Αποκαλύπτει συνάμα την αδυναμία του να επιλέξει και να στηρίξει μακροχρόνιες πολιτικές λύσεις καθώς η πλειονότητα του κόσμου φαίνεται εγκλωβισμένη στις αναγκαστικές επιταγές των διαδοχικών «μνημονίων».
Είναι πολύ φυσικό δε τα λαϊκά στρώματα να αναστέλλουν, εν μέρει τουλάχιστον, τη διάθεσήτους να στηρίζουν τις κυβερνητικές επιλογές αφού, όπως και στην προηγούμενη φάση της κρίσης έτσι και τώρα, τον «λογαριασμό» εξακολουθούν να πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Οι δυνάμεις του “Κανένα”δεν έχουν φυσικά ενιαίο χαρακτήρα ούτε κοινή πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα. Η στάση τους –κυρίως των νέων- εκπορεύεται από τη βαθιά απογοήτευση για το επίπεδο και τις αδυναμίες του πολιτικού μας προσωπικού στο σύνολό του. Θεωρούν ότι οι πολιτικοί μας αδυνατούν ή αρνούνται ή δεν τους επιτρέπεταινα μας οργανώσουν με πιο δίκαιο τρόπο που θα αφήνει τους πιο ικανούς να αμείβονται σύμφωνα με την αξία τους αλλά και τους λιγότερο δυνατούς να ζουν με αξιοπρέπεια.
Εξάλλου, από το 1974 έως σήμερα, παρά την ελπιδοφόρα εκκίνηση, εξανεμίσαμε με περισσή επιπολαιότητα το κεφάλαιο εμπιστοσύνης του πολίτη προς την πολιτική και σπαταλήσαμε την ευκαιρία να απαλλαγούμε από τον οικονομικό παρασιτισμό. Ουσιαστικά αρνηθήκαμε τον εκσυγχρονισμό και την αναγκαία θεσμική ολοκλήρωση που θα μας επέτρεπε να αμυνθούμε καλύτερα απέναντι στη διεθνή οικονομική κρίση που μας συγκλόνισε συθέμελα.
Ως εκ τούτων και παρά την πρώιμη ένταξή μας στην ΕΟΚ και στην ευρωζώνη, παραμένουμε μια ανολοκλήρωτη δημοκρατία. Έχουμε κόμματα-μηχανισμούς, προσωποπαγώς δομημένα ή προσανατολισμένα σε μεσσιανικές λογικές που λειτουργούν δίχως το οξυγόνο ενός ουσιαστικού εσωτερικού διαλόγου και είναι διαιρεμένα σε παρέες γύρω από κάποιους «πορφυρογέννητους» που νέμονται διαδοχικώς την κομματική και κυβερνητική εξουσία.
Είναι εύλογο, λοιπόν, να αναρωτιέται ο καθένας μας σήμερα, για το εάνπράγματι διαθέτουμε, στις δύσκολες συνθήκες της συνεχιζόμενης «κατάστασης χρεοκοπίας» και στο επικίνδυνα ρευστό διεθνές περιβάλλον, το πολιτικό προσωπικό με το απαραίτητο ανάστημα και με την απαιτούμενη ικανότητα και γνώση ώστε να αντεπεξέλθει στην εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία. Η οποία δυσμενής συγκυρία επιτείνεται περαιτέρω από το προσφυγικό, από την εντεινόμενη αμφισβήτηση του statusquo στο Αιγαίο εκ μέρους της Τουρκίας και από την ουσιαστική αδυναμία της Γερμανίας να παίξει τον ηγετικό ενοποιητικό της ρόλο στην Ευρώπη.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο κολοσσιαίων ανακατατάξεων με παγκόσμια ανακατανομή ισχύος που απαιτούν ικανή ευρωπαϊκή αλλά και εξ ίσου ικανή εγχώρια ηγεσίαμε πλανητικό ορίζοντα αντίληψης ώστε να οσμίζονται τις διεθνείς τάσεις και να λαμβάνουν έγκαιρα τις κατάλληλες θέσεις. Ιδιαιτέρως δε στην πατρίδα μας χρειάζεται ηγεσία με την ευρηματικότητα, το νου και τη γνώση ενός άλλου “Κανένα”, του πολυμήχανου βασιλιά της Ιθάκης, προκειμένου, κάποια στιγμή, να ξεφύγουμε από το κυκλώπειοσπήλαιο των αδιεξόδωνμας.
Συνεπώς, στο εσωτερικό μέτωπο όπου η εθνική ενότητα είναι επιτακτικώς αναγκαία είναι πολύ επικίνδυνο να εγκαταλείπονται στην τύχη τουςκαι δίχως ουσιαστική μέριμνα τα λαϊκά στρώματα και ιδίως οι νέοι μας. Η εγκατάλειψη δε αυτή μοιάζει με ύβρησε μια στιγμή μάλιστα πουόλοι γνωρίζουν ότι η φοροδιαφυγή γιγαντώνεται και οι διαβόητες “λίστες” απλώς σχολάζουν. Διότι τότε -οι νέοι κυρίως- αρχίζουν να διακατέχονται, όχι άδικα, από αντιλήψεις μηδενισμού καθώς επανειλημμένως διαπιστώνουν ότι ο κάθε φορά εμφανιζόμενος ως το ελπιδοφόρο «νέο» πρόσωπο στην πολιτική αρένα δεν αποτελεί παρά το περιτύλιγμα του «παλαιού».
Οι κατά συρροήν, λοιπόν, απογοητεύσεις του εκλογικού σώματος από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» της πολιτικής μας τάξης είναι ο βασικός υπαίτιος για τη διόγκωση του “Κανένα” στις δημοσκοπήσεις. Ευτυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, τα ακραία πολιτικά μορφώματα, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους στην Ελλάδα, δεν μπόρεσαν να πιάσουν διψήφια ποσοστά στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις όπως π.χ. συνέβη και ακόμη συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Τόσο όμως εδώ όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη τα πράγματα θα τείνουν προς το χειρότερο στο θέμα της διόγκωσης των ποσοστών των λαϊκιστικών άκρωνκαι ίσως τα πράγματα οδηγηθούν εκτός ελέγχου εάν και εφόσον η Ευρώπη συνεχίσει την πολιτική δημιουργίας ελλειμμάτων στο Νότο και πλεονασμάτων στον πλούσιο Βορρά και δεν απαλλαγεί εγκαίρως από τους επικίνδυνους δογματισμούς του κ. Σόϊμπλε.
Αλλιώς, υφίσταται ο σοβαρός κίνδυνος ο“Κανένας” των δημοσκοπήσεων στην πατρίδα μας να αναζητήσει και να βρει έκφραση μέσω των δυνάμεων του μηδενισμού ενώ στην Ευρώπη δεν αποκλείεται να δούμε να ανθίζουν «τα άνθη του κακού» ακόμη και σε χώρες που αντιστάθηκαν σθεναρά και πολέμησαν τον ναζισμό.
* Ο Δημήτρης Νούλας, είναι Χημικός
