Μια γιορτή που ετοίμασαν και παρουσίασαν οι εκπαιδευόμενοι με τη βοήθεια των καθηγητών τους στο χώρο του σχολείου των φυλακών, μου έδωσε την ευκαιρία να δω και να θαυμάσω μια φιλική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία οι ενήλικες εκπαιδευόμενοι περνούν για λίγες ώρες μακριά από τους σιδερόφραχτους άχρωμους θαλάμους και τις κατάκλειστες αυλές με τα συρματοπλέγματα πάνω στους τοίχους, που δείχνουν στέρηση, μοναξιά, θλίψη.
Θέλω να τη δείξω τη χαρά και τη συγκίνηση που ένιωσα κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, να εκφράσω τη δική μου ψυχική ευφορία και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον διευθυντή του σχολείου κ. Γιώργο Τράντα για την ευκαιρία που μου έδωσε να ζήσω κάτι μεγάλο, που παρόμοιο δεν έζησα ποτέ. Βλέπω νέους απ’ όλο σχεδόν τον κόσμο να δημιουργούν παρέες αλληλοεκτίμησης που τους βοηθούν να λιγοστεύουν όλα τα δυσάρεστα που φορτώθηκαν ή τους φόρτωσαν καλύτερα, απ’ το σπίτι πρώτα στην πιο τρυφερή τους ηλικία και από τα τόσα άλλα που συνάντησαν στο δρόμο απ’ την εφηβεία τους ακόμη.
Κατά τη διάρκεια της γιορτής τα «παιδιά» - κρατούμενοι έδειξαν μια υπευθυνότητα στις υποχρεώσεις που ανέλαβαν με τη βοήθεια των καθηγητών ή, καλύτερα, με τη συνεργασία τους. Παράλληλα, ήταν άψογα απέναντι στη δική τους διάθεση, τη θέληση, την όρεξη και την ευθύνη για τη γιορτή που πήγαν να κάνουν για να χαρούν και να μας χαροποιήσουν όλους. Αληθινά το χάρηκαν και τη χαρά τους την έδωσαν και σε μας.
Πόσο πρόσεχαν το λόγο, τη φωνή, την κίνηση, όπως ακριβώς τα έμαθαν απ’ τους εκπαιδευτές, όπως τα συζητούσαν μεταξύ τους Έλληνες με ξένους. Πόσο υπομονή έδειχναν παιδιά από τα πέρατα της γης, χαμένα σε άγνωστο τόπο, πόσο ωραία περνούσαν στην αίσθηση της ελληνικής γλώσσας μπροστά σε όλους εμάς! Ένιωθαν πως κάτι ωραίο δημιουργούσαν εκείνη την ώρα και η χαρά τους δεν κρυβόταν. Ο Αλί, που Κώστα τον λέμε , ο Μοχάμετ, ο Ιμπραήμ, ο Βαγγέλι, ο Ηλίας, ο Γιώργος , ο Χρυσοβαλάντης, ο Ιωάννης, ο Χρήστος, ο Βαγγέλης, έδειχναν έντονα την ευθύνη τους απέναντι στο ρόλο που ανέλαβαν. Πόσο ιδιαίτερη συγκίνηση νιώσαμε, όταν βλέπατε την επικοινωνία που είχαν τα ξένα παιδιά με το λόγο του Παπαδιαμάντη και των άλλων συγγραφέων, καθώς και με το θρησκευτικό, χριστιανικό πνεύμα, που υπήρχε στο λόγο, αν και οι περισσότεροι είναι μουσουλμάνοι και πιστοί μάλιστα .
Οι καθηγήτριες Ευαγγελία Κακαρόντζα και Φανή Μπέα, συμμετείχαν σε σκετς και έδωσαν ιδιαίτερη αξία και χαρά στους κρατούμενους που έπαιζαν μαζί. Με τη σωστή αφήγηση της Φανής και το ωραίο παίξιμο της Ευαγγελίας βοηθήθηκαν όλα τα παιδιά να είναι πιο σωστά και στο δικό τους ρόλο. Αλλά και ο σκηνοθέτης λογοτέχνης κρατούμενος Γιώργος δούλεψε πολύ για να βοηθήσει στην όλη προσπάθεια. Ο κρατούμενος Ηλίας, αδικημένος και αυτός όπως οι πιο πολλοί απ’ την ίδια τη ζωή, ευγενέστατος σε όλους, που ανέλαβε εξ ολοκλήρου την παρουσίαση ενός σκετς, είπε στον καθηγητή που συμμετείχε στο σκετς ως αφηγητής να διαβάσει και να παρουσιάσει το ρόλο του όπως αυτός του δείχνει». Ο καθηγητής χάρηκε με την προτροπή αυτή του εκπαιδευόμενου και την τήρησε κατά γραμμα. Το σκετς βγήκε πολύ καλό και ο Ηλίας το καταχάρηκε. Ήταν μια θαυμάσια εμπειρία.
Στο σχολείο αυτό, με τον διευθυντή, που κάνει τα πάντα και οι καθηγητές, ωρομίσθιοι οι πιο πολλοί, οι οποίοι παρόλο το ελάχιστο μισθό που παίρνουν και όταν θυμηθεί το κράτος να τους πληρώσει, δουλεύουν παραδειγματικά και προσφέρουν στα παιδιά - κρατούμενους φιλία, υποστήριξη, ήθος και γνώσεις, που τους κάνουν να ξεχνούν για λίγο την κατάκλειστη κατάστασή τους.
Ως εθελοντής - βοηθός στην προσπάθεια όλων, βλέπω εκεί μέσα, τη ζωή απ’ την αρχή, αλλά και από μια άλλη μεριά που την έβλεπα ως τώρα.
Το σημαντικότερο, βλέπει κανείς στην επικοινωνία εκπαιδευτικών εκπαιδευομένων μια γνησιότητα , που δεν επιδέχεται καμιά υποκρισία. Οι κρατούμενοι δεν έχουν να κρύψουν τίποτε, αλλά και οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν τα παιδιά με περισσότερο ενδιαφέρον, το οποίο ίσως το αναγκάζει να φανεί πιο πολύ ο χώρος, που λέγεται φυλακή, η λέξη κρατούμενος, η διαδικασία της εισόδου, οι χειροπέδες, που είναι δίπλα και πρόχειρες για όποια περίπτωση. Μια ατμόσφαιρα εντελώς ξένη από αυτή την έξω, που θέλει σε υπερβολή όλη την καλοσύνη του ανθρώπου για να φανεί και να ζεστάνει λίγο την γκρίζα παγωμένη ατμόσφαιρα.
Βασίλης Σιουζουλής
