Συμμερίζομαι καταρχήν την τρομάρα της συμπαθούς επιχειρηματία, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι το ίδιο, ίσως και περισσότερο, τρόμαξε το κακόμοιρο το σκαθάρι, που βρέθηκε από χάσιμο προσανατολισμού, εκτός του habitat του.
Το επιστημονικό του όνομα είναι Lucanus cervus, είναι πράγματι το αρσενικό του είδους και ανήκει στην οικογένεια Lucanidae. Ουδεμία σχέση βέβαια με τους κεράμβυκες (π.χ. το Cerambyx cerdo της οικογένειας Cerambycidae).
Δραστηριοποιείται όχι μόνο τις νυχτερινές ώρες, αλλά και την ημέρα. Τα τέλεια τρέφονται ρουφώντας χυμούς (όχι νέκταρ) κυρίως βελανιδιάς και καστανιάς.
Αυτά ως προς το επιστημονικό κομμάτι του ρεπορτάζ.
Δεν σας γράφω όμως γι’ αυτό. Εκείνο με το οποίο διαφωνώ απόλυτα είναι η εκτίμηση ότι, το εν λόγω είδος όπως και όλα όσα συμπεριλαμβάνονται σε λίστες προστασίας κ.λπ. κινδυνεύουν πρωτίστως από τη συλλογή τους (και μάλιστα την ιδιωτική, αλήθεια οι τεράστιες συλλογές των μουσείων είναι καθαγιασμένες;).
Όμως όλες οι επίσημες επιστημονικές αναφορές στον κόσμο, σχετικές με την απειλή των ειδών περιλαμβάνουν βασικά την κλιματική αλλαγή, την καταστροφή των ενδιαιτημάτων από ανθρώπινες επεμβάσεις ευρείας κλίμακας (αποξηράνσεις, αποψιλώσεις δασών, εκχερσώσεις, διανοίξεις δρόμων, εγκαταστάσεις ανεμογεννητριών), πυρκαγιές, εφαρμογή εκατομμυρίων τόνων εντομοκτόνων κλπ. και καμία μα καμία τη συλλογή μερικών ατόμων από συλλέκτες.
Αν ένα είδος έχει φτάσει στο στάδιο να κινδυνεύει να εξαφανισθεί επειδή ένας, δύο ή δέκα συλλέκτες θα συλλέξουν από μερικά άτομα, σας διαβεβαιώ ότι το είδος αυτό έχει ήδη εκλείψει και αυτή η επικείμενη εξαφάνιση δεν χρειάζεται ούτε ένα συλλέκτη να συμβεί.
Επιτρέψτε μου όμως εδώ να σας παραθέσω ένα περιστατικό που καταδεικνύει με ενάργεια το παράλογο της παραδοχής ότι τα έντομα κινδυνεύουν πρωτίστως από τους συλλέκτες.
Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα στη λίμνη Πλαστήρα με σκοπό την παρατήρηση και καταγραφή της παρουσίας εντόμων. Επί 8 και πλέον ώρες που παρέμεινα το μόνο που σημείωσα ήταν οι πτήσεις 3 ατόμων Lucanus και τίποτε άλλο. Στο ίδιο χρονικό διάστημα όμως, σε κάποιους χωμάτινους παράδρομους δίπλα στη λίμνη, μέτρησα περί τα 30 κουφάρια αρσενικών Lucanus, φαγωμένα όλα στην κοιλιακή χώρα, που είναι λιγότερο χιτινισμένη και επομένως πιο εύκολη προς βρώση πιθανότατα από παρυδάτια πουλιά.
Να υπολογίσετε ότι αυτό συμβαίνει σε όλη την τεράστια έκταση του δάσους που περιβάλλει τη λίμνη και επί 30 ημέρες τουλάχιστον,
Θα μου πείτε τι εννοώ; Να συλλάβουμε τα πουλιά για να μην τρώνε Λουκανούς; Όχι βέβαια. Και να θέλαμε άλλωστε δεν θα μπορούσαμε. Όπως δεν μπορούμε να επέμβουμε σε μια Φύση
που υπακούοντας σε αρχέγονες μνήμες και εντολές θα εξακολουθεί να γεννά ερήμην μας χιλιάδες Lucanus, τα παρυδάτια πουλιά θα εξακολουθούν να καταναλώνουν ερήμην μας για τη συντήρησή τους ομοίως χιλιάδες Lucanus, κάποιοι εραστές της εντομολογίας συλλέκτες ταξινόμοι θα εξακολουθούν να ψάχνουν μέσα στην ταλαιπωρία και τον κίνδυνο για κάποια ελάχιστα άτομα και το μόνο που θα προστεθεί πιθανότατα είναι το ξεφύτρωμα μερικών ακόμη χιλιάδων ΜΚΟ με «οικολογικές ευαισθησίες» και αντίστοιχα οικονομικά υπόβαθρα.
Θα κλείσω λίγο τρυφερά. Φοβούμαι (για τους πολέμιους) και ελπίζω (για μένα) ότι με τη δημοσίευση της θαυμάσιας φωτογραφίας σας κ. Γουργιώτη να γεννήσατε, άθελά σας, σήμερα μερικούς καινούργιους λιλιπούτειους συλλέκτες, αυριανούς εντομολόγους ταξινόμους, που τόσο τραγικά λείπουν από τη χώρα μας.
Και στο τέλος-τέλος αγαπητή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ πιστεύω ακράδαντα ότι εκείνο που ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ γενικώς είναι η βαθιά ΓΝΩΣΗ και όχι η κάθε είδους παράλογη ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Με εκτίμηση Μπαμνάρας Θάνος γεωπόνος εντομολόγος - ταξινόμος
