Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι αδυνατεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους γιατί πανηγυρίζει ο πρωθυπουργός κι η κυβέρνηση… Στοιχειώδης συναισθηματική νοημοσύνη θα επέβαλλε σ’ αυτόν που τη διαθέτει να υποδέχεται σεμνά και ταπεινά τη συντριπτική ήττα της (ομολογημένης, πλέον) αυταπάτης του από την πραγματικότητα και να σιωπά… Το να την παρουσιάζει ως νίκη, αν δεν συνιστά ένδειξη απύθμενου θράσους που φιλοδοξεί να υποτιμήσει τη νοημοσύνη του μέσου πολίτη, συνιστά μια συνειδητή προσπάθεια ώστε να υποκατασταθεί η ομολογημένη αυταπάτη με μια δεύτερη: «νομίζετε ότι ηττηθήκαμε… Εμείς ξέρουμε ότι νικήσαμε»!
ΜΟΝΟΝ σύνθετες λέξεις μπορούν να περιγράψουν το αποτέλεσμα (αν είναι τελεσίδικο βεβαίως, γιατί στην Ελλάδα ζούμε…) της διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των δανειστών… Η πιο ακριβής απ’ αυτές είναι η λέξη «ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑΜΒΟΣ»! Μια δεύτερη – σύνθετη επίσης – λέξη που καλείται να περιγράψει με ακρίβεια τον συναισθηματικό μας κόσμο, μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, είναι η λέξη «ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ» συνοδευόμενη ως προς την έκφραση του συναισθήματος από τη λέξη (σύνθετη επίσης) ΚΛΑΥΣΙΓΕΛΩΣ που κάνει ρίμα με το ΚΑΤΡΟΥΓΕΛΩΣ!...
ΕΤΣΙ κι αλλιώς, ζούμε στην εποχή που το σύνηθες λεξιλόγιό μας (οι τετρακόσιες περίπου απλές και απολύτως εύληπτες λέξεις της καθημερινότητας που μπορεί να προσλάβει άκοπα ο μέσος πολίτης) αδυνατεί να περιγράψει αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια και ιδίως από τον Ιανουάριο του 2015 και μετά… Είναι γιατί οι λέξεις έχασαν το περιεχόμενό τους, καθώς «χούντα» για τους πενηντάρηδες είναι αυτό που έζησαν το 1967 και «χούντα» για τους εικοσάρηδες (και όχι μόνο…) είναι αυτό που ζήσαμε από το 2012 έως το 2015 που ήρθε η «απελευθέρωση»… Μια «απελευθέρωση» που δεν έχει σχέση μ’ εκείνη που έζησαν οι παλιότεροι μετά την «κατοχή» που ήταν μια άλλη «κατοχή», που – κατά το αφήγημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – «γνώριζες ποιος ήταν ο εχθρός»…
ΟΣΟ πιο πολύ στο παρελθόν βουτάει κανείς πάντως τόσο περισσότερο τον απειλεί η σύγχυση… Παραδείγματος χάριν: ίδιο ήταν το περιεχόμενο του «ΟΧΙ» του 1940 (είτε το είπε ο Μεταξάς είτε ο λαός ή οι …συλλογικότητες), ίδιο του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 15ης Ιουλίου του 2015; Προφανώς, όχι (το «όχι» εδώ, χωρίς διπλή ανάγνωση…). Γιατί, αν ήταν το ίδιο ΟΧΙ, το 1940 ο Μεταξάς θα υποδεχόταν τους Ιταλούς στο «Χίλτον» θα διαπραγματευόταν μαζί του και δύο χρόνια αργότερα θα πανηγύριζε γιατί απέκτησε καινούργιο κόφτη (συνώνυμο του …Μπαλτά)! Για να μην χρειαστεί να θυμηθεί κανείς, ότι αν το ΟΧΙ του 2015 είχε το ίδιο περιεχόμενο μ’ εκείνο του δημοψηφίσματος του 1975 ο Τσίπρας τον περασμένο Ιανουάριο θα έπαιρνε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον βασιλέα κι ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν θα γιόρταζε αύριο μαζί μας την εορτή του Αγίου Αχιλλίου!
ΑΝ λοιπόν, τελειώσαμε με τη διαπραγμάτευση ας αποπειραθούμε να γυρίσουμε στα βασικά… Επιχειρώντας πρωτίστως, ν’ αποκαταστήσουμε την τρωθείσα γλώσσα μας… Πριν αποκαταστήσουμε την οικονομία… Έτσι, ώστε να ξέρουμε τι σημαίνει «ναι» και τι «όχι»…Τι είναι «νίκη» και τι «ήττα»… Τι προκαλεί «πόνο», «θλίψη» και τι «χαρά»…Από τα βασικά: κ και α, κά, π και α πά!... Το «Άννα, να ένα μήλο» του αναγνωστικού της Α’ Δημοτικού θα μας βοηθήσει να συνεννοούμαστε μεταξύ μας ώστε να συμφωνούμε και ως προς το τι είναι μήλο και ως προς τη διαφορά του ενός από τα πολλά…
Η ΚΡΙΣΗ πέρα από την οικονομική της, ηθική της και την πολιτική της διάσταση είναι πάνω απ’ όλα «κρίση του έγκυρου λόγου»… Αν δεν το αντιληφθούμε έγκαιρα αυτό, δεν θα δούμε ποτέ φως στην άκρη του τούνελ!
