιο, καθώς έχει αντικατασταθεί από την «απομείωση» με τεχνικά μέσα. Ωστόσο η όλη συζήτηση για το χρέος δεν έχει ξεκινήσει καν.
Από την άλλη θεωρούν δεδομένο ότι η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί το 70% του εκπνέοντος μνημονίου και ότι συζητά μόνο για το υπόλοιπο 30%.
Καταρχήν δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορεί να ζυγίσει κανείς μέτρα και προαπαιτούμενα και να αποφανθεί: 70-30. Αν για παράδειγμα, η κυβέρνηση κρατά μέτρα του προηγούμενου προγράμματος, όπως οι αλλαγές στους νόμους περί ανταγωνισμού, ή στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, η διεύρυνση του ορισμού περί φορολογικής απάτης κ.ά., ενώ θεωρεί «κόκκινη γραμμή» την αύξηση π.χ. του ΦΠΑ, τότε καμία πραγματική αξία δεν έχουν τα παραπάνω ποσοστά. Αν μάλιστα, αντί της αύξησης του ΦΠΑ, κατορθώσει να εφαρμόσει το περιουσιολόγιο και να πετύχει μια δικαιότερη φορολογία, τότε ακόμη καλύτερα.
Και μόνο το γεγονός ότι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολιτικοί (και όχι αριστεροί Κουβανοί), μας εγκαλούν χρόνια τώρα γιατί στην Ελλάδα δεν φορολογείται ο πλούτος, θα έπρεπε να κάνουν πολλούς από όσους μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια, να κρύβονται από ντροπή.
Αυτά τα απλά αντιλαμβάνονται οι πολίτες και στηρίζουν την κυβερνητική προσπάθεια. Είτε σιωπηρά στην παρέα του καφενείου, είτε διαδηλώνοντας στις πλατείες.
