Τον άνθρωπο που κατόρθωσε ν’ αποκρυπτογραφήσει τον Κώδικα του Θεού, και να φτάσει στην καρδιά της ύλης!
Ως ήταν επόμενον, ακολούθησαν διθύραμβοι γύρω από το προσωπικό και το επιστημονικό έργο του εκλιπόντος για μέρες... Ωστόσο, κάποιος δημοσιογράφος, στο τέλος του επαινετικού του άρθρου, σημείωνε, αλλά με κάτι μικροσκοπικά γράμματα σαν τα στίγματα της μύγας, τα εξής:
"Με τις δύο ατομικές βόμβες που ρίχθηκαν στις πόλεις της Ιαπωνίας, Χιροσίμα και Ναγκασάκι, στις 6 και στις 9 Αυγούστου αντίστοιχα, το έτος 1945, κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σκοτώθηκαν, και ορισμένοι από αυτούς εξαϋλώθηκαν τελείως, από την τρομοκρατική θερμότητα που εκλύθηκε με την έκρηξη των δύο Ατομικών βομβών, περισσότερες από διακόσιες (200.000) χιλιάδες ανθρώπινες υπάρξεις! Αθώοι άμαχοι που καμιά συμμετοχή δεν είχαν στον διεξαγόμενο πόλεμο. Οι δε πόλεις ισοπεδώθηκαν, απ’ το ωστικό κύμα που προκάλεσαν οι φοβερές εκείνες βόμβες!".
Εδώ τελείωνε το άρθρο του δημοσιογράφου. Κι εγώ προσθέτω, φέρνοντας στη μνήμη μου μια εικόνα της Χιροσίμα, την οποία είδα σε εφημερίδα των Αθηνών, πως το μόνο που είχε απομείνει από τις δύο πόλεις, ήταν μερικά μισογκρεμισμένα κτίρια, εδώ κι εκεί, που φάνταζαν σαν τεράστια και βουβά ερωτηματικά ή σπαρακτικά Γιατί;
Σε ποιον τάχα ν’ απευθύνονταν; Στους ουράνιους θεούς ή στο Σοφό άνθρωπο που διέθεσε το νου του, για να διαπραχθεί ένα τέτοιο τερατώδες έγκλημα, και μια τέτοια βιβλική καταστροφή;
Κάποια στιγμή δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου, και είχαν πέσει, τυχαία, επάνω σ’ εκείνα τα φριχτά στίγματα της μύγας, τα οποία αναφέρονταν στο "κατόρθωμα" του διάσημου ατομικού επιστήμονα.
Σαν ελάχιστος φόρος τιμής, θα ‘λεγες, ή ταπεινή σπονδή, στη μνήμη των χιλιάδων αθώων θυμάτων, της "Μεγαλοφυΐας" του.
Εντούτοις και σήμερα υπάρχουν επιστήμονες, λαμπρά μυαλά, που είναι ενταγμένοι στην υπηρεσία του κακού! Που εργάζονται εν κρυπτώ και παραβύστω, για την κατασκευή τέτοιων ολέθριων όπλων μαζικής καταστροφής! Μα... δε βλέπουν, αν και με τόσο νου προικισμένοι, πως κόβουν το κλαδί που πάνω του κάθονται και οι ίδιοι με τα παιδιά τους, και τα παιδιά των παιδιών τους;
Μην έχοντας τίποτα περισσότερο να πω, και κατάπληκτος για μια ακόμη φορά εμπρός στην τύφλωση και τη μωρία τόσο έξοχων επιστημόνων, κλείνω το κείμενό μου μ’ ετούτη, τη γεμάτη απογοήτευση μα κι αγανάκτηση Κραυγή!
Επιτέλους, Αιδώς, ω Σοφοί Ηλίθιοι!
