Αλήθεια, για πες μου; Αν δεν ήσουνα ο Γιάννης ο Καρακίτσος ο Ελληναράς απ’ τη Λάρσα, αλλά ο Τζέιμς Μπράουν, κάτοικος παλαιάς ημι-αριστοκρατικής συνοικίας του Λονδίνου, τι θα ψήφιζες; Να σου πω εγώ ντίαρ. Μπρέξιτ και πάλι μπρέξιτ σβουριχτό και καραμπινάτο θα έριχνες σαν μια παλιοπατσαβούρα στα μούτρα των Γερμανών Σοϊμπλέδων (Αχτούγκ!).
Τι θα πει γιατί; Αφού με ρώτηξες, δεν με ρώτηξες εμένα τον Καρακίτσο; Το παν φιλαράκια μου καλά, είναι να μην αρωτάς τον λαό. Ο λαός δεν θέλει ρώτημα, θέλει κυβέρνημα. Μ’ ακούς Κάμερον sweetboy; Άμα ήταν να ρωτάμε το πόπολο, εσένα τι σε πληρώνουμε για ηγέτη, και σου κολλάμε και ένσημα ανεπρόκοπε; Ο έξυπνος ηγέτης βρίσκει λύσεις πριν φτάσει το πράγμα στον λαό. Αν φτάσει εκεί, μαύρος ο όφις που τον έφαγε.
Ο λαός αγόρι μου δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγματα. Σκράπας από πολιτική, στουρνάρι στο πώς παίζεται το παιχνίδι πίσω από τις κουίντες. Ο λαός είναι... οπαδός. Δεν σκέφτεται με το μυαλό. Συχνά ψηφίζει με το συναίσθημα, με το θυμικό, με την ανάμνηση των... «παλιών καλών καιρών», με ένα φαντασιακό που τροφοδοτείται ανεξέλεγκτα. Επιπλέον, είναι μονίμως γκρινιάρης, δεν ξέρει τι θέλει, οπότε μάλλον εύκολα τον παρασέρνουν οι λαοπλάνοι με όμορφα λόγια και υποσχέσεις φανταχτερές. Θάλασσα στα Τρίκαλα να τάξεις, μπορεί και να βγεις δήμαρχος στα ωραία Τρίκαλα. Δεν τους βλέπεις; Κάθονται εδώ σε μας στις καφετέριες, στο England στις παμπ, στη Γαλλία στα καφέ, και δωσ’ του κριτική, αμπελοφιλοσοφία και ντρίγκι ντρίγκι το μπαγλαμαδάκι. Και στο τέλος φταίνε πάντα κάποιοι... Γερμανοί.
Οπότε, φτάνουν μπροστά στις κάλπες και ψηφίζουν σαν οπαδοί, όχι σαν σκεπτόμενοι. Συχνά με οργή. Και μετά κάθεσαι εσύ με το δάκτυλο στο στόμα και κοιτάς σαν χαζός το... αποτέλεσμα. Δεν τα είδες πέρυσι τα δικά μας τα χάλια; Που ψηφίσαμε Grexit, την καταστροφή μας δηλαδή, εν μέσω λαϊκού γλεντιού στο Σύνταγμα; Μέχρι και ο Τσίπρας o... Al-exit τρόμαξε και έκανε «κράτει» τις μηχανές πριν το ρίξει στον μόλο κοτζαμάν καράβι.
Ρε συ ντίαρ Κάμερον, τι ήθελες και τα ανακάτευες τα πράγματα. Μια χαρά στην κονόμα ήσασταν όλοι εκεί στο Νησί. Μπρούκληδες! Με τους λόρδους και τις λαίδες σας, η στερλίνα ακλόνητη, το Σίτι φραγκάτο, όλα τα καλόπαιδα της υφηλίου, εφοπλιστάδες, χρηματιστές, βιομήχανοι, «κρα» έκαναν να φέρουν εκεί τα φράγκα τους. Και το London μπίμπα από τουρίστες, να πηγαίνουνε στα Harolds και στα Selfridges να αδειάζουν τα ράφια και να σας τα σκάνε οι ψωνάρες κανονικότατα, χρήμα, χρήμα, χρήμα, ανάπτυξη κάργα, πουλώντας απλώς... English style, φύκια για μεταξωτές κορδέλες δηλαδή. Μεραγκλαντάν! Χώρια που σας τα ακουμπούσε το παγκόσμιο φοιτηταριό για να πάρει ένα χαρτί από κάποιο London School, London College, London τρέχα γύρευε. Μια χαρά! Good! Μην σου πω και very goodτα περνούσατε. Έχετε και τα πακιστανά όλου του κόσμου να σας κάνουν τσάμπα τις «βρώμικες» δουλειές, και God save the Queen, διότι εμένα που με βλέπεις My name is Bond, James Bond. Και πού ‘σαιΤιμ… (γκαρσόνι στην παμπ είναι ο Τιμ) πιάσε μια μπίρα παγωμένη να γουστάρουμε που η Μάντζεστερ έριξε τριάρα το Σαββάτο στον αχώνευτο τον Αλσατό, και που η Κέιτ Μίντλετον μας έκανε κι άλλο διάδοχο μην χαθεί και το είδος.
Κι όμως dear Κάμερον, ενώ τα είχαν όλα -όσα μπορεί τέλος πάντων μια σύγχρονη οικονομία στην εποχή της κινεζοποίησης- ανάπτυξη, καλό εισόδημα, χαμηλή ανεργία, ησυχία, υγεία, παιδεία, πήγαν και ψήφισαν «exit». Ουστ, κανονικότατο. Μπήκαν μπροστά οι γεροντάρες που στα νιάτα τους τσάκισαν τον Χίτλερ και που τώρα τυλίγονται με 800 μάλλινα κασκόλ για να βγουν έξω τον χειμώνα, κι από κοντά οι Εγγλέζες με μούρες ξινισμένες - λιγάκι πιο όμορφες απ’ τις... σταφίδες και σου είπαν ένα μεγαλοπρεπές «Νο dear». Και σε έστειλαν στο σπίτι σου poor Κάμερον- που είχες καλομάθει εκεί Downing street 10, τσάμπα όλα, νοίκι, φως νερό τηλέφωνο. Άντε τώρα ξανά στο νοίκι και στο μεροδούλι αγόρι μου, να δεις πόσα είναι τα απίδια του σάκου. Διότι κύριε prime minister, μάλλον ξέχασες κι εσύ και οι όμοιοί σου ότι ακόμη και σήμερα, που έχετε κάνει με τις πολιτικές σας τους λαούς χυλούς, ακόμη και σήμερα υπάρχει μέσα τους η περίφημη εθνική περηφάνια. Ξέχασες αυτά που έγραφε για σας τους Άγγλους, από τη δεκαετία του εξήντα ακόμη, ο Νίκος Τσιφόρος στο έργο του «Ιστορία της Αγγλίας». Σου τα θυμίζω:
«Ο Αγγλος έχει ένα προτέρημα που σύγχρονα είναι κι ελάττωμα. Πριν απ’ όλα είναι Αγγλος.
Αυτό σαν προτέρημα είναι κάτι σπουδαίο. Δεν τον ενδιαφέρει παρά μόνο ο τόπος του. Όλα τ’ άλλα να πάνε να κόψουνε το σβέρκο τους. Αλλά ο τόπος του τον ενδιαφέρει. Όχι γι’ αυτόν τον ίδιο προσωπικά. Αυτό είναι το σπουδαίο. Τον ενδιαφέρει ο τόπος για τον τόπο. Να πάει μπροστά, να είναι δυνατός και μεγάλος, να προκόβει. Γιατί, σου λέει, «όταν μια οικογένεια πάει καλά, και τα μέλη της, ένα-ένα, πάνε κι αυτά καλά.
Τον Άγγλο δεν τον ενδιαφέρει αν ο ίδιος θα κακοπεράσει σαν άτομο κάμποσο καιρό. Τον ενδιαφέρει η ολότητα, το σύνολο. Πρέπει να θυσιαστεί αυτός για να προκόψει ο τόπος».
* * *
Νομίζω ότι αυτή είναι η απάντηση στο τι θα συμβεί από δω και πέρα. Δεν θα χαθεί ο Άγγλος, είναι ο τελευταίος που θα το πάθει. Θα σκύψει το κεφάλι, θα κάνει υπομονή, θα εργαστεί με πείσμα και σύστημα και σύντομα θα ξαναπάρει τα πάνω του. Γιατί έχει αυτό που δεν έχουμε ίσως εμείς: τον νοιάζει η πατρίδα, όχι η πάρτη του.
Το πρόβλημα το έχουμε όλοι οι υπόλοιποι. Που «μένουμε Ευρώπη» επειδή το θέλουμε κι επειδή καταλαβαίνουμε ότι εκεί είναι το μέλλον μας. Που αγαπάμε την Ευρώπη διότι δεν είμαστε... Άγγλοι -λαός άλλης νοοτροπίας δηλαδή- αλλά Ευρωπαίοι. Ότι η Ευρώπη προσώρας έχει κακοπέσει στα χέρια κάποιων ιδιόμορφων όπως ο Σόιμπλε, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το διαλύσουμε το μαγαζί. Αλλά να το παλέψουμε «από μέσα» καθώς λένε. Και αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα και προοπτική. Να δουν όλοι μαζί πως η Ε.Ε. έχει χάσει τον δρόμο της και πως οφείλει επειγόντως να τον ξαναβρεί.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
