Έχουμε χρονικά περιθώρια;

* Του κ. Αλέξ. Ν. Λαζαρίδη

Ήταν σε πρωινή εκπομπή όταν ο 89 ετών φοιτητής του Ελεύθερου Πανεπιστήμιου ρώτησε, μάλλον φλεγματικά, για το ποιοι φταίνε που κατρακύλησε τόσο άσχημα η οικονομία μας και η ζωή μας. Είμαι βέβαιος πως ήξερε και μάλιστα πολύ καλά τα αίτια της ελλαδικής κατρακύλισης. Απλά έθετε ερώτημα.

Σκοπός μου δεν είναι να δώσω απάντηση στον σεβαστό ενενηντάρη φοιτητή (που όπως πιστεύω την απάντηση την γνωρίζει και μάλιστα πολύ καλά). Απλά ξεκινώντας από την ερώτηση σκέφθηκα αν, όπως υπάρχει μικροοικονομία και μακροοικονομία, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πέρα από την (μακρο)πολιτική και ένα είδος (μικρο)πολιτικής, διαφορετική της (σκανδαλο)πολιτικής.
Πιστεύοντας στην ύπαρξη μιας τέτοιας σχέσης, θυμήθηκα ένα γεγονός. Η κόρη μιας οικογένειας προικίσθηκε σημαντικά σε ακίνητα και κινητά από τον πατέρα της. Ατυχία, ή ενδεχομένως και στραβοτιμονιές του γαμπρού τον κατέστησαν ανίκανο να αξιοποιεί τα αγαθά που του χαρίσθηκαν. Χρειάσθηκε μια μικρή οικονομική βοήθεια από τον κουνιάδο του για να ξαναχτίσει μια εργασία.
Ο αδελφός της κοπέλας, παρακινούμενος από τη σύζυγό του και αποβλέποντας στην ακίνητη περιουσία της αδελφής του, δεν τον βοήθησε να στήσει την δουλειά που σκεφτότανε, αλλά τον καθησύχαζε και τον ενίσχυε οικονομικά, καθιστώντας τον εξαρτημένο. Μάλιστα έπεισε και τα ανίψια του να μην αναζητούν εργασία … που να μην είναι … ανάλογη της κλάσης και της λάμψης της οικογένειας.
Η μόνιμη επωδός σε κάθε συζήτηση του θείου ήταν η ίδια «Δεν χρειάζεται να κάνετε ..αυτό ή εκείνο. Εγώ είμαι εδώ». Τα χρόνια πέρασαν. Το χρέος μεγάλωσε. Ήρθε η εποχή που ο αδελφός (κουνιάδος, θείος), έχοντας καταγράψει το ύψος της βοήθειας, που έδωσε στην αδελφή, γαμπρό και ανεψιό και βέβαιος ότι ήρθε η ώρα να θέσει σε λειτουργία το σχέδιό του, άρχισε να ζητάει την εξόφληση των δανείων.
Η αδελφή του, προκειμένου να τον εξοφλήσει, άρχισε να εκποιεί ένα προς ένα τα προικώα παραγωγικά πλούτη της. Και θα έμενε, όπως λέμε στους πέντε δρόμους, αν ο γιός της, που βλέποντας τους συνομήλικούς του να εργάζονται, να παράγουν και να αξιοποιούν τον όποιο πλούτο διέθεταν, δεν τους έπειθε να ασπασθούν τον επαναστατικό δρόμο της απαλλαγής από το δανεισμό δια της προσωπικής εργασίας και να τους ανοίξει το δρόμο προς την επιτυχία.
Μήπως μέχρι τώρα λαμβάνει χώρα στην πατρίδα μας μακροοικονομικά το πρώτο μέρος της μικροοικονομικής ζωής της οικογένειας αυτής; Μπορούμε άραγε να σώσουμε ότι, από τον χαρισμένο στον τόπο μας πλούτο, έμεινε; Μπορεί να βρεθεί ο ένας, ο γιός της οικογένειας, που θα οδηγήσει την πατρίδα μας στη σωτηρία, αξιοποιώντας τον φυσικό και θεσιακό πλούτο της, για να μην μείνει (όπως πάει) «στους πέντε δρόμους».
Είμαστε υποχρεωμένοι να τον αναζητήσουμε. Νομίζω πως υπάρχει. Μπορούμε να τον βρούμε. Πρέπει… Δεν έχουμε χρονικά περιθώρια.
(*) Ο κ. Αλέξανδρος Ν. Λαζαρίδης είναι τ. καθηγητής ΤΕΙ, [e-mail]