Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)
Περιμένει πολλά ο κόσμος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως τόσα πολλά που μάλλον το ίδιο το κόμμα δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί και να προσφέρει από θέση εξουσίας. Το κυβερνητικό σχήμα είναι ετερόκλητο, καθώς η στήριξη από τους ΑΝ.ΕΛ. δημιουργεί άλλα δεδομένα από πολιτικής άποψης. Είναι άραγε έτοιμη μια συμπόρευση της αποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστεράς με την ριζοσπαστική δεξιά;
Μπορεί κάποια στιγμή να μην διαρραγεί το μέτωπο αυτό που αποτελείται από διαφορετικές ιδεολογικές συνιστώσες και να συντηρηθεί μονάχα με τον αλληλοσεβασμό και τις εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις; Η νέα συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι ακόμη πιο ακραία και πολύ σύντομα - πέρα από τις όποιες ανταλλαγές απόψεων λίγο πριν τον σχηματισμό της κυβέρνησης - θα καταδείξει πως το εγχείρημα είναι περίπου αδιανόητο. Και όμως την χθεσινή ημέρα της νίκης ΣΥΡΙΖΑ οι οπαδοί του μιλούσαν επιφυλακτικά αλλά θετικά για την άμεση στήριξη Καμμένου.
Ο προβληματισμός στα μέλη του κόμματος είναι βουβός αλλά υπαρκτός. Μάλλον όμως τελικά υπερίσχυσε το αντιμνημόνιο ως σύνθημα εναγκαλισμού δεξιάς και αριστεράς. Ίσως τελικά στο όνομα της άσκησης νέας πολιτικής είς ότι αφορά την καταπολέμηση της λιτότητας που σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης πόνταραν, να επιδιώκεται η συγκατάθεση της πλειοψηφίας των πολιτών και η δημιουργία ελπίδων από το πουθενά και υπό συνθήκες ασφικτικής πίεσης από τους ευρωπαίους εταίρους.
Όμως αυτή ακριβώς η πλειοψηφία είναι άκρως απαιτητική και αναμένει με αγωνία την διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί από τους οπαδούς και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αξιώνουν εδώ και τώρα καταπολέμηση της διαφθοράς και του ρουσφετιού, επιθυμούν διακαώς να τελειώσει η φοροδιαφυγή για την καταπολέμηση της οποίας όλα τα κόμματα κόπτονται. Ανήκουν όμως οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ στα φτωχά κοινωνικά στρώματα ή προέρχονται από διάφορες επαγγελαματικές τάξεις;
Το λέω αυτό γιατί για παράδειγμα η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να κατέχει μεγάλα ποσοστά στις φτωχογειτονιές και μάλλον φιγουράρει ως εξακολουθητική μόδα σε μερίδα της νεολαίας. Και αυτό είναι το τραγικό, το γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό των νεόπτωχων πέφτουν για μια ακόμη φορά στα δίχτυα του νεοφασισμού.
Η προσέγγιση και η συγκυβέρνσηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγείρει πολλά ερωτηματικά και δείχνει ότι τα πράγματα πλέον στην πολιτική είναι συγκεχυμένα και αόριστα. Γιατί είναι πράγματι αξιοπερίεργο να ηχούν επαναστατικά τραγούδια στα Προπύλαια την νύχτα της Κυριακής και την επόμενη ημέρα να αναταλλάσσονται χαμόγελα μεταξύ Τσίπρα και Καμμένου. Τα άκρα λοιπόν συναντώνται. Ή μήπως τα άκρα αυτά είναι εικονικά και αυτό που προέχει είναι δια οποιουδήποτε τρόπου και μέσου διακυβέρνηση της χώρας;
Οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο αριστεροί, ούτε της ΝΔ καθαρά δεξιοί. Την ίδια στιγμή που βρίσκεται εν ριπή οφθαλμού η κοινή συνισταμένη μεταξύ εθνικιστικής δεξιάς και ως τώρα «ασυμβίβαστης» αριστεράς, όλα τα σενάρια για μελλοντική συμπόρευση ρεφορμιστικής αριστεράς και συντηρητικής δεξιάς είναι ανοιχτά, όταν το ειδύλλιο αυτό κρατά από παλιά καθώς το ΚΚΕ έκανε τα πάντα για να φρενάρει την επαναστατικότητα των πολιτών, καπελώνοντας κάθε διαδήλωση. Και τώρα πως θα πορευθεί το συγκεκριμένο κόμμα; Η ιστορία είναι μάλλον γνωστή.
Ας αφήσουμε όμως την ιστορία που συνεχίζει να γράφεται. Αυτή την φορά το μέλλον του τόπου για πολλούς φαντάζει ελπιδοφόρο ενώ για άλλους όλα είναι πιθανά. Θα περάσει πολύς καιρός ακόμη για να εξαχθούν τα αντίστοιχα συμπεράσματα. Προς τα παρόν ας μείνουμε μόνο στο γεγονός ότι ο Αντώνης Σαμαράς αποχωρεί ως νικητής που έβαλε ταφόπλακα στις ελπίδες του ελληνικού λαού και περήφανος για την ήττα του. Απίστευτο αλλά είναι και αυτό μέρος του καλοστημένου πολιτικού σκηνικού, που άλλους τους συνεπαίρνει και άλλους τους τους γεμίζει με ψευδαισθήσεις.
Τι μένει λοιπόν; Η περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, οι ελπίδες των πολιτών για νεκρανάσταση και οι πόντοι από μια συγκυβέρνηση αριστερών και δεξιών ριζοσπαστών. Ετερόκλητο το σχήμα, άγνωστη η πολιτική πόρευση και συννενόηση, με την ΝΔ ως αντιπολίτευση να θέλει και πάλι να κάνει δυναμικό come – back και το «Ποτάμι» να σπεύδει από κοντά στην νέα κυβέρνηση με επιφυλακτικότητα αλλά «καλή διάθεση» για το μέλλον. Κοινώς όλα για το «καλό του τόπου» και ας ταιριάξουν τα αταίριαστα. Εκεί έφτασε το πράγμα και όλοι όσοι ελπίζουν για μια νέα σελίδα στο πολιτικό γίγνεσθαι ας κοιτάξουν καλύτερα τις συνθέσεις όλων των κομμάτων και τους νέους βουλευτές που κάνουν το ντεμπούτο τους στο κοινοβούλιο, το ασφαλές καταφύγιο όλων όσων δεν έχουν στο παραμικρό γευτεί τις επιπτώσεις της εκάστοτε λιτότητας δεκαετίες τώρα.
