Όσον αφορά το Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία, που σύμφωνα με το Σύνταγμα αναγνωρίζεται ως επικρατούσα θρησκεία στη χώρα μας, μιλά, προτείνει και αγωνίζεται για χωρισμό κράτους – εκκλησίας και εκτός των άλλων για κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών και μετατροπή τους σε μάθημα θρησκειολογίας, δείχνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τις εχθρικές προθέσεις της, που στοχεύουν, κατά την άποψή μου, στον κλονισμό και στην αποδυνάμωση του θρησκευτικού φρονήματος των Ορθόδοξων Ελλήνων.
Θα περίμενε, ωστόσο, κανείς, αφού οι εμπνευστές του αριστερού κοινωνικοπολιτικού μοντέλου δανείστηκαν προπάντων από τον Χριστιανισμό πλείστα όσα στοιχεία της βιοθεωρίας τους, όπως τα περί ισότητας, αδελφότητας, αλληλεγγύης μεταξύ όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως γένους, χρώματος και φυλής αλλά και τα περί ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, τα περί κοινωνικής δικαιοσύνης και άλλα, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον να μην τον εχθρεύονται και να μην τον πολεμούν. Είναι, γι' αυτό, απορίας άξιον σε πολλούς, το γιατί η αριστερά κρατεί αυτή τη στάση απέναντί του. Σ' αυτήν την απορία θα επιχειρήσει η ταπεινότητά μου να δώσει μια λογική και σύντομη εξήγηση.
Η χριστιανική κοσμοθεωρία, ως γνωστόν, ενδιαφέρεται για την ευτυχία των ανθρώπων και στη γη και στον ουρανό. Αποδέχεται και κηρύττει δύο ζωές για κάθε άνθρωπο μια επί γης, που είναι σύντομη και πρόσκαιρη, και μια μετά θάνατον επουράνια, που διαρκεί αιώνια, ενώ θεωρεί την επίγεια και τον τρόπο, που τη βιώνουμε, πρόκριμα για τη μέλλουσα. Την πρώτη τη βιώνουμε, μαζί με την ψυχή και το σώμα, ενώ τη δεύτερη και μέχρι να αναστηθούμε, μόνο με την αθάνατη ψυχή μας. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες νοιάζεται πιο πολύ για τα επουράνια και λιγότερο για τα επίγεια.
Η πεμπτουσία, όμως, του Χριστιανισμού και του Ευαγγελίου, που απευθύνεται σ' ένα κόσμο γεμάτο ανισότητες, αντικρουόμενα συμφέροντα, ανταγωνισμούς, μίση, πάθη, πολέμους, διαπλοκές, εγωισμούς, κλεψιές, ψευτιές, απατεωνιές, βία, εγκληματικότητα και τόσα άλλα κακά, είναι η αγάπη προς αλλήλους, η αγάπη, δηλαδή, όχι μόνο προς οικείους, προς πάσχοντες και προς κάθε συνάνθρωπο ανεξαιρέτως, αλλά και προς αυτούς, που μας μισούν και μας βλάπτουν και θεωρούνται εχθροί μας, μια που “ο Χριστός αγάπη εστί”. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστική και εντυπωσιακή η ρήση του Ευαγγελίου, που, για να δείξει το μέγεθος της ανοχής και της αγάπης, λέει ότι, ακόμα και όταν κάποιος σε ραπίσει στο ένα μάγουλο, για να τον αντιμετωπίσεις χριστιανικά και να τον αφοπλίσεις, πρέπει να γυρίσεις, να σε χτυπήσει και στο άλλο χωρίς να ανταποδώσεις.
Αντίθετα με τη χριστιανική, η αριστερή κοσμοθεωρία δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα επέκεινα της ζωής, μια που δεν αποδέχεται Θεό δημιουργό, ούτε αθανασία ψυχής, ούτε ανάσταση νεκρών, ούτε ζωή μετά θάνατον, ούτε κρίση των ανθρώπων κατά τα έργα τους. Άλλωστε, γι' αυτήν, εδώ στη γη είναι και η κόλαση εδώ και ο παράδεισος. Ως εκ τούτου ενδιαφέρεται, στο βαθμό που είναι μπορετό ή και με επανάσταση, να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στους ανθρώπους μόνο επί γης υποσχόμενη αναδιανομή του πλούτου και στρεφόμενη εναντίον αυτών, που τον έχουν. Για το σκοπό αυτό χωρίζει τους ανθρώπους σε κοινωνικές τάξεις, τάσσεται φανερά υπέρ της πάλης μεταξύ τους στρέφοντας τη μια εναντίον της άλλης και στον αγώνα αυτό δε διστάζει να χρησιμοποιεί ακόμη και βία, για να πετύχει τους στόχους της. Κάτι τέτοιο, όμως, είναι αδιανόητο για την Ορθοδοξία.
Γι' αυτό και εκεί, που η αριστερά κατάφερε ν' αναρριχηθεί στην εξουσία χωρίς δεκανίκια και βαρίδια, αντιμετώπισε το χριστιανισμό και την ορθοδοξία ως εμπόδιο και ως ιδεολογικό της αντίπαλο στις επιδιώξεις της χαρακτηρίζοντάς την ακόμη και όπιο του λαού, γιατί με τη βιοθεωρία της και το μήνυμα της αγάπης επηρεάζει τους πιστούς της και κοιμίζει, λέει, τις συνειδήσεις τους στον αγώνα κατά των ταξικών αντιπάλων.
Και επειδή αντιλαμβάνομαι, ότι η τοποθέτησή μου αυτή μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις, σπεύδω να πω, ότι προσεχώς, θα εξηγήσει η ταπεινότητά μου, γιατί και ο καπιταλισμός δε τα πάει καλά με τον χριστιανισμό.
