Αυτό είναι το πρόβλημα με τη χώρα μας. Όλα πλέον είναι προβλέψιμα σε ένα ανασφαλές περιβάλλον και τίποτα δεν αλλάζει προς την θετική κατεύθυνση. Η Ελλάδα, είναι μια χώρα, η οποία χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη στην παρούσα φάση, την αλλαγή στους δείκτες της οικονομίας της με θετικό πρόσημο, την ύφεση να δίνει τη θέση της στην ανάπτυξη και την ανεργία να μειώνεται δραστικά. Για όλα αυτά βέβαια μαγικά ραβδάκια δεν υπάρχουν αλλά θα πρέπει να υπάρξουν γενναίες διορθωτικές κινήσεις, που θα καταστήσουν τη χώρα αξιόπιστη και επενδυτικά προσελκύσιμη. Ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια έδωσε τις εξετάσεις του και απέτυχε παταγωδώς μιας και μόνο χρέη, κρατισμό και ελλείμματα δημιούργησε. Επομένως ό,τι καλό είναι να έρθει θα έρθει μόνο μέσα από τον ιδιωτικό τομέα και την υγιή επιχειρηματικότητα.
Μετά από 7 χρόνια, όπου η χώρα έχει εισέλθει σε αυτή την περιπέτεια, υπό συνθήκες διχασμού και διάλυσης του βασικού αιμοδότη της οικονομίας, που δεν ήταν άλλος από τη μεσαία τάξη, τα συμπεράσματα είναι πολύ συγκεκριμένα για όσους παρακολουθούν τους δείκτες. Άλλο πράγμα το έλλειμμα και άλλο πράγμα το χρέος. Το έλλειμμα της χώρας, δηλαδή το να ξοδεύει το κράτος περισσότερα από αυτά που εισπράττει, έχει σχεδόν μηδενιστεί, ύστερα από όλη αυτή την βίαιη προσαρμογή και τις θυσίες των πολιτών αυτά τα χρόνια (μειώσεις-περικοπές).
Το χρέος είναι άλλο ζήτημα, το οποίο, αντί να μειώνεται αυξάνεται και θα αυξηθεί κι άλλο. Οι αιτίες; Μα φυσικά επειδή στον τόπο δεν εισρέουν κεφάλαια, δεν υπάρχει η παραμικρή ανάπτυξη, οι επενδύσεις δεν φαίνονται ούτε με κιάλια και η χώρα συνεχώς δανείζεται για να αποπληρώνει παλιά χρέη και τόκους. Περιμένουμε κάθε φορά την περιβόητη δόση για να πληρώσουμε παλιές οφειλές. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις εγκατεστημένης παραγωγικής ισχύος στην Ελλάδα ανέρχονται σε ποσοστό 8 % όταν στην Τουρκία είναι 20%, στην Ευρώπη 50% και σε παγκόσμιο επίπεδο 33%. Επιπλέον, τα τελευταία 30 χρόνια ναι μεν το εισόδημα των Ελλήνων πολιτών υπερδιπλασιάστηκε, πλην όμως υπήρξε ταυτόχρονη μείωση της παραγωγικότητας, με αποτέλεσμα να είναι ασήμαντος και ο βαθμός εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας.
Η Ελλάδα βρίσκεται στον 8ο χρόνο ύφεσης, εχθρός της οποίας είναι μόνο η ανάπτυξη, αλλά ανάπτυξη με αυτή την υπεροφορολόγηση των πάντων δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Η χώρα δεν έχει βαριά βιομηχανία και η ανεργία πλησιάζει στο 30%, ενώ στους νέους ξεπερνά το 50 %! Η γραφειοκρατία στον τόπο ζει και βασιλεύει, οπότε η όποια επένδυσή χρειάζεται αρκετός χρόνος για να πάρει «σάρκα και οστά». Οι εργοδοτικές εισφορές είναι πολύ υψηλές σε σχέση με την Τουρκία και άλλες Βαλκανικές χώρες. Η φορολογία φτάνει στο 45% και μπορεί να αυξηθεί αν συνυπολογίσει κάποιος τις ασφαλιστικές εισφορές, σε σχέση με την Τουρκία και άλλες Βαλκανικές χώρες, που είναι κοντά στο 10%.
Τα capital controls εφαρμόζονται εδώ και ένα χρόνο, ενώ το τραπεζικό της σύστημα είναι προβληματικό και φτιαγμένο από ‘’δύο πόδια με άμμο’’. Ο λαός της έχει φτωχοποιηθεί βάναυσα, με αποτέλεσμα να έχει πέσει κατά 70% η αγοραστική του δύναμη. Το κλίμα είναι ανασφαλές, οι εκλογές γίνονται πολύ συχνά και η χώρα είναι εκτός αγορών για καιρό. Ο άρρωστος κρατισμός άλλων δεκαετιών δείχνει καθημερινά τα δόντια του στους υγιείς επιχειρηματίες και είναι εχθρός κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Δεν υπάρχει αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες, ειδικά στο χώρο των νέων μορφωμένων ανθρώπων και επιστημόνων. Επομένως σε ποιο περιβάλλον να επενδύσει κάποιος;
Αν δεν αρχίσει να βγαίνει και πάλι καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων, αν δεν στηριχθεί αποτελεσματικά ο τουρισμός, αν δεν γίνουν μεγάλες επενδύσεις υπό άλλη φορολογική κλίμακα, αν δεν αρχίσουν και πάλι να χτίζονται οικοδομές και να δουλεύουν αυτά τα 30-40 επαγγέλματα της οικοδομής, αν δεν στηριχθούν οι νέοι επαγγελματίες και επιστήμονες με άλλα φορολογικά και ασφαλιστικά κίνητρα, αν οι Έλληνες πολιτικοί δεν δείξουν προς τα έξω ένα κλίμα ομόνοιας και αποφασιστικότητας για την έξοδο από το τούνελ και αν δεν μειωθούν στο μισό όλες οι υπερβολικές κρατικές δαπάνες, από την Προεδρία της Δημοκρατίας μέχρι την τελευταία ειδική γραμματεία, ο λογαριασμός δεν θα βγαίνει και θα είμαστε συνεχώς στην ίδια αφετηρία.
Απαιτείται μια πολύ μεγάλη αλλαγή πλεύσης αλλά και η ύπαρξη προσώπων αποφασισμένων να χτυπηθούν με το άρρωστο και το πελατειακό χωρίς να νοιάζονται για τις επόμενες εκλογές αλλά για τις επόμενες γενιές. Αυτή άλλωστε είναι και η διαφορά του πολιτικού με τον πολιτικάντη. Ανήκω σε εκείνους, που ενόψει και της επικείμενης συνταγματικής αναθεώρησης, πάντα υποστήριζα το ασυμβίβαστο βουλευτή και υπουργού. Ο υπουργός δεν μπορεί να έχει εξαρτήσεις της ψήφου, αλλά οφείλει να κάνει τη δουλειά του απερίσπαστος για το καλό του τόπου και όχι μόνο της εκλογικής του περιφέρειας. Λύσεις υπάρχουν για να καταστεί και πάλι η χώρα μας αξιόπιστη και δυνατή. Για τους παλιούς αλλά και για να μάθουν οι νεότεροι, να θυμίσω τέλος, ότι το 1975 η Ελλάδα είχε βαριά βιομηχανία, ισχυρό νόμισμα, έτρεχε με ρυθμούς ανάπτυξης 12% και είχε ανεργία 4%. Μετά από όλα αυτά, εσύ θα επένδυες σε μια τέτοια χώρα;
*Ο ΒάσοςΠ. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών με Master in Sports Law – BA in Sports Management
