Του Χρήστου Τσαντήλα
ΖΟΥΜΕ δυστυχώς σε μια χώρα, την οποία οι πολιτικοί που μας κυβέρνησαν (και που εξακολουθούν να μας κυβερνούν), την έφεραν σε θέση απόλυτης εξοικείωσης με τα ναυάγια! Μαζί με το δικό της το ναυάγιο, το εθνικό, την οικονομική και κοινωνική τραγωδία των τελευταίων χρόνων, αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα τα προσφυγικά δράματα στο Αιγαίο, με τα πολύνεκρα πραγματικά ναυάγια που κατέστησαν έναν απέραντο υγρό τάφο τη Μεσόγειο.
ΚΑΙ επειδή δεν φαίνεται να έχει λύσεις η χώρα, πελαγωμένη ανάμεσα στο οικονομικό της χάλι και πνιγμένη στα απανωτά ολέθρια μνημόνια που δεσμεύτηκε απέναντι στους τοκογλύφους διασώστες της να εφαρμόσει, απώλεσε εντελώς την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ότι οι Έλληνες που «πνίγονται» στα χρέη και στη δυστυχία είναι κάποια εκατομμύρια περισσότεροι από εκείνους τους φουκαράδες τους λαθραίους μετανάστες που βουλιάζουν στο Αιγαίο...
ΔΕΝ υπάρχει ούτε ένας κλάδος στο κοινωνικό ελληνικό στερέωμα, που να μην έχει θιγεί ανεπανόρθωτα. Σε όλα τα επίπεδα. Δεν υπάρχει νοικοκυριό πλέον που να μην ανησυχεί και να μην φοβάται την αβεβαιότητα για το μέλλον, αλλά ούτε υπάρχει έστω και ένας εργαζόμενος, που να αισιοδοξεί και να αισθάνεται ασφαλής στη δουλειά του. Το χειρότερο είναι ότι έχει εμπεδωθεί στους Έλληνες η βεβαιότητα πως δεν υπάρχουν πλέον πολιτικοί (με λύσεις) ικανοί να μας σώσουν. Όλοι τους με μύτη Πινόκιο. Και ανεπαρκείς… Κωλοτούμπες και σαλτιμπάγκοι της πολιτικής. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν πηδούν από έδρανο σε έδρανο! Το μόνο που μπορούν να διασώζουν είναι τις συντάξεις τους και τους μισθούς τους…
ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ γενέσθαι λοιπόν; Να εκλέξουμε καινούργιους; Όμως, υπάρχουν καινούργιοι; Μα, τους ίδιους δεν δοκιμάζαμε και ξαναδοκιμάζαμε τόσα χρόνια; Είναι ποτέ δυνατόν να μπορέσουν να φτιάξουν ένα σπίτι αυτοί που το κατέστρεψαν; Τους αριστερούς και τους σοσιαλιστές δεν φοβόμασταν μην μας πάρουν τις περιουσίες; Αλλά και από τους δεξιούς δεν την πατήσαμε; Πρώτοι δεν μας την ξεζούμισαν; Ποιοι μας επέβαλαν τον ΕΝΦΙΑ; Ποιοι μας έκαναν να πληρώνουμε νοίκι στο ίδιο μας το σπίτι;
ΜΙΑ χώρα μπάχαλο. Με πολίτες, ανεξήγητα υπνωτισμένους! Πειθαρχημένους στις στερήσεις και ανήμπορους να αντιδράσουν στη ληστεία του μόχθου τους. Να μην μπορούν με κανένα τρόπο να υπερασπιστούν την καταστροφή των νοικοκυριών τους. Να μην μπορούν να κρατήσουν τα σπουδαγμένα παιδιά τους στον τόπο. Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης (και ποιος ξέρει πόσα ακόμα), μήπως δεν είναι χαμένα χρόνια για όλες τις γενιές; Ποιος από εκείνους που μας τα έκλεψαν, πλήρωσε το τίμημα πραγματικά; Πώς δεν ντρέπονται να κάθονται στα έδρανα της Βουλής οι περισσότεροι από τους βασικούς συνυπαίτιους, που ακόμα και αν δεν είχαν την κύρια ευθύνη, παρατηρούσαν απλώς την καταστροφή της χώρας; Με αυτά και μ΄ αυτά που σε γεμίζουν με κατάθλιψη, περιμένουμε την ανάσταση της οικονομίας. Αλλά γνωρίζουμε ότι η μόνη Ανάσταση που θα συμβεί σίγουρα θα είναι αυτή του Θεανθρώπου…
