Ταξίδι στο χώρο και το χρόνο

Ηταν καλοκαίρι 29 Ιουνίου η μεγάλη γιορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε από Λάρισα με προορισμό την Ποταμιά του Δήμου Αγιάς. Επιβάτης του ο Δάσκαλος. Πήγαινε να συναντήσει τους μαθητές του που είχε να δει εδώ και λίγες δεκαετίες.

Δεν αργήσαμε να φθάσουμε στο χωριό. Κτισμένο στους πρόποδες του Μαυροβουνίου και μέσα σε πυκνή βλάστηση μας καλούσε να το επισκεφτούμε! Είναι όμορφο χωριό η Ποταμιά και όχι μακριά από τη θάλασσα του Αγιοκάμπου, αλλά περισσότερο όμορφοι είναι οι κάτοικοί της. Φιλότιμοι, φιλόξενοι, απλοί, εργατικοί και φιλοπρόοδοι δείχνουν πάντα την καλοσύνη και την αγάπη τους.
Στο κέντρο η πλατεία και λίγο πιο πάνω ο χώρος τους σχολείου όπου και η συνάντηση. Ένα ευρύχωρο προαύλιο στην αρχή και στο βάθος το κτίριο που έστεκε επιβλητικό και άφθαρτο από το χρόνο κρύβοντας την ιστορία του. Των δασκάλων που πέρασαν και άφησαν τα ίχνη τους και των μαθητών που φιλοξένησε για πολλά χρόνια. Τώρα πλέον δεν λειτουργεί.
Και να σε λίγο φθάνουν και οι μαθητές μου. Λίγοι στην αρχή και μετά άλλοι και άλλοι... Ολοι μαζεμένοι στο προαύλιο... Αρχισα να τους χαιρετώ έναν - έναν. Μιλούσαμε για λίγο, δε χρειάζονταν πολλά. Μιλούσαν τα μάτια μας και η καρδιά! Η χαρά μας μεγάλη όπως επίσης και η συγκίνησή μας. Ποιος είμαι εγώ κύριε; Ποιος είμαι εγώ κύριε;, φάναζαν μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο. Λίγους αναγνώρισα. Είχαν μεγαλώσει, άλλαξε και η φυσιογνωμία τους έγιναν πια άντρες και γυναίκες. Εκείνο όμως που δεν άλλαξε είναι ο εσωτερικός τους κόσμος, ο χαρακτήρας τους. Όλα τα παιδιά μιλούσαν αυθόρμητα με τον ίδιο ζήλο, σεβασμό και αγάπη σαν να ήταν ένα. Κοίτα που είναι όλοι ίδιοι! Εγιναν έντιμοι και καλοί άνθρωποι στην κοινωνία όπως έλεγα; Μπορεί να είναι δικό μου επίτευγμα σκέφτηκα - και η ικανοποίηση διέτρεξε την ψυχή μου. "Σούλα μεγάλωσες έκανες καλή οικογένεια" είπα. "Ναι κύριε γιατί ήσουν μια αγκαλιά όταν πρωτοήρθα στο σχολείο". Πιο πέρα η Φρειδερίκη: Με το μηχανάκι κύριε... το δόντι μου! Θυμήθηκα τι είχε γίνει. Τρέχαμε με το μηχανάκι που είχα, να βρούμε οδοντίατρο στην κωμόπολη της επαρχίας. Δίπλα μου ο Γιάννης και ο Χρήστος, ήταν οι ζωηροί, παρακολουθούσαν αμίλητοι. Περνούσα κοντά από το σπίτι τους για να με βλέπουν και να διαβάζουν! Παρών και ο Αντώνης που και σήμερα λαμβάνει πρωτοβουλίες και τις εκτελεί μόνος του εντυπωσιάζοντας τους χωριανούς. Και συνέχεια η Καλλιόπη, η Λεμονιά...
Στην εκδήλωση που ακολούθησε μου απένειμαν και μια αναμνηστική πλακέτα. Τους ευχαριστώ πολύ! Είναι μια αναγνώριση. Η αναγνώριση όμως αυτή απευθύνεται και προς όλους τους συναδέλφους που υπηρέτησαν σε 1/θέσια Δημοτικά Σχολεία και πολλές φορές σε απομακρυσμένες και δυσπρόσιτες περιοχές και κάτω από αντίξοες συνθήκες (σχολικές - κοινωνικές - συγκοινωνιακές) για να μορφώσουν τα ελληνόπουλα, εκτελώντας το καθήκον τους προς την πατρίδα και την κοινωνία.
Συνειρμικά το μυαλό μου γύρισε στο παρελθόν. Τότε που όλα ήταν μικρά παιδιά με τα όμορφα προσωπάκια τους και το αθώο βλέμμα τους να έρχονται βιαστικά στο σχολείο κρατώντας την τσάντα τους στο χεράκι, με τις μπλε ποδιές τους κορίτσια και αγόρια, να μπαίνουν στη γραμμή και να στοιχίζονται μόνα τους πριν εγώ καλά - καλά να έχω φθάσει. Ησυχα να μπαίνουν στην τάξη, προσεχτικά να ανοίγουν τα βιβλία τους και τα τετράδιά τους και να περιμένουν με λαχτάρα να έρθει ο δάσκαλος για ν΄ αρχίσει το μάθημα. Τι πειθαρχημένα παιδιά! Ωσπου κάποια στιγμή έσβησε η σημερινή πραγματική εικόνα των μαθητών μου και αναδύθηκε η παλιά. Όχι όπως είναι τώρα, αλλά όπως ήταν μικρά παιδιά και εγώ νέος δάσκαλος στο σχολείο. Μακρινή η εικόνα αλλά τόσο ζωντανή!
Να με συγχωρέσουν οι αγαπημένοι μου μαθητές για το λάθος μου... Θα τους έχω πάντα στο νου και την καρδιά μου.
Κατσάβας Αριστείδης
Εκπαιδευτικός