Η λατρεία αυτή ήταν αναπόσπαστη σε κάθε ξεχωριστό τόπο. Κάθε πόλη τιμά το δικό της Θεό ποταμό, τη δική της πηγή. Πίστευαν, ότι οι ποταμοί είχαν μεγάλη δύναμη για την ανάπτυξη των παιδιών και ότι το νερό είχε ζωογόνο δύναμη όπως και το νερό του Απιδανού ποταμού.
Ο Ευριπίδης ονομάζει το Απιδανό ποταμό «...πατέρα των καλών ιαμάτων» (εκάβη 450), ο Απολλώνιος (136) «Δινήεντα και ιερόν», ο Ηρόδοτος «... με τα ιερά νερά».
Ήταν εκδήλωση τιμής και λατρείας της μητέρας Θέτιδας να βαφτίσει το γιο της Αχιλλέα στο δικό της ιερό ποταμό τον Απιδανό και μάλιστα στις πηγές του. Ήταν μια πράξη επιβεβλημένη, μια τελετουργία αρχαία με το νερό, την πηγή της ζωής.
Εδώ υπάρχει και το στοιχείο της ύπαρξης ιερής θεϊκής δύναμης που μεταφέρεται από το βασιλικό γένος Πηλέα - Θέτιδα στον απόγονο του θρόνου Αχιλλέα.
Η Θέτιδα βάφτισε τον Αχιλλέα όχι για να δώσει το όνομα, το οποίο είχε νωρίτερα, αλλά τον βάφτισε για να αποκτήσει ιδιαίτερες θεϊκές δυνάμεις, -να τον κάνει αθάνατο.
Με τη βάφτιση αυτή αποτυπώνεται μια πραγματικότητα, ότι δεν μπορεί να αποσπαστεί το βασίλειο του Αχιλλέα από τον Απιδανό, την πόλη Φθία, τη σημερινή Φάρσαλο οχυρωμένη με τα πελασγικά τείχη, με το λόφο πάνω από τις πηγές και το κάστρο, θερινό ανάκτορο, όπου καταλήγουν τα πελασγικά τείχη.
Η βάφτιση του Αχιλλέα, στις πηγές του Απιδανού, τεκμηριώνει με σαφή
τρόπο τον τόπο της καταγωγής του και την έδρα του βασιλείου του.
