Το τονίζω ιδιαίτερα αυτό, γιατί αν το δει κανείς το πρόβλημα αυτό από την ιστορική του πλευρά θα διαπιστώσει ότι η πολιτική της Τουρκίας είναι σταθερή. Δεν έχει αλλάξει στο σκοπό της. Ο οποίος δεν είναι άλλος από την αναγνώριση και μονιμοποίηση της σημερινής «ντε φάκτο» καταστάσεως και περεταίρω ενδυνάμωσής της σε ό,τι αφορά στα εδαφικά και διοικητικά της σχέδια. Μάρτυρες αυτών τα κατά καιρούς λεχθέντα από τουρκοκύπριους και Τούρκους ηγέτες. Έμπρακτη απόδειξη τα γεγονότα του -64- με αποκορύφωμα την αττιλική εισβολή και βαρβαρότητα του ’74.
Για να το δέσει καλύτερα κανείς αυτό δεν έχει παρά να ξεφυλίσσει και να δει τη νεότερη ιστορική πραγματικότητα. Να θυμηθεί τι έλεγε ο Ντεγκτάς το 1985.
«Ακόμη και αν η τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν υπήρχε στην Κύπρο, η Τουρκία δεν θα άφηνε την Κύπρο στην Ελλάδα». Και το σημαντικότερο τι είπε ο ιδρυτής του σημερινού τουρκικού κράτους και σφαγέας του ελληνισμού, Κεμάλ Ατατούρκ «Η σειρά της Κύπρου δεν έχει έρθει ακόμα...». Και ο Ντεμιρέλ να χαρακτηρίζει την Κύπρο ιδιοκτησία του τουρκικού έθνους.
Αυτή η φρασεολογία αποτελεί δείγμα της δογματικής εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο και όχι μόνο. Αυτή αποτελεί τον απαρέγκλιτο δρόμο για την υλοποίηση της μεγάλης σουλτανικής ιδέας. Η οποία εκφράζεται με κάθε ευκαιρία, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Για αυτό και δεν πρέπει να αυταπατώμεθα από τις εφήμερες και ανούσιες «προοδευτικές» θέσεις της σημερινής τουρκοκυπριακής ηγεσίας. Η οποία καθοδηγείται από την σκληρή και άτεγκτη πολιτική της Αγκυρας. Που φαίνεται καθαρά και στην εξέλιξη των σημερινών συνομιλιών, αφού δεν υπάρχει καμία σημαντική πρόοδος επί των ουσιαστικών ζητημάτων. Γιατί η Τουρκία εμμένει στη διζωνική λύση (δύο κοινότητες) υπό μία χαλαρή ομοσπονδία και ουσιαστική κατάργηση της ονομασίας «κυπριακή Δημοκρατία». Και τα σημαντικότερα σε όλο πρόβλημα: το εδαφικό, οι μετακινήσεις πολιτών, η εκμετάλλευση και διανομή του φυσικού πλούτου, οι περιουσίες.... που κανείς δεν γνωρίζει, αν και πώς θα λυθούν.
Αυτά όλα πρέπει να τα γνωρίζουν καλά, ως έθνος, Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες. Και κυρίως τις διαχρονικές απόψεις των Τούρκων ηγετών οι οποίοι τονίζουν ότι η σημασία της Κύπρου για την Τουρκία δεν προέρχεται απ μία μόνο αιτία, αλλά από την εν γένει φύση των πραγμάτων.
Γι αυτούς ακριβώς τους λόγους αποτυγχάνουν κάθε φορά οι συνομιλίες. Γιατί σκοντάφτουν στα ουσιαστικά. Σε εκείνα που οι Τούρκοι δεν κάνουν πίσω. Εκεί όπου το 18% των Τουρκοκυπρίων κατέχει το 40% του Κυπριακού εδάφους. Εκεί όπου το δίκαιο φωνάζει. Για να το ακούσουν οι ισχυροί της γης. Οι διεθνείς οργανισμοί. Οι εισαγγελείς και δικαστές των διεθνών δικαστηρίων. Και να κάνουν τι; Να αποδώσουν τη βασική προϋπόθεση της ελευθερίας, της ειρήνης και της ασφάλειας στην Κύπρο. Αυτή τη μεγάλη αξία της Δικαιοσύνης. Κι όμως αυτοί κωφεύουν και κωλυσιεργούν γιατί δεν θέλουν. Γιατί δεν τους συμφέρει. Παριστάνουν μόνο το «δίκαιο κριτή» και υποστηρικτή εκεί που τους βολεύει. Συμπαρίστανται στην Ουκρανία, γιατί φοβούνται τη Ρωσία. Ενδιαφέρονται, δήθεν, για τη Δημοκρατία στη Μ. Ανατολή, ενώ στην ουσία επιβουλεύονται τον πλούτο της. Κάνοντάς τη γη Μαδιάμ. Αφού διέλυσαν κράτη, ανέτρεψαν δημοκρατικά εκλεγείσα κυβέρνηση, δίχασαν λαούς, προκάλεσαν εμφυλίους, δημιούργησαν στρατιές προσφυγιάς και μετανάστευσης και το χειρότερο κατέστρεψαν την ειρήνη και την ισορροπία στον κόσμο και έγιναν οι γεννήτορες της σύγχρονης τρομοκρατίας...
Και στην Κύπρο, στο εύκολο αυτό πρόβλημα, οι δήθεν δίκαιοι αυτού του κόσμου δεν «μπόρεσαν» να δώσουν λύση. Και τώρα τι κάνουν; Ολο και κωλυσιεργούν και τρενάρουν την υπόθεση κάνοντας με τον καιρό ολο και μονιμότερη την παρουσία του Αττιλικού στρατού στη Μεγαλόνησο.
Τελικά θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Τι τους θέλουμε τέτοιους διεθνείς οργανισμούς, όταν δεν μπορούν να αποδώσουν το δίκαιο; Αυτό που καθαρά φαίνεται. Αυτό που τους κράζει: Πηγαίνετέ με εκεί που οργιάζει το άδικο. Για να ησυχάσουν οι ψυχές των πεσόντων Ελληνοκυπρίων και Ελλαδιτών αγωνιστών υπέρ του δικαίου και της ελευθερίας της Κύπρου.
Τι τους θέλουμε τέτοιους ποδηγετημένους από τα συμφέροντα των μεγάλων θεσμούς, όταν δεν είναι ικανοί «εν μια νυκτί» να στείλουν στον αγύριστο τον Αττιλικό κατοχικό στρατό στην Κύπρο;
Προφανώς, οι μικροί και αδικημένοι λαοί δεν τους θέλουν. Γιατί λειτουργούν σύμφωνα με τις εντολές και τα συμφέροντα των μεγάλων. Μόνο, όταν το δίκαιο των μικρών ταυτίζεται με τα συμφέροντα τω ν δυνατών, οι αδύναμοι είναι δυνατόν να έχουν καλύτερη μοίρα. Κάτι τέτοιο ομως δεν συμβαίνει με την Κύπρο. Γιατί, οι κατευθύνοντες τις τύχες του κόσμου, έχουν μεγαλύτερα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία. Κι αυτό σημαίνει την ταφή του δικαίου ή στην καλύτερη περίπτωση την διαρκή αναβολή του με την πολιτική των παράλογων αξιώσεων.
Αυτό φοβάμαι και μακάρι να διαψευστώ, ότι θα συμβεί και τώρα. Γιατί, δυστυχώς, αυτό είναι το μόνιμο σχέδιο της Άγκυρας, το οποίο κατά γράμμα εφαρμόζει και η Τουρκοκυπριακή πλευρά. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες ας ξυπνήσουμε και να μην είμαστε αφελείς ότι μπορεί να προκύψει κάτι θετικό. Γιατί απλούστατα οι Τούρκοι δεν το θέλουν. Τα θέλουν όλα δικά τους. Με τη δικαίωση του κυπριακού ελληνισμού να παραμένει όνειρο απραγματοποίητο.