Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Η προαναγγελία του μεγάλου γεγονότος της Αναστάσεως γίνεται με τη φράση του ιερέα: "Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην...", όπου ο ιερέας ραίνει με δάφνες όλο τον ναό, κίνηση που συμβολίζει τη νίκη του Χριστού έναντι του θανάτου. Εχει σχηματιστεί η λανθασμένη εντύπωση ότι αφού έγινε η αποκαλούμενη πρώτη ανάσταση μπορούμε να γευτούμε την τροφή. Αυτό δεν ισχύει, καθώς κρατάμε τη νηστεία ως το βράδυ, οπότε και γίνεται η Ακολουθία της Αναστάσεως. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα τα φώτα της εκκλησίας σβήνουν και ο ιερέας, ψάλλοντας το "Δεύτε λάβετε φως...", βγαίνει από το Ιερό Βήμα, με τη λαμπάδα του αναμμένη, και στέκεται στην ωραία Πύλη, για να δώσει το άγιο φως σε όλους τους εκκλησιαζόμενους. Κατόπιν, όλοι βγαίνουν έξω από το ναό, όπου ο ιερέας αναγιγνώσκει το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως και μόλις τελειώσει όλοι ψάλλουν: "Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσης και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος". Ο ιερέας και ο κόσμος εισέρχονται, εκ νέου, στον Ιερό Ναό, όπου τελείται η θεία λειτουργία του ιερού Χρυσοστόμου. Κατά τη διάρκεια αυτής και λίγο πριν τη Θεία Μετάληψη, οι ιερέας διαβάζει την ευχή του ιερού Χρυσοστόμου. "Εις τις ευσεβής και φιλόθεος..." (ο λεγόμενος και ως κατηχητικός του λόγος). Την επαύριο το πρωί τελείται η Ακολουθία της Αγάπης, όπου διαβάζεται το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως σε διάφορες γλώσσες, για να γίνει γνωστό στην Οικουμένη το άγγελμα της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, κάνοντας πράξη τον λόγο του Κυρίου "το πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη..." από το Ευαγγέλιο του αποστόλου Ματθαίου. Στη διάρκεια της ακολουθίας ψάλλεται το Ευαγγέλιο στο ηρωικό ομηρικό εξάμετρο. Στο τέλος όλοι προσκυνούν την εικόνα της Αναστάσεως και παίρνουν από το χέρι του ιερέως το καθιερωμένο κόκκινο αυγό. Ως ημερομηνία ορτασμού του Πάσχα, καθορίστηκε από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας, το 325, η πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας του μηνός Νισσάν. Τι είναι, όμως, αυτό που έγινε με την Ανάσταση; Ο Αγιος Γρηγόριος Νύσσης μας δίνει την απάντηση: "Επειδή ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο παρά χωρισμός της ψυχής και του σώματος, αυτός που ενώθηκε και με τα δύο, την ψυχή δηλαδή και το σώμα, δεν χωρίζεται από κανένα. Αλλά επιμερίζοντας τον εαυτό του και στο σώμα και στην ψυχή, με την ψυχή ανοίγει στον ληστή τον Παράδεισο και με το σώμα σταματά τη διαδικασία της φθοράς". Ο Χριστός, λοιπόν, θυσιάστηκε, για να μας λυτρώσει έδωσε το αίμα Του, για να μας θεραπεύσει μέσω αυτού. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως εφόσον ο Χριστός θυσιάστηκε για τον άνθρωπο, σταματά η δική μας υποχρέωση και ευθύνη για τη σωτηρία. Η δική μας προσπάθεια εμμένει. Απαιτείται η συνέργεια, η συναίνεσή μας για την προσωπική μας Ανάσταση, μας την παρέχει ο Κύριος ως επιλογή. Ετσι, "συνενώνει με την Ανάσταση όλα τα διαχωρισμένα αυτός που βρίσκεται και στα δύο, που παρέδωσε με την εξουσία που έχει, το σώμα Του στην καρδιά της γης', κατά τον Ματθαίο (Ματ. 42, 40), και έδωσε την ψυχή Του από μόνος Του, όπως λέει στον πατέρα Του: "στα χέρια σου παραδίνω το πνεύμα Μου". (Λουκ. 23, 46), και στον ληστή "από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο" (Λουκ. 23, 43). Ο δε "Αγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος, επισημαίνει πως "Ανάσταση του Χριστού συντελείται μέσα στον κάθε πιστό κι όχι μία φορά, αλλά κάθε ώρα, θα λέγαμε, αφού αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης Χριστός ανασταίνεται μέσα μας και λαμπροφορεί και απαστράπτει τις αστραπές της αφθαρσίας και της Θεότητος".
* Βιβλιογραφία: 1. Θέιον και Ιερόν Ευαγγέλιον, Αποστολικής Διακονίας, 1982
2. Ιερατικόν Αποστολικής Διακονίας.
