Του Φίλιππου Ζάχαρη
Δεξιόστροφη πορεία στην Ευρώπη; Επιστροφή στον εφιάλτη του νεοναζισμού αλλού σαν μόδα (περαστική;) και αλλού σαν απόρροια της ακραία συντηρητικής στροφής της κοινωνίας, των πρακτικών της Νεοδεξιάς αλλά και την προκλητική αδιαφορία των αριστερών κομμάτων; Τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην, την ίδια στιγμή όπου το κυνήγι κατά των όποιων ανένταχτων αριστερών και άλλων δημοκρατικών πολιτών έχει προ πολλού ξεκινήσει. Στη Γαλλία το FN , στη Βρετανία το UKIP, η σημαντική άνοδος του ακροδεξιού FPO στην Αυστρία, το ουγγρικό νεοναζιστικό Jobbik, η Νέα Δεξιά στην Πολωνία, το φινλανδικό Finns η ιταλική Λίγκα του Βορρά και το ακροδεξιό Ολλανδικό Κόμμα της Ελευθερίας, το ακροδεξιό Vlaams Belang στο Βέλγιο, το αντιμεταναστευτικό και ευρωσκεπτικιστικό κόμμα των «Αληθινών Φλαμανδών, το αντιμεταναστευτικό-ευρωσκεπτικιστικό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών αλλά και εδώ στην Ελλάδα η επί αρκετά χρόνια “μοδάτη” Χρυσή Αυγή, είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, κόμματα που αλλάζουν άρδην το τοπίο σε μια Ευρώπη που και τι δεν κάνει για να οχυρώσει την έκτασή της κατά των διωγμένων από τις εστίες τους μεταναστών, των περιβαλλοντικών προσφύγων και των όποιων αιτούντων άσυλο.
Λαμπεντούζα, Αιγαίο και Μεσόγειος, δεν είναι παρά ο υγρός τάφος των μεταναστών, η θλιβερή κατάληξη όλων αυτών που άλλοτε πέφτουν στην θάλασσα για να σωθούν αλλά πνίγονται, και άλλοτε επιζούν σε τριτοκοσμικές συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ονομάζονται κατ΄ ευφημισμόν «κέντρα κράτησης στις χώρες υποδοχής». Την ίδια στιγμή βέβαια, βρίσκονται αντιμέτωποι και με τον καλπάζοντα ρατσισμό στην Ευρώπη και την ξενοφοβία, που έχουν προκαλέσει αυτήν ακριβώς την ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς. Παντού γκράφιτι με ομοφοβικά συνθήματα, παντού η βιομηχανία της μόδας που πλασάρει τον εύπεπτο εθνικισμό στο όνομα της διαφύλαξης της όποιας ηρωικής ιστορίας των εθνών, που στους δύο παγκόσμιους πολέμους έδειξαν τις πραγματικές τους προθέσεις αλλά ο κόσμος μεταπολεμικά δεν το έχει ακόμη αντιληφθεί παρά τα εκατομμύρια των νεκρών. Μια απόλυτη σιωπή και ένας νεοεκφοβισμός απλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη μετά τον θρίαμβο του ακροδεξιού εξτρεμισμού. Παντού συνθήματα κατά της μετανάστευσης που από τα στόματα των πολιτικών ηχεί ως «λαθρομετανάστευση», την στιγμή που με τόσους πολέμους και εμφύλιες συρράξεις κανένας πολίτης δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται λαθραίος. Παντού αυτή η αποκαρδιωτική σιωπή της ιντελιγκέντσιας που προσκυνά την εκάστοτε πολιτική εξουσία, λες και το πρόβλημα είναι πως θα αποκτηθούν ολοένα και περισσότερα οφίτσια από την λίστα των προνομιακών μεταχειρίσεων στο όνομα της παγίωσης των ανελεύθερων πρακτικών. Διανοούμενοι περνούν, συγγραφείς και αφηγηματογράφοι βραβεύονται με τις πλάτες της μιντιακής κυριαρχίας, οι λέξεις τους όμως είναι πικρές και ουδόλως θίγουν την παρατεταμένη εφιαλτική σιωπή για τα συνεχιζόμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Λες και κάποιο αόρατο χέρι κλείνει τα στόματα στο όνομα της πολυθρύλητης ιδιώτευσης που τόσο στηλιτεύτηκε από την πέννα ξεχασμένων κοινωνικών αγωνιστών των προηγούμενων δεκαετιών, ανθρώπων που προέταξαν το κοινό συμφέρον των λαών μετά την τραγωδία των παγκοσμίων πολέμων. Λες και το μαστίγιο χτύπησε για μια ακόμη φορά τις πλάτες των εξαθλιωμένων για να τους μεταμορφώσει με λίγα χρήματα από θύματα σε θύτες. Σε αυτό το περιβάλλον της αμετανόητης υποτέλειας, έρχονται σήμερα τα ακροδεξιά και νεοναζιστικά κόμματα να επενδύσουν σε ψήφους, με την ανοχή των αριστερών ρεφορμιστών. Έρχονται και δεν σκοπεύουν να φύγουν τόσο εύκολα γιατί αυτή είναι η αποστολή τους, να παραμείνουν μέχρι η ιστορία να επαναληφθεί, μέχρι τα υποτιθέμενα δημοκρατικά καθεστώτα δώσουν χώρο άσκησης εξουσίας στιες νέες χούντες. Ας τα βλέπουν αυτά όλοι όσοι κόπτονται για την όποια δημοκρατική ανανέωση της διακυβέρνησης των χωρών τους, την ίδια στιγμή που περιπολούν στα θαλάσσια σύνορά τους με τόση επιμέλεια και είναι έτοιμοι να επαναπροωθήσουν κάθε φορά όλες αυτές τις δυστυχισμένες ανθρώπινες φιγούρες. Ας δουν απλά ποια είναι τα αποτελέσματα της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς τους που αρχίζει από τον μετανάστη και φτάνει μέχρι και τον τελευταίο άνεργο των χωρών τους. Αυτήν ακριβώς την κατάσταση που εκμεταλλεύονται στο έπακρο οι όποιοι οραματιστές των στρατοπέδων συγκέντρωσης αλλά και οι νοσταλγοί των Γκούλαγκ και των νέων πολυμορφικών φυλακών συνείδησης που ακολουθούν την προηγηθείσα λογοκρισία.
