Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΜΕΤΑ το χθεσινό σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη στην «Καθημερινή», στο οποίο εικονίζεται μια συντροφιά αναρχικών, σε καφέ των Εξαρχείων, να ρωτάει τον υπουργό Παιδείας «Δηλαδή, εμείς που φωνάζαμε «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» ήμασταν στα όρια της συνταγματικής ενοχής;» κι ο κ. Φίλης να τους απαντάει «όχι, στα όρια του οίκου ανοχής», περιττεύει κάθε απόπειρα επιχειρηματολογίας κατά των δηλώσεων του πληθωρικού πολιτικού. Το Σύνταγμα το ορίζει ρητά (άρθρο 11 παράγραφος 1) ότι «οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα» και ακόμα κι αν δεχθεί κανείς την απαξιωτική ταύτιση του «παραιτηθείτε» της προσεχούς Τετάρτης με το «κίνημα της κατσαρόλας» της Χιλής, η κατσαρόλα δεν είναι όπλο, όπως πολύ καλά γνωρίζει ο διατηρών εξαιρετικές σχέσεις με κάθε γεμάτη κατσαρόλα υπουργός της Παιδείας…
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ όμως, δεν είναι ο κ. Φίλης και οι δηλώσεις του για να ζητάει η «Νέα Δημοκρατία», την παραίτησή του. Το πρόβλημα είναι η κοινωνία και κατά πόσον θα «ξεπεράσει» τις λοιδορίες που υφίσταται («Άδωνις και ΣΙΑ βαράνε την κατσαρόλα» έγραψε στο κύριο τίτλο της χθες η «Αυγή»), ώστε να μειωθεί το κύρος της όποιας κινητοποίησης…
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι η Αριστερά έχει το know how των κινητοποιήσεων και της φαίνεται γελοίο να βγαίνουν στους δρόμους αυτοί που τις αποκήρυτταν προφασιζόμενοι άλλοτε την παρακώλυση των συγκοινωνιών και άλλοτε την απαξίωση του τουριστικού προϊόντος της χώρας… Όμως, πρέπει να το παραδεχθεί πλέον και η ίδια, η Αριστερά, ότι αυτά – όπως έλεγε κι εκείνη η παλιά διαφήμιση – last year… Γιατί, φέτος, όσο περίεργο φαίνεται το να βγαίνουν στους δρόμους οι δεξιοί (αν, κατ΄ οικονομίαν, δεχθούμε ότι μόνον δεξιοί θα συγκεντρωθούν στην πλατεία Συντάγματος, την Τετάρτη), άλλο τόσο (ίσως και περισσότερο) περίεργο φαίνεται να πουλάει το «Ελληνικό» κοψοχρονιά στη Λάτση η Αριστερά και να επαίρεται γιατί προχωράει τις ιδιωτικοποιήσεις!
ΤΟ πόσο έχουν αλλάξει οι ρόλοι μπορεί να το αντιληφθεί κανείς, στον χώρο όπου κατά κύριο λόγο γίνονται πλέον οι μαζικές διαδηλώσεις, δηλαδή στο internet… Εκεί όπου οργιάζει η αντιπαράθεση ανάμεσα στο ΠΡΙΝ και το ΜΕΤΑ της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ κι όπου τα βιντεάκια με τις υποσχέσεις του κ. Τσίπρα που καθημερινά διαψεύδονται το ένα μετά το άλλο, είναι viral… Το κίνημα «παραιτηθείτε» της Τετάρτης, μπορεί κάλλιστα να μειωθεί ή να εξευτελιστεί μέσω της ταύτισής του με το κίνημα της κατσαρόλας ή με τους φίλους του Άδωνι Γεωργιάδη… Το κύμα των αντιδράσεων στο διαδίκτυο όμως, δεν είναι ο Γεωργιάδης, ούτε η κατσαρόλα… Όπως δεν είναι η «Ελληνοφρένεια» της τηλεόρασης και οι «Ράδιο Αρβύλα»…
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ των πολιτών πλέον δεν καταγράφεται στις πλατείες, γι’ αυτό και η άποψη του κ. Φίλη περί αντισυνταγματικότητας του «παραιτηθείτε» είναι passé. Ανήκει στο παρελθόν, τότε που οι πλατείες «έκαναν παιχνίδι»… Έχει βεβαίως, να επικαλεσθεί το προηγούμενο του 2012 – 2014 που μια πλατεία, η Συντάγματος, καθόρισε την έκβαση της αναμέτρησης ανάμεσα στους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς… Αυτό συνέβη μια φορά και δεν επαναλαμβάνεται… Το κυρίως παιχνίδι και τότε και τώρα, στο διαδίκτυο παίζεται…
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ καλύτερα από τον κ. Φίλη αυτοί που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις πλατείες, καθότι τις έβγαλαν «εκτός παιγνιδιού» μετά την κατακραυγή της Τιεν Αν Μεν. Οι Κινέζοι, οι οποίοι αφού απαγόρευσαν τις συγκεντρώσεις στις πλατείες (το 2000 που επισκέφθηκα την Κίνα, διαπίστωσα ότι τις βραδινές ώρες απαγορεύεται η κυκλοφορία την πλατεία Τιεν Αν Μεν και τους δρόμους που την περιβάλλουν), διαπίστωσαν ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι το διαδίκτυο. Στις αρχές του περασμένου Ιουλίου λοιπόν, η Κίνα ψήφισε ευρύ νόμο εθνικής ασφάλειας, επεκτείνοντας σημαντικά τον έλεγχο του διαδικτύου. Παρά τις διαμαρτυρίες της Δύσης για τον αυταρχικό χαρακτήρα του νομοσχεδίου και για τις απαγορεύσεις, που διέπουν τη λειτουργία του internet στην Κίνα, η κινεζική ηγεσία υπογραμμίζει ότι ένα ηλεκτρονικό μέσον, το οποίο διακρίνεται για την ικανότητά του να διασπείρει ψευδείς πληροφορίες, δεν μπορεί να απειλεί την πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου με κοινωνική αναταραχή. Η Κίνα διαθέτει άλλωστε ιδιαίτερα μακραίωνη παράδοση λαϊκών διεκδικήσεων, με τις φωνές διαμαρτυρίας ακόμη και μικρών κοινοτήτων να ακούγονται μέχρι το Πεκίνο, χωρίς η κεντρική εξουσία να επιτυγχάνει τη φίμωσή τους.
