«Υπάρχει μια χώρα 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, από τους οποίους σχεδόν 7 εκατομμύρια αποτελούν τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό: συνταξιούχοι, άνεργοι και άεργοι. Το δημόσιο χρέος αυτής της χώρας δυσθεώρητο. Δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές και εξαρτάται από την «καλοσύνη» των ξένων.
Καθημερινά πρόσφυγες και μετανάστες προστίθενται στις δεκάδες χιλιάδες ομοεθνών τους που προηγήθηκαν, ενώ μήνα με το μήνα μετρά και πόσα παιδιά της ανάγκασε, ν’ αναζητήσουν την τύχη τους εκτός συνόρων.. Έχει περισσότερους γιατρούς απ’ όσους χρειάζεται, αλλά τα νοσοκομεία της έχουν ελλείψεις σε προσωπικό και αναλώσιμα.
Έχει περισσότερους εκπαιδευτικούς απ’ όσους χρειάζεται, αλλά σε πολλές μαθητικές τάξεις δυο μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, δεν έχουν μπει ακόμη δάσκαλοι. Στα δικαστήρια της στοιβάζονται με αδιανόητους ρυθμούς υποθέσεις...Πληρώνει κάθε χρόνο πρόστιμα για τις χωματερές, καταδικάζεται κάθε χρόνο για τις άθλιες συνθήκες των σωφρονιστικών καταστημάτων.
Δηλώνει ότι ψάχνει επενδυτές και «δράκους» αλλά κάνει ο, τι μπορεί για να μην έλθουν...
Η χώρα-μυθιστόρημα μπορεί να καταφέρει πολλά, αλλά κάνει ελάχιστα. Έχει ένα κραταιό ακροδεξιό κόμμα αλλά ανέχεται τις ολοκληρωτικές συμπεριφορές σε όλες της πτυχές του δημόσιου βίου. Υπερηφανεύεται ότι δίδαξε σε όλον τον κόσμο την αξία της Δημοκρατίας, αλλά την τσαλακώνει στη διαχείριση των δικών της. Στη χώρα του μύθου, οι πολιτικοί ιθύνοντες βηματίζουν βλέποντας τις πλάτες της κοινωνίας.
Σύρονται υποδυόμενοι ότι δεν είναι γυμνοί. Όσο κάθονται στις υπουργικές θέσεις -αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι- όλα είναι καλά. Όταν αποχωρήσουν θυμούνται ότι τίποτα δεν ήταν σωστό και δαγκώνουν το χέρι που τους έστεψε. Οι ηγετικές ομάδες της διαχρονικά προτιμούν να χορεύουν τον πυρρίχιο της καταστροφής!
Έτσι ο καιρός κυλάει. Περιμένουν το λυτρωτικό αύριο, λυτρωτικό για εκείνους και όχι για τη χώρα. Αν γινόταν βιβλίο θα της ταίριαζε ο τίτλος «Ελλάδα».»
Απ’ όλα τούτα κρατώ δύο τινα: α)Σύρονται, υποδυόμενοι ότι δεν είναι γυμνοί και β)Οι ηγετικές ομάδες της, διαχρονικά προτιμούν να χορεύουν τον πυρρίχιο της καταστροφής! Η Μαρία Χούκλη παρ’ ότι δουλεύει και βγάζει το ψωμί της, σε συστημικό κανάλι, τολμά και λέει τ’ αυτονόητα! Τα ίδια ακριβώς θα πει κι ο Ιωάννης Μακρυγιάννης 180 χρόνια πριν: "ζούμε στη χώρα που δεν πεθαίνει, ούτε θα ζήσει ποτέ αλλά θα σβαρνίζεται...»
Οι αρχαίοι Έλληνες πότε με συγκρούσεις (πόλεμους) και πότε με συγκλίσεις ανέχθηκαν, ανέδειξαν κι απέρριψαν από τυραννικά έως δημοκρατικά καθεστώτα ,εν μέσω πολλών κινδύνων...Αντίθετα στους νεοέλληνες δεν κουνιέται φύλλο! Κι ανέμελα ξενικά καθεστώτα λανσάρονται και λυμαίνονται το βιός μας, σχεδόν 200 χρόνια.
«Να έχεις υπ’ όψιν σου οτι ο χαρακτήρας, όλων των κατοίκων της πόλεως, γίνεται όμοιος με τον χαρακτήρα των αρχόντων» προειδοποιεί ο Ισοκράτης (2.31) τον Νικόκλεα. Το αρχοντολόι, δηλαδή, μπορεί ν’ αλώσει, να «χαλάσει» όλους τους κατοίκους μιας πόλης -κράτους τότε, μιας χώρας σήμερα!
Αντίθετα ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα πει και σωστά: «Αρκεί είς ζήλω πεπειρωμένος, άνθρωπος ολόκληρον δήμον αναμορφώσασθαι» αναφερόμενος κι αναζητώντας θετικά πρότυπα κι όχι βέβαια την “καμόρα” της εποχής του και της εποχής μας.
Βασανίζομαι καιρό να διαπιστώσω, το γιατί το μισό εκλογικό σώμα απέχει, και τ’ άλλο μισό δαφνοστεφανώνει τους παλιούς (όλοι θυμόμαστε το: ψωμί ελιά και Κώτσο βασιλιά) αλλά και τους σημερινούς του εστεμμένους του (Τσίπρας), παρ’ ότι έχουν κάνει τέρατα και σημεία εναντίον του...
Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] θα πει ο Μάνος Χατζιδάκις .
« Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.»
Αυτή ‘ ναι δυστυχώς η αλήθεια κι αυτά τα μικρά σημειώματα τ’ αφιερώνω σε «δεξιούς - αριστερούς « κι άλλους παρατρεχάμενους λεβέντες που θελημένα ή αθέλητα παραδίδουν την ψυχή τους και την ζωή των παιδιών τους, στα τερατώδη αυτά πολιτικά μορφώματα (ντόπια και ξένα).
Δύο τινα απομένουν κοπέλια μου καλά.
Είτε θα πάμε, στην χωρίς συστολή, δήλωση – «λογική» της ευρωβουλευτίνας της ΝΔ ΝίκηςΤζαβέλλα: τουλάχιστον αν καεί η Ελλάδα, να καεί για την συνοχή της Ευρώπης.
Είτε σ’ αυτό που είπε ο Ιωάννης ο Καποδίστριας πριν τον δολοφονήσουν: «Η Νίκη θάναι δική μας, αν βασιλεύση εις την καρδίαν μας, μόνο το αίσθημα το Ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».
«Η χώρα λοιπόν χρειάζεται επειγόντως σχέδιο Κλεισθένης και σχέδιο οικονομικής ανάταξης - γράφει κι ο συντοπίτης μας Γιάννης Κολλάτος. Μην περιμένετε αυτά να τα υιοθετήσει το σημερινό πολιτικό προσωπικό. Αυτή η επανάσταση του αυτονόητου πρέπει δυστυχώς να ξεκινήσει από τα κάτω. Από τους έντιμους, τους νοικοκυραίους, τους νεολαίους, τους πατριώτες, αυτούς που θέλουν να μείνουν εντός των τειχών της χώρας, από επιλογή και όχι γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή... θερμαίνω την ελπίδα ότι είναι η σιωπηρή πλειοψηφία. Αν όχι θα επικρατήσουν οι φαύλοι...
Αντίος αμίγκος
Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής και υπ. βουλευτής με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, σήμερα παραγωγός σε ραδιόφωνο.
