Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
...Δηλαδή να χαρούμε;
Όχι γιατί μία απορία την έχουμε, μην μου πείτε!
Αν και το «χαρούμε» είναι μεγάλη κουβέντα. Να «ανακουφιστούμε» είναι η σωστή λέξη, αλλά δεν ξέρουμε καν αν πρέπει να το πάθουμε και αυτό, μετά το τελευταίο Γιούρογκρουπ.
Και δεν ξέρουμε για ποικίλους λόγους. Όχι μόνον γιατί αλλιώς παρουσιάζει τα αποτελέσματα της όποιας συμφωνίας η Κυβέρνηση και αλλιώς παρουσιάζουν τα πράγματα τα λοιπά εγχώρια κόμματα. Όχι μόνον γιατί ο διεθνής Τύπος αναφέρει ότι πρόκειται για ένα «συγκεχυμένο» αποτέλεσμα το οποίο δεν λύνει το πρόβλημα απλώς το «μεταθέτει» για μετά το πιθανό BREXIT που καίει και τσουρουφλίζει την Ε.Ε. και για μετά τις γερμανικές εκλογές... Όχι μόνον, γιατί πριν προλάβει η Κυβέρνηση να θριαμβολογήσει για το αποτέλεσμα βγήκε χθες το ΔΝΤ και είπε ότι «όχι» δεν θα συμμετάσχει τόσο απλά στο πρόγραμμα, «δεν βάζουμε άλλα λεφτά θέλουμε κι άλλες διαπραγματεύσεις» είπαν. Όχι μόνον γιατί οι εταίροι ζητάνε συμπληρωματικά μέτρα. Όχι μόνον γιατί η «δόση» κόπηκε σε «δόσεις» και για να καταβληθεί μπαίνουν σκληρές προϋποθέσεις, αλλά...
....Αλλά και γιατί και αν ακόμη δεχθούμε ότι όλα είναι «καλώς καμωμένα» όπως υποστηρίζει η Κυβέρνηση, «αν λέμε»...
... Δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε καμία περίπτωση ότι δώσαμε (εμείς δώσαμε οι πολίτες και έχουμε να δώσουμε ακόμη πολλά) γη και ύδωρ γι' αυτά. Εμείς δώσαμε το «ύδωρ» και η χώρα τη «γη» αφού τόσα περιουσιακά της στοιχεία βγαίνουν στο σφυρί ή υποθηκεύονται για τα επόμενα 99 χρόνια. Καλά, ας μην είμεθα και υπερβολικοί. Ούτε 100 δεν είναι! Κρίμα θα κλείναμε αιώνα.
Οπότε, αν το βάλεις στην ζυγαριά και το ζυγίσεις, το αποτέλεσμα έτσι κι αλλιώς είναι ελλιποβαρές ως προς το Γιούρογκρουπ, το οποίο παρέπεμψε το περίφημο θέμα του χρέους στις ελληνικές καλένδες και, για να μην τα πολυλογούμε, τελικά πέρασε του Σόιμπλε και πάλι και η ελληνική κυβέρνηση αρκέστηκε σε αυτά που... μεγαλόψυχα της προσφέρανε.
Οπότε η «ανακούφιση» πού μπορεί να έγκειται;
Στο ό,τι δεν θα χρεοκοπήσουμε τουλάχιστον μέσα στο καλοκαίρι και ότι δεν θα περάσουμε αυτά τα δραματικά και ανιστόρητα που περάσαμε το προηγούμενο. Διότι από 'κει και πέρα, μας κοστίζει τόσο ακριβά στην καθημερινότητα μας αυτή η δόση που θα πάρουμε, που πραγματικά όποιος «χαίρεται» ανήκει στην κατηγορία εκείνου που λέμε «ότι θυμάται χαίρεται»!
Και αυτό επαναλαμβάνουμε αν αφήσουμε κατά μέρος τις επιφυλάξεις των ξένων, τα σχόλια των αναλυτών και την... κακόβουλη κριτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Γιατί αν τα προσθέσουμε και αυτά, τότε απλώς θα πρέπει να αναφωνήσουμε «ουαί τοις ηττημένοις»!
Γιατί αυτό είμαστε. «Ηττημένοι» κατά κράτος, κατακτημένοι, παραδομένοι ...ενεχυριασμένοι και ποδηγετημένοι στο διηνεκές, ως φαίνεται. Για να βήξουμε πρέπει να ζητάμε άδεια.
Ωστόσο, επειδή ο φόβος όλων ήταν μην μας βρουν αυτά του περσινού καλοκαιριού που αυτή τη φορά προφανώς θα ήταν πολύ χειρότερα και τελεσίδικα, παρότι πληρώνουμε με αίμα το κλείσιμο αυτής της περίφημης αξιολόγησης που έπρεπε να έχει κλείσει από το φθινόπωρο, αισθανόμαστε «ανακούφιση» που αποφύγαμε το χειρότερο. Και όχι μόνον, το πανηγυρίζουμε κιόλας, ελπίζοντας ... Γιατί και τι άλλο έχουμε να κάνουμε όντας μέσα στην παγίδα στην οποία οικειοθελώς πέσαμε;
«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία» είναι γνωστό αυτό. Αυτό που δεν είναι ακριβώς γνωστό είναι πριν την «ελπίδα» που είναι αυτοί που τα κακαρώνουν. Γιατί, στη δική μας περίπτωση όλες οι πιθανότητες, αν ήθελε κάποιος να βάλει στοίχημα, θα ήταν υπέρ των Ελλήνων πολιτών.
Και πάλι... τυχεροί είμαστε!
Που έκλεισε έστω και με τόσους καταχρηστικούς και αποικιοκρατικούς όρους η αξιολόγηση. Διότι ας μην είχαν στην ΕΕ την «απειλή» του BREXIT να μπαίνει στο τραπέζι στις αρχές του καλοκαιριού και ας μην είχαν οι Γερμανοί εκλογές και θα βλέπαμε τι ωραίο καλοκαίρι θα περνάγαμε πάλι.
Δεν θέλει πολύ για να καταλάβει κανείς το μέγεθος του παρασκηνίου που παίχτηκε. Όταν σου λέει, Σόιμπλε, Ντάισεμπλουμ και Τόμσεν αποσύρθηκαν μόνοι τους για να λάβουν τις αποφάσεις και αφήσανε όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανομένου και του Έλληνα υπουργού των Οικονομικών πού ήταν ο άμεσος ενδιαφερόμενος, «παξιμάδι» να κάθονται και να περιμένουν τι θα αποφασίσουν οι τρείς ακούγοντας «Ζορμπά», ε, δεν χρειάζεται να έχει και μεγάλη φαντασία κανείς για να καταλάβει. Τα νταούλια και ζουρνάδες χτυπάνε όντως όπως... προφητικά το είχε πει προεκλογικά (την πρώτη φορά Αριστερά) ο Αλ. Τσίπρας αλλά έπεσε έξω σχετικά με το... στήσιμο του σκηνικού. Οι άλλοι βαράνε τα νταούλια και τους ζουρνάδες και η Ελλάδα χορεύει όπως της βαράνε.
