Ο άνθρωπος όχι μόνο δεν βρίσκει το στόχο του αλλά πολλές φορές αδυνατεί και να τον θέσει. Έτσι, χωρίς στόχο, τίποτα δεν έχει νόημα. Ο προβληματισμός πρέπει να γίνει για τον καθένα μας ώστε με την διεύρυνση των πνευματικών του οριζόντων και τον εξοβελισμό του εφησυχασμού, να μπορέσει ουσιαστικά σκεπτόμενος να πορευτεί προς τις ιδέες του ανθρωπισμού. Απαιτείται όμως αυτοκριτική, συνήθως ο άλλος είναι κακός, αλαζόνας, υπαίτιος για καθετί κι όμως μέσα από αυτά ο καθένας μας σε ατομικό επίπεδο βρίσκει άλλοθι για τις δικές του απαξιωτικές συμπεριφορές, καλύπτει κάθε ενοχή του και αισθάνεται ως ο αδικημένος. Αυτή η νοοτροπία περνάει από το ατομικό επίπεδο στον μικρόκοσμο της οικογένειας, στην ομάδα, στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και χαρακτηρίζει συνήθειες και συμπεριφορές, δηλαδή παράγει πολιτισμική καθίζηση. Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει η οικογένεια να ξαναβρεί το ρόλο της και οι γονείς να μεταγγίσουν στους νέους τις αληθινές αξίες της ζωής και το σεβασμό στην ανθρώπινη οντότητα. Στο πλαίσιο της παιδείας θα πρέπει τα πρότυπα που θα προσφέρει να είναι αληθινά πρότυπα ζωής, χωρίς να τον καθηλώνει στο μηχανιστικό πνεύμα των καιρών και σε γνώσεις με ανταλλακτική και μόνο αξία. Η πνευματική ηγεσία, πρέπει να είναι πρωτοπόρα στην προσπάθεια δημιουργίας ενός πνευματικού πολιτιστικού υπόβαθρου για την επαναφορά των ανθρωπιστικών ιδεών.
Ιδιαίτερα οι επιστήμονες οφείλουν να προβαίνουν σε ανθρωπιστική χρήση των διαφόρων επιτευγμάτων τους, μακριά από οικονομικές σκοπιμότητες και ιδιοτελείς στόχους. Τα Μ.Μ.Ε. θα πρέπει να αναλογισθούν τις ευθύνες τους και στόχους τους. Θα πρέπει να γίνει η άμεση και με σεβασμό στην ανθρώπινη προσωπικότητα ενημέρωση. Η αίσθηση της ευθύνης και του καθήκοντος πρέπει να προταχθεί ώστε ο σύγχρονος άνθρωπος να επανεξετάσει τις ανάγκες και τις προτεραιότητες του που δηλώνουν ανθρωπιστική κρίση. Ως μέλος μιας οργανωμένης πολιτικής κοινωνίας, ο καθένας μας χρειάζεται να αναπτύξει την κοινωνική του συνείδηση. Η καλλιέργεια του διαλόγου και των ειλικρινών ανθρώπινων σχέσεων, η ενεργός δράση σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, είναι ενέργειες στις οποίες πρέπει να προβαίνει κάθε σοβαρός πολίτης που σέβεται το άτομο, την ομάδα, το εμείς. Η συλλογικότητα και η υγιή άμιλλα απαιτείται να χαρακτηρίζουν τους πολίτες και στο επαγγελματικό πεδίο, ώστε να διαμορφώνονται υγιείς επαγγελματικές σχέσεις, βασισμένες στην αλληλοεκτίμηση και την αναγνώριση του καλύτερου. Χρειάζεται να συσπειρωθούμε γύρω από τις παραδόσεις μας και να μη λησμονούμε την ιστορία μας, τι πρέπει να κάνουμε για να διασφαλίσουμε την ταυτότητά μας και την ιδιαιτερότητά μας.
Επιβάλλεται να στραφούμε με σεβασμό στο περιβάλλον, να αναιρέσουμε κάθε παλιά άποψη, γι’ αυτό και να αντιληφθούμε, ότι όσο βιάζουμε το περιβάλλον και το καταστρέφουμε, στρεφόμεθα ταυτόχρονα και κατά του ανθρώπινου είδους, αφού δημιουργούμε συνθήκες απάνθρωπης διαβίωσης. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όταν υπάρχει ανθρωπισμός, υπάρχει ζώσα αγάπη, ειρήνη, ελπίδα και πίστη.
Υπάρχει ζωή πνευματική, ηθική, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική ακόμη και οικονομική, ενώ όταν απουσιάζει αποσυντίθεται ο κοινωνικός ιστός, διαβρώνοντας τα ήθη και συρρικνώνεται η δημιουργία. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να επενδύσουμε στην αξία «άνθρωπος» που θα οδηγήσει σε μια ποιοτική κοινωνική αναμόρφωση, μακριά από στερεότυπα, ταξικά, φυλετικά, οικονομικά και πολιτικά.
