* Του Ζήση Δ. Παπαδημητρίου
Ως γνωστόν, ήταν οι ΗΠΑ εκείνες που αναγόρευσαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 τον κόσμο του Ισλάμ σε αντίπαλο δέος της Δύσης, μετά την κατάρρευση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής ΄Ενωσης. Η απάντηση των φονταμενταλιστών του Ισλάμ δεν άργησε να έρθει: πρώτα στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 με την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη και το θάνατο κοντά τριών χιλιάδων ανθρώπων και πριν λίγες μέρες με την εγκληματική επίθεση των δύο μουσουλμάνων αδερφών στο σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo» στη Γαλλία, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς δημοσιογράφους για να ακολουθήσει η δολοφονία αστυνομικών, επίσης από μέλη της Αλ Κάιντα στους δρόμους των Παρισίων.
Δικαίως οι Γάλλοι πολίτες ξεσηκώθηκαν ενάντια στην τρομοκρατία, αλληλέγγυοι με τις οικογένειες των θυμάτων της άγριας επίθεσης. Εκείνο, ωστόσο, που προκαλεί άλγος είναι η υποκριτική στάση των πολιτικών ηγεσιών των ευρωπαϊκών χωρών και όχι μόνον, οι οποίες εμφανίστηκαν για να δώσουν το «παρών» στην πράγματι μεγαλειώδη διαδήλωση των Παρισίων, με στόχο την πολιτική εκμετάλλευση της κινητοποίησης των πολιτών, χειραγωγώντας για ακόμη μια φορά την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη προς όφελός τους. Επί δεκαετίες οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δολοφονούν εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους κι ανάμεσά τους χιλιάδες αθώα μικρά παιδιά στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κλπ., χωρίς ωστόσο να υπάρξει η όποια μαζική αντίδραση στο διαρκές αυτό έγκλημα στο όνομα του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής. Ακούσαμε το σύνθημα «Είμαστε Όλοι Σαρλύ» και είδαμε το συγκεκριμένο περιοδικό να αυξάνει τις πωλήσεις του από εξήντα χιλιάδες στα έξι εκατομμύρια αντίτυπα, πρωτοφανές γεγονός στα ιστορικά της ευρωπαϊκής δημοσιογραφίας. Στη μαζική διαδήλωση με αντίστοιχη παρουσίαση από τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ «πρώτο τραπέζι πίστας» η καγκελάριος κ. Άγκελα Μέρκελ, αγκαλιά με τον Γάλλο πρόεδρο Ολλάντ, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Ραχόι, ο οποίος μας «τίμησε» πριν τρεις μέρες με την παρουσία του στην Αθήνα, προκειμένου να ενισχύσει τη Νέα Δημοκρατία στον προεκλογικό της αγώνα καθώς και οι πρωθυπουργοί της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Ουκρανίας κλπ. κι ανάμεσά τους ο πρωθυπουργός του Ισραήλ κ. Νεντανιάχου και της Τουρκίας κ. Νταβούτογλου. Τόσο ο ένας όσο και ο άλλος έδωσαν ρεσιτάλ υποκρισίας, καθώς ο ένας ευθύνεται για το θάνατο χιλίων οκτακοσίων Παλαιστίνιων κι ανάμεσα τους τετρακοσίων εξήντα αθώων παιδιών στη Λωρίδα της Γάζας πριν λίγους μήνες, ενώ στην Τουρκία τα ΜΜΕ βρίσκονται υπό διωγμό, όταν δεν συνάδουν με την πολιτική του κυβερνώντος κόμματος του κ. Ερντογάν. Αν και τα παραπάνω εγκλήματα είναι σε όλους μας γνωστά, δεν υπήρξε, τουλάχιστον όσο γνωρίζω, καμιά μαζική διαδήλωση διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης με τα αθώα θύματα στις εμπόλεμες περιοχές. Κανείς μας δεν σκέφθηκε να κατεβεί στους δρόμους των Παρισίων, του Βερολίνου, της Ρώμης, της Αθήνας κλπ. με το σύνθημα «Είμαστε Όλοι παιδιά της Καμπούλ, της Βαγδάτης, της Γάζας»! Όπως επίσης δεχόμαστε ότι εκατομμύρια παιδιών πεθαίνουν λόγω έλλειψης τροφής, νερού και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στις υποανάπτυκτες χώρες του Τρίτου Κόσμου.
Η Ευρώπη θα συνεχίσει να «πλέει τα λοίσθια», όσο η γερμανική κυβέρνηση επιμένει στην πολιτική της λιτότητας και του αποπληθωρισμού, πολιτική την οποία εφάρμοσαν κάποτε στις αρχές της δεκαετίας του ΄30 οι κυβερνήσεις Μπρύνιγκ στη Γερμανία, καταδικάζοντας κοντά 40% του γερμανικού λαού στην ανεργία και τη φτώχεια, σπρώχνοντάς τον κυριολεκτικά στην αγκαλιά του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ, με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες για τους λαούς της Ευρώπης και όχι μόνον του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αν τελικά επικρατήσει η λογική του χρηματοπιστωτικού συστήματος στη διαμόρφωση της οικονομίας, η Ε.Ε. θα μετατραπεί σε χωματερή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον των λαών της. Αποκαλυπτικές ως προς αυτό είναι οι εξελίξεις στην ίδια τη Γερμανία που υποτίθεται ότι αποτελεί οικονομικά και πολιτικά την κινητήριο δύναμη της Ε.Ε. Εκτός από το νεοϊδρυθέν ακροδεξιό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία», εμφανίστηκε πριν λίγους μήνες το κίνημα PEGIDA (Πατριώτες Ευρωπαίοι ενάντια στον Εξισλαμισμό της Δύσης), κινητοποιώντας δεκάδες χιλιάδες Γερμανούς πολίτες όλων των ηλικιών, κυρίως στις πόλεις Δρέσδη και Λειψία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, οι οποίες, ας σημειωθεί, έχουν το χαμηλότερο ποσοστό μεταναστών και προσφύγων μουσουλμανικού θρησκεύματος σε σύγκριση με τις περιοχές της πρώην Δυτικής Γερμανίας!
Αν η πολιτική λιτότητας με τίμημα τη μαζική ανεργία συνεχιστεί, η Ευρώπη θα βρεθεί «προ των πυλών» μιας νέας μορφής εκφασισμού των κοινωνιών της. Ο οπορτουνισμός των πολιτικών ελίτ και η έλλειψη ηθικής στα πολιτικά τεκταινόμενα θα οδηγήσουν μακροπρόθεσμα αναπόφευκτα στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, μετατρέποντας τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε ζούγκλα.
Χαρακτηριστική είναι η στάση της γερμανικής κυβέρνησης στην περίπτωση του Ουκρανίας. Αδιαφορώντας για τη σύνθεση των διαδηλωτών στην πλατεία της Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, όπου κυριαρχούσε το ακροδεξιό και νεοναζιστικό στοιχείο, θέλησε να λειτουργήσει ως μεγάλη δύναμη. Με τους εσφαλμένους χειρισμούς της έφερε ξανά στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής πολιτικής τις ΗΠΑ, οι οποίες, ενώ είχαν περιέλθει σε δυσμένεια στη συνείδηση του γερμανικού λαού λόγω κυρίως του σκανδάλου παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνομιλιών της ίδιας της καγκελαρίου κ. Μέρκελ, άδραξαν την ευκαιρία για να αντιπαρατεθούν στη Ρωσία, εγκαθιστώντας δυνάμεις του ΝΑΤΟ στην Πολωνία καθώς και στις Βαλτικές Χώρες και επιβάλλοντας οικονομικές κυρώσεις, τις συνέπειες των οποίων θα πληρώσουν τελικά οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, καθότι οι οικονομικές σχέσεις των ΗΠΑ με τα Ρωσία είναι περιορισμένες σε σύγκριση με αυτές των ευρωπαϊκών χωρών και ειδικότερα της Γερμανίας. Φαίνεται, η γερμανική κυβέρνηση ξέχασε πως εξήντα και πλέον χιλιάδες πολίτες τη Ουκρανίας αλλά και των Βαλτικών Χωρών συνεργάστηκαν εθελοντικά με τα ΕΣ-ΕΣ στην εκστρατεία εξόντωσης ενός και πλέον εκατομμυρίου Εβραίων της Σοβιετικής Ένωσης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χαρακτηριστική επίσης της πολιτικής ανηθικότητας είναι και η στάση της πρωθυπουργού της Πολωνίας, όταν ρωτήθηκε σχετικά με τους βασανισμούς φυλακισμένων στην Πολωνία κατ΄ εντολή της αμερικανικής CIA. Η απάντησή της ήταν πως προέχει η φιλία με τις ΗΠΑ και όχι ο σεβασμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τα οποία συνήθως επικαλούνται οι πολιτικές ελίτ εξουσίας, όταν πρόκειται να παρέμβουν στα εσωτερικά άλλων χωρών, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα.
Η πολιτική διαφθορά στην Ευρώπη απειλεί να μετατραπεί σε καθεστώς. Αυτό καταδεικνύει η συμπεριφορά και η στάση πολλών Ευρωπαίων πολιτικών που κατέχουν καίριες θέσεις στα όργανα της Ε.Ε. Ο νυν πρόεδρος της Ε.Ε. κ. Γιουνκέρ, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις πολιτικές ευαισθησίες του ελληνικού λαού, επενέβη αδιάντροπα στα εσωτερικά της χώρας, καλώντας τους ‘Ελληνες πολίτες να ψηφίσουν στις επικείμενες εκλογές «οικείους» πολιτικούς, δηλαδή πολιτικούς του δικού του φυράματος, γνωστού όντος ότι η χώρα στην οποία υπήρξε πρωθυπουργός επί συναπτά είκοσι χρόνια, λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί ως παράδεισος της παγκόσμιας φοροδιαφυγής.
Υπονομεύονται συστηματικά βασικοί θεσμοί του κράτους δικαίου όπως π.χ. η δικαιοσύνη, ο τρόπος λειτουργίας των ΜΜΕ κλπ. Η δικαστική εξουσία τείνει να μετατραπεί σε υποχείριο της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας, υπονομεύοντας την έννοια του δικαίου και την απονομή δικαιοσύνης, ενώ τα ΜΜΕ λειτουργούν στην πλειονότητά τους ως φερέφωνα συγκεκριμένων οικονομικών και εξουσιαστικών συμφερόντων, χειραγωγώντας καθημερινά την κοινή γνώμη. Ιδιαίτερο ρόλο διαδραματίζουν τα τηλεοπτικά δίκτυα, τα οποία καλλιεργούν συστηματικά τον φόβο και την εξοικείωση των πολιτών με την καταστροφή και τον θάνατο.
Η έννοια της πολιτικής με την αριστοτελική σημασία του όρου αποτελεί πλέον μακρινό παρελθόν για τη σύγχρονη Ευρώπη, η οποία βολοδέρνει, έρμαιο του χρηματοπιστωτικού συστήματος των τραπεζών, των κερδοσκόπων και των περιώνυμων Οίκων Αξιολόγησης. Η υλοποίηση της ευρωπαϊκής ιδέας, όπως την ονειρεύτηκαν κάποτε οι πατέρες της Σουμάν και Μονέ, απαιτεί την επαναθέσμιση της Ε.Ε. με στόχο την άμεση δημοκρατία, μια και το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τα προβλήματα της εποχής.
* Ο Ζήσης Δ. Παπαδημητρίου είναι ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
