Αυτή η χώρα έχει σύνταγμα και νόμους. Ανεξάρτητες αρχές και εξουσίες. Θεσμούς και υποδομές για τη λειτουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας, όπου οι πολίτες της μπορούν να κινούνται και να εκφράζονται ελεύθερα, μέσα στα πλαίσια του ορθού λόγου, χωρίς να ενοχλούν την ελευθερία καν την προσωπικότητα των άλλων.
Δυστυχώς και στην πατρίδα μας υπάρχουν μικρές κοινωνικές ομάδες που δρουν και ενεργοποιούνται σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, κανόνες και συμπεριφορές. Είναι αυτοί που αυτοαποκαλούνται «αντιεξουσιαστές» «αναρχικοί» και τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει έντονη την παρουσία τους στη ζωή μας και με τις πράξεις και τις ενέργειες τους διαταράσσουν την κοινωνική γαλήνη και ησυχία μας. Δεν δέχονται την κρατική εξουσία, παρά τη δική τους. Όπως δεν δέχονται καμία αρχή, εκτός από τη δική τους. Αντλούν τις εξουσίες τους αυτές, όχι από κάποια έννομη σχέση, αλλά από τον ίδιο τον εαυτό τους. Με αυτό το σκεπτικό διακηρύσσουν, ότι μπορούν να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, να πυρπολούν τράπεζες, να εισέρχονται και να διακόπτουν νόμιμες συνεδριάσεις δημοτικών συμβουλίων, πανεπιστημιακών αρχών, οργανισμών, ακόμη και θρησκευτικών τελετών, να καταστρέφουν την περιουσία τούτων και γενικά να δραστηριοποιούνται μέσα στην ανομία και την ασέβεια των νόμων του κράτους.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται περισσότερη και μεγαλύτερη έξαρση και βία στους δρόμους και σε άλλους στοχευμένους χώρους που οι ίδιοι θα επιλέξουν. Καζάνι που βράζει είναι οι «αντιεξουσιαστές- αναρχικοί» όπως επισημαίνουν οι ειδικοί και ότι η κλιμάκωση των επιθέσεων θα γίνει πιο σκληρή και πιο αποφασιστική από τους ίδιους στο μέλλον. «Το κύμα που έρχεται από κάτω δεν σταματά. Το κράτος έχει συνέχεια και η πορεία του καθεστώτος προς τον ολοκληρωτισμό συνεχίζεται ανεξαρτήτως πολιτικού διαχειριστή». Φράσεις δικές τους που προειδοποιούν και δηλώνουν τις προθέσεις για την περαιτέρω πορεία τους και εμβάλουν σε σκέψεις και σοβαρές ανησυχίες, όχι μόνο τις διωκτικές αρχές άλλα και τον φιλήσυχο και ειρηνικό λαό του τόπου μας. Και άλλοτε είχα την ευκαιρία να εκφράσω την άποψη μου, ότι η κρατική εξουσία πρέπει να έχει μια ειλικρινή επικοινωνία με τους ανθρώπους αυτούς που επέλεξαν να έχουν ως σημείο της ζωής τους και ως πρακτική καταξίωση τους, την ανομία. Να μη δέχονται καμιά εξουσία και αρχή, εκτός από τη δική τους,
Η ένταξη τους στην πολεμική αυτή πτέρυγα έναντι της κρατικής εξουσίας, δεν στάθηκε αφορμή να τους διαγράψω από την καρδιά μου, απλά τους θεωρώ ανθρώπους με λανθασμένη πλεύση και πορεία ζωής. Παραστρατημένους από δική μας αδιαφορία και αδυναμία να τους πλησιάσουμε και να τους εντάξουμε μέσα στον έννομο κοινωνικό ιστό, αφού σαν πολιτεία και μεμονωμένα άτομα δεν θελήσαμε ποτέ να αφουγκραστούμε τα προβλήματα, τους πόθους, και τις ανησυχίες τους. Ακούω τους «αντιεξουσιαστές-αναρχικούς» με προσοχή και αγάπη. Θέλω να μιλήσω μαζί τους «επί ίσοις όροις». Στέκομαι με σεβασμό στην άρρητη αξία του προσώπου τους Προσεγγίζω με αγάπη τα πολλά και διάφορα ερωτηματικά τους και βασανίζομαι να βρω την ενδεδειγμένη επίλυση τους. Δεν με φοβίζει η σταθερή και άκαμπτη άρνηση τους. Αγώνας χρειάζεται να πεισθούν για να ενταχθούν στο κοινωνικό οικοδόμημα, αποδεχόμενοι τον ορθό λόγο και την ικανότητα τους να μάχονται μέσα απ' αυτόν για την επικράτηση των ιδεών και των απόψεων τους.
Η παραπάνω τοποθέτηση με κανένα τρόπο δεν πρέπει να ερμηνευθεί ότι έμμεσα ασπάζομαι και υιοθετώ τις απόψεις, τις πρακτικές και τις ενέργειες τους. Απεναντίας, τις κατακρίνω απερίφραστα. «Οι αντιεξουσιαστές- αναρχικοί» είναι παγιδευμένοι μέσα στα απόλυτα στεγανά τους. Στην απολυτοποίηση των δικών τους απόψεων και στην απόρριψη κάθε πραγματικότητας και αλήθειας που δεν είναι σύμφωνη με τις δικές τους κατευθυντήριες γραμμές.
Τους συλλογισμούς μου αυτούς και τις επισημάνσεις, τους καταχωρώ σε κοινή κρίση με πόνο ψυχής και με οξύ προβληματισμό. Η ανομία και η βία είναι πλέον καιρός να σταματήσουν από οπουδήποτε και αν προέρχονται. Είναι κοινό μυστικό και κουβεντιάζεται παντού, ότι η βία τρύπωσε σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας. Ο βηματισμός «των αντιεξουσιαστών- αναρχικών» καθημερινά κάνει την εμφάνιση του σε όλο και περισσότερα σημεία της ανθρώπινης δραστηριότητας. Με εντεινόμενη αμηχανία η κυβέρνηση παρακολουθεί τις συνεχιζόμενες επιδρομές των αντιεξουσιαστών σε δημόσιους χώρους, παρά τις προσδοκίες της για επικείμενη εκτόνωση της κατάστασης και διατήρησης των απαραιτήτων ισορροπιών.
Είναι αλήθεια, ότι η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή εξεδήλωσε την επιθυμία της με πολλούς και διαφόρους τρόπους να έχει καλές σχέσεις μαζί τους. Δεν ήθελε με κανένα τρόπο να χαλάσει αυτές τις προνομιακές της επαφές με το συγκεκριμένο χώρο. Ακόμα και όταν αυτοί διέπρατταν εμφανή αδικήματα καταδικαστέα από τα υπόλοιπα κόμματα και γενικά από την κοινωνία, η κυβέρνηση είτε τα αγνοούσε, είτε τα υποβάθμιζε, με την ελπίδα της εξασθένησης τους και της λησμοσύνης από το κοινό. Η αμηχανία αυτή δίχασε μια μερίδα του κυβερνώντος κόμματος που ήθελε την επιβολή της νομιμότητας και τους άλλους που ξεδιάντροπα δήλωναν «ότι οι πράξεις και οι ενέργειες των ανθρώπων αυτών, έγιναν μέσα στα επιτρεπτά όρια». Στην άνομη αυτή ανοχή η κυβέρνηση παίζει το προσωπικό της κύρος. Την αξιοπρέπεια της. Την ύπαρξη της. Αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να βρεθεί η ίδια έξω από το θάλαμο πλοήγησης του κυβερνητικού σκάφους.
Αυτή η ανοχή της ανομίας είναι αυτή που κάθε φορά οδηγεί στην κλιμάκωση των καταλήψεων και των επιθέσεων από τους «αντιεξουσιαστές- αναρχικούς» σε δημόσια κτίρια, γραφεία τοπικών οργανώσεων, υπουργείων, βουλευτών, σε πρεσβείες και σχολεία. Φωτιές σε σταθμευμένα αυτοκίνητα, παρεμβάσεις σε σταθμούς του μετρό, ρίψεις βομβών μολότοφ κ.τ.λ. Παρ' όλα αυτά η Κυβέρνηση χαϊδεύει τα αυτιά των άτακτων αυτών παιδιών. Δεν επιθυμεί τη ρήξη μαζί τους. Την ενδιαφέρει ο χώρος. Είναι δικαίωμα της. Οφείλει όμως παράλληλα να προστατέψει τις ατομικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Τις περιουσίες τους. Τη γαλήνη και την ησυχία τους, έστω και αν χρειασθεί να συγκρουσθεί με τους «αναρχικούς- αντιεξουσιαστές». Όσο πληγωνόμαστε και υποφέρουμε από την ανέλεγκτη ανομία των ανθρώπων αυτών, οφείλουμε να αντισταθούμε στο ορμητικό αυτό ρεύμα της εποχής μας με πίστη και αποφασιστικότητα.
Το σύνθημα μας είναι, η προστασία της ατομικής ελευθερίας και των ατομικών μας δικαιωμάτων. Είναι προνομιακά και απόλυτα, δεν υπόκεινται ούτε υποτάσσονται σε καμία δέσμευση. Ούτε σ' αυτή την υπέρτατη εξουσία. Πολύ δε περισσότερο σε διατάξεις, συμπεριφορές που θεσμοποιούν τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ανομία που τον τελευταίο καιρό καταπλημμυρίζει τον κοινωνικό χώρο, δεν είναι τυχαίο σύμπτωμα. Είναι η απαξίωση των πάντων. Η μεταλλαγή της ορθής πορείας μας μέσα στην κοινωνία. Δρόμος επικίνδυνος για τη ζωή μας και τα οράματα μας. Μπροστά στο φαινόμενο αυτό αντιστεκόμαστε και λέμε όχι. Συμπορευόμαστε με τους ανθρώπους που πιστεύουν, τηρούν και εφαρμόζουν τους νόμους της πολιτείας, έχουν ήθος, είναι έντιμοι και ακέραιοι στη ζωή τους και απορρίπτουμε κάθε είδους ανομία.
Αθανάσιος Φώτος
Επί τιμή δικηγόρος
