72 χρόνια πέρασαν από την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον γερμανικό ναζισμό, φασισμό του Χίτλερ. Η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου έχει μεγάλη ιστορική σημασία διότι μας κήρυξαν τον πόλεμο και διότι ελευθερώθηκε η πατρίδα μας από τις κατοχικές δυνάμεις των Γερμανών που κατασπάραξαν την ελληνική γη και την πότισαν με αίμα χιλιάδες νεκροί και τραυματίες. Ο λαός έζησε από αυτούς τρομοκρατία και λεηλασίες, καίγοντας ολόκληρα χωριά και ότι έβρισκαν μπροστά τους. Όσοι δεν τα έζησαν αυτά τους φαίνονται παραμύθια, σα να μην έγινε ποτέ στην πόλη μας, αυτοί όμως που έχασαν τους δικούς τους για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία της πατρίδας, πόνεσαν και πονάνε ακόμα. Το 1941 χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας από την πείνα. Έβλεπες στους δρόμους πεινασμένα και σκελετωμένα παιδιά μη έχοντας ούτε μια μπουκιά ξερό ψωμί να φάνε. Αυτή η δυστυχία που έφεραν οι κατοχικές δυνάμεις των Γερμανών δεν πρέπει να ξεχαστεί, διότι αυτά τα γεγονότα γράφονται στην ψυχή σου.
Η 28η Οκτωβρίου για μένα δεν είναι ημέρα χαράς, ούτε γλέντι. Είναι ημέρα θλίψης για το αίμα που χύθηκε στα χρόνια της κατοχής.
Στις 23 Οκτωβρίου του 1944 ήρθα στη Λάρισα μετά από 12ωρη μάχη στο Λατομείο, κοντά στο Βελεστίνο. Με την αποχώρηση των Γερμανών ήρθα από τον Βόλο με ένα τάγμα πεζικού, το 54ο Σύνταγμα του Πηλιωρίτη, με τον 8ο λόχο νεολαίας με λοχαγό τον Κωστόπουλο, ο οποίος ηγείτο του αστικού στρατού και καταγόταν από την Αθήνα. Λάβαμε μέρος στην παρέλαση με το ιππικό του Μ. Μπουκουβάλα στη σημερινή οδό Κύπρου (τότε χωματόδρομος) όπου ο λαός της Λάρισας μας υποδέχτηκε με ενθουσιασμό ζητωκραυγάζοντας με λουλούδια και χειροκροτήματα, γέλια και κλάματα. Ήμουν τότε 18 χρόνων. Είδα γυναίκες μαυροφορεμένες, ηλικιωμένους πατεράδες με δάκρυα στα μάτια, διότι τη μέρα της ελευθερίας δεν ήρθαν αυτοί που περίμεναν. Άφησαν την ψυχή τους και το αίμα τους στα ελληνικά βουνά. Θυσιάστηκαν για τη λευτεριά της πατρίδας, για ειρήνη και ελευθερία, όπως και χιλιάδες που εκτελέστηκαν και βασανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για όλους αυτούς τους λόγους αυτή η μέρα για μένα είναι θλίψη κι όχι χαρά. Όταν τα θυμάσαι και τα διηγείσαι αισθάνεσαι πίκρα και αγανάκτηση και θέλεις να φωνάξεις δυνατά "ποτέ ξανά τέτοιες καταστάσεις"!
Ο πόλεμος τελείωσε, γυρίσαμε στις πόλεις και στα χωριά μας, νομίσαμε ότι θα έχουμε μια τιμή και μια αναγνώριση για όλα αυτά που προσφέραμε αλλά δυστυχώς αυτό που εισπράξαμε από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν από τον Γ. Παπανδρέου και μετά ήταν αδιαφορία και εγκατάλειψη αν και ζήσαμε όλη τη σκευωρία από τις παρακρατικές συμμορίες και τους συνεργάτες των Γερμανών, όπως στη Θεσσαλία οι Σούρληδες και άλλοι, την τρομοκρατία, τους ξυλοδαρμούς, τις εκτελέσεις και τους βιασμούς των γυναικών. Με αυτά τα παράσημα μας τίμησαν. Ποτέ δεν αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση. Έπρεπε να περάσουν 43 χρόνια για να μας αναγνωρίσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Έπειτα από 43 χρόνια, το 1987, και σε αυτό το διάστημα πέθαναν πολλοί αγωνιστές. Μέχρι το 2009 οι ανάπηροι δεν είχαν προβλήματα, αλλά με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου και του υπουργού Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο, καθώς επίσης και η κυβέρνηση Σαμαρά, δεν άφησαν τίποτα από τα προνόμια που είχαν. Πίστευαν ότι με την κυβέρνηση της Αριστεράς και της προόδου θα ερχόταν η αποκατάσταση των προνομίων, αλλά δυστυχώς δεν διαφέρετε καθόλου εσείς από τους προηγούμενους, κύριε Τσίπρα. Και ο λαός δεν πρόκειται να δει προκοπή, μόνο φτώχεια κι αδικίες.
Αθανάσιος Ριζάκης
Πρώην πρόεδρος της Ε.Σ.Α.Θ.Ε.Α. νομού Λάρισας
