* Από την Καλλίτσα Γκουράβα- Δικτά
«Όσο υπάρχει στον κόσμο έστω και ένα παιδί που πεινάει, το ανθρώπινο γένος, δεν πρόκειται ποτέ να δικαιώσει την ύπαρξή του».
Κάπου το γράφει αυτό ο μεγάλος Καζαντζάκης.
Και δυστυχώς στις μέρες μας, δεν είναι ένα και δύο και... εκατό, αλλά χιλιάδες τα παιδιά που πεινάνε.
Θα περιορισθώ στον Ελλαδικό χώρο, γιατί αν... κατηφορίσω προς τη Συρία, δεν θα μου έφθανε το μελάνι όλης της γης, να περιγράψω τη δυστυχία, τους παιδικούς θανάτους από πείνα – και το τραγικότερο – από πνίξιμο στις θάλασσες, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν απ’ τη φοβερή λαίλαπα του πολέμου.
Πριν λίγες μέρες διάβασα στην «Ελευθερία» ένα άρθρο.
«Αυξάνονται τα φαινόμενα υποσιτισμού μαθητών σχολείων». Αυτός ήταν ο τίτλος.
Κάποια έρευνα που έγινε κατέγραψε πάνω από 1.350 παιδιά που υποσιτίζονται μόνο στη Θεσσαλία. Αυτό το άρθρο το διάβασα και το ξαναδιάβασα και με γύρισε χρόνια πίσω.
Τότε που η χώρα μαστιζόταν απ’ τον εμφύλιο σπαραγμό. Τότε που ευυπόληπτοι νοικοκυραίοι, άφηναν τα σπίτια, τα ζώα, τις περιουσίες τους στα χωριά, εξαναγκαζόμενοι απ’ αυτή την αφύσικη κατάσταση και κατέβαιναν στην πολιτεία για να γλιτώσουν τη ζωή τους.
Τότε που στήνονταν παραπήγματα σε υπαίθριους χώρους, για να στεγάσουν αυτόν τον ταλαίπωρο πληθυσμό.
Υπήρχαν και τότε παιδιά, καλομαθημένα και φροντισμένα όσο ζούσαν στα χωριά τους.
Αλλά ξαφνικά όλα άλλαξαν. Γέμισαν τα σχολεία των πόλεων «προσφυγόπουλα» πεινασμένα και άπλυτα. Κάθε πρωί ξεκινούσαν για το σχολείο νηστικά, με ένα κατσαρολάκι κρεμασμένο στην πάνινη τσάντα τους, γιατί η πολιτεία τότε είχε μεγαλύτερη ευαισθησία.
Στο προαύλιο του σχολείου παρασκευαζόταν ένα γάλα. Μπορεί να ήταν γάλα-σκόνη, αλλά ήταν ένα ζεστό πρωινό και το απολάμβαναν τα παιδιά, μαζί με ένα σταφιδόψωμο, που τα κρατούσε χορτάτα ως το μεσημέρι.
Γυρίζοντας βέβαια στο σπίτι, υπήρχε μόνο μια ντοματοσαλάτα για μεσημεριανό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Τώρα η πολιτεία τι κάνει; Γιατί εθελοτυφλεί και κωφεύει σ’ αυτά τα S.O.S. που εκπέμπονται καθημερινά!
Είναι ντροπή και αίσχος να υπάρχουν εν έτει 2016 πεινασμένα παιδιά. Είναι ντροπή και αίσχος να λεγόμαστε Ευρωπαίοι.
Κατεβείτε απ’ το βάθρο κύριοι πολιτικοί, σκύψτε να δείτε και να αφουγκραστείτε τον πόνο και την κατάντια του λαού κι αφήστε τη φαγωμάρα, στα έδρανα της βουλής.
Πού είναι αυτή η αριστερή κυβέρνηση που υποσχόταν και έταζε λαγούς με πετραχήλια, στις αδύναμες ομάδες του λαού μας!
Αλλά τώρα βολεύτηκαν στον αναπαυτικό θρόνο της εξουσίας και μας ατενίζουν αφ’ υψηλού.
Αφού έβγαλαν τη ...γραβάτα εντάξει, όλα καλά, εξισώθηκαν με το λαό. Διαχώρισαν τη θέση τους σπ’ το ...κεφάλαιο.
Αυτόν το λαό που βγήκε στους δρόμους ανεξάρτητα απ’ την ιδεολογική του τοποθέτηση και εκλιπαρεί για ψωμί και αξιοπρέπεια, που δεν πρόκειται να του εξασφαλίσουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο, λόγω ανικανότητας.
Σφίξε το ζωνάρι ταλαίπωρε Έλληνα και μην περιμένεις να δεις άσπρη μέρα ως το τέλος... του αιώνα, τουλάχιστον.
* Η Καλλίτσα Γκουράβα- Δικτά είναι λογοτέχης, συγγραφέας
