* Του Γ. Καραβάνα (karavanas1@yahoo.gr)
Αλήθεια, τι κοινό έχουν ένας πυροσβέστης που γύρισε από νυχτερινή βάρδια, μια νοσοκόμα, μια μαθήτρια που διαβάζει για τις πανελλαδικές κι ένας γιατρός που εφημερεύει την Κυριακή; Αν μένουν στη συνοικία «Αβέρωφ», το κοινό που είχαν το Σάββατο 4 Ιουνίου ήταν πως δεν μπορούσαν να ξεκουραστούν. Κι αυτό επειδή κάποιος πολιτιστικός σύλλογος της περιοχής, αποφάσισε να τους εκπολιτίσει – θέλουν δε θέλουν! Είχε προγραμματίσει εκδήλωση με κλαρίνα και νταούλια, που συνέχιζαν να παίζουν με πολλά ντεσιμπέλ, ως τη μία και κάτι μετά τα μεσάνυχτα.
Καταλαβαίνω πως είναι εκνευριστικό να σου χαλούν το γλέντι… Ωστόσο, αναρωτιέμαι αν οι διοργανωτές συνειδητοποιούν πως ένας ξενύχτης γιατρός, μπορεί κάποτε να χρειαστεί να χειρουργήσει χαράματα το δικό τους παιδί. Πως ένας κουρασμένος ταξιτζής μπορεί να πέσει την επομένη, πάνω στον δικό τους συγγενή. Και πως το παιδί που πασχίζει να διαβάσει για τις πανελλαδικές εξετάσεις, μπορεί αύριο να είναι το δικό τους παιδί. Τα παραδείγματα βεβαίως είναι ενδεικτικά. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλα: Η έγκυος που ζεσταίνεται και δεν μπορεί να κλείσει μάτι, το νήπιο που θα ξυπνήσει, ο άρρωστος, ο γέρος ή απλώς αυτός που επιλέγει για τον… εκπολιτισμό του, κάτι διαφορετικό: να εργαστεί, να διαβάσει, να δει μια ταινία ή να συζητήσει χαλαρά με τη γυναίκα του. Να απολαύσει, όπως δικαιούται, την ησυχία της νύχτας! Όλοι οι παραπάνω δεν μπορούσαν να κάνουν αυτό που ήθελαν, γιατί κάποιοι άλλοι θεωρούσαν πως έχουν δικαίωμα να επιβάλλουν αυτό που οι ίδιοι θέλουν.
Τα παλιότερα χρόνια, στα μικρότερα μέρη, οι κοινωνίες ήταν ομοιογενείς. Την ίδια ώρα ξύπναγε ο κόσμος, την ίδια ώρα κοιμόταν. Τις ίδιες μέρες δούλευε, τις ίδιες ξεκουραζόταν. Η δική σου χαρά, ήταν και δική μου – ήταν χαρά για όλο το χωριό. Το ίδιο και η λύπη. Δεν υπήρχε ανάγκη νομοθετικής ρύθμισης ανάλογων θεμάτων. Στις μεγάλες πόλεις αυτό δεν ισχύει, ωστόσο κάποιοι μετέφεραν εδώ τις συνήθειες τους. Όταν εσύ γιορτάζεις, εγώ μπορεί να πενθώ. Όταν εσύ ξυπνάς, εγώ μπορεί να πηγαίνω για ύπνο. Τις ώρες που εσύ ξεκουράζεσαι εγώ μπορεί να δουλεύω. Κι αν κάποιες μέρες για σένα είναι αργίες, για μένα μπορεί να είναι εργάσιμες. Γι’ αυτό υπάρχουν νόμοι: για να μπορούν να συμβιώνουν αρμονικά, άνθρωποι με διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικές συνήθειες και διαφορετικές επιλογές. Κι ο νόμος είναι σαφής: η μουσική πρέπει να παίζει σε ένταση χαμηλότερη συγκεκριμένων ορίων - ανεξαρτήτως ώρας - οι δε ώρες κοινής ησυχίας επίσης είναι ρητά ορισμένες. Αναγκάστηκα να ενημερώσω από κοντά για τα παραπάνω την υπεύθυνη της εκδήλωσης. Δεν έδειξε να συγκινείται... Εκτός από μένα, της παραπονέθηκε κι ένας ηλικιωμένος, που με τρεμάμενη φωνή της ζητούσε «τουλάχιστον να χαμηλώσει η ένταση». Πλήρης αδιαφορία. Δεν έμεινε άλλο περιθώριο αντίδρασης, παρά η κλήση της αστυνομίας. Δεν ήμουν ο μόνος που είχε καλέσει. Βρήκα γιατρό (έμαθα αργότερα πως έπρεπε να σηκωθεί στις 5 το πρωί…) ο οποίος κάλεσε από την Περιφερειακή Τρικάλων, όπου διαμένει! Μέχρι εκεί έφτανε η φασαρία! Αφού τελικά η συγκέντρωση διαλύθηκε κατά τη μία και, μετά τα μεσάνυχτα, κι αφού βεβαιώθηκαν τα σχετικά πρόστιμα και κατατέθηκαν οι σχετικές μηνύσεις, πήρα το δρόμο για το σπίτι. Εκείνη τη στιγμή, κάποιος που με αναγνώρισε, φώναξε από μακριά: «Είσαι και δημόσιο πρόσωπο – θέλεις και ψήφο…!».
Και κάπου εδώ ερχόμαστε στο θέμα του παρόντος άρθρου: τους πολιτικούς που ειδικεύονται στο να γίνονται αρεστοί, στους (εκάστοτε) παρόντες! Αρεστοί σε όσους ενοχλούνται, όταν μιλούν μαζί τους, αρεστοί και σε όσους ενοχλούν, όταν είναι στο πανηγύρι. Ανελλιπώς παρόντες στους γάμους, παρόντες και στα μνημόσυνα. Συλλυπητήρια στη μάνα που έχασε το παιδί της από κάποιον μεθυσμένο οδηγό, επιεικής και με όσους έγιναν αιτία να το χάσει. Άθεοι ή χαλαροί με τη θρησκεία, όταν είναι με νεολαία, χειροφίλημα και βαθιά επίκυψη, όταν είναι με το Δεσπότη. Διεθνιστές στο εξωτερικό, εθνικιστές όταν μιλάνε σε συλλόγους παλιννοστούντων. Πάνω απ’ όλα, να μην στεναχωρούν αυτούς που έχουνε μπροστά τους…! Χωρίς σταθερές απόψεις, παγιωμένες αρχές και αξίες. Κι όσοι υποφέρουν κλεισμένοι στο σπίτι, περιμένοντας καρτερικά από το κράτος ή κάποιον πολιτικό να τους προστατέψει, είναι γι’ αυτούς ανύπαρκτοι. Κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Δυστυχώς, αρκετοί από τους πολιτειακούς άρχοντές μας είναι (μόνο) για τα πανηγύρια!
Θέλω λοιπόν με αυτήν την ευκαιρία, να παρακαλέσω τον κύριο που μου φώναξε, αλλά και όσους συμμερίζονται τις απόψεις του, να ΜΗΝ με ψηφίσουν, αν ποτέ ξαναβρεθώ υποψήφιος σε εκλογές. Προσωπικά, και σε αντίθεση με τους περισσότερους, δεν θέλω να τα έχω καλά με όλους. Δεν θέλω να εκπροσωπώ τους «έλα μωρέ, ας κάνουν λίγη υπομονή». Δεν θέλω να εκπροσωπώ όσους θεωρούν τα δικαιώματα τους σημαντικότερα από τα δικαιώματα των άλλων – είτε είναι είτε δεν είναι παρόντες. Δεν θέλω να εκπροσωπώ όσους παρανομούν ή όσους θεωρούν πως ο νόμος είναι καλός μόνον αν μας βολεύει. Δεν θέλω να εκπροσωπώ τους ακραίους, που είτε θα γλεντήσουν μέχρι πρωίας και στη διαπασών είτε δεν θα γλεντήσουν καθόλου. Θέλω να εκπροσωπώ ανθρώπους ήπιους, λογικούς, συνεννοήσιμους, πολιτισμένους. Που σέβονται τον νόμο και κυρίως που σέβονται τους συνανθρώπους τους. Αυτούς που θα κάνουν βεβαίως το γλέντι τους, αλλά σε ώρα και ένταση που να σέβεται κι όσους δεν συμμετέχουν. Χώρα χωρίς κανόνες - αλλά και ανθρώπους διατεθειμένους να τους υπερασπιστούν όσο κι αν γίνονται δυσάρεστοι - δεν πρόκειται ποτέ να πάει μπροστά. Όσα λεφτά κι αν δανειστεί.
ΥΓ Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον επικεφαλής αλλά και τα στελέχη της αστυνομίας που επιλήφθηκαν του περιστατικού, των οποίων ο επαγγελματισμός και η ευγένεια ήταν υποδειγματική.
*Ο Γιώργος Καραβάνας είναι μορ. βιολόγος και μέλος της Δ.Ε. της ΔΡΑΣΗΣ
