Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Τι θέλει τέλος πάντων, αυτός ο λαός, που ξεχύθηκε στους δρόμους και στις πλατείες και ωρύεται απεγνωσμένα; Μα πολύ απλό. Θέλει μια ζωή με ευκαιρίες και με μέλλον για τα παιδιά του. Μια δουλειά έστω και μεροδούλι μεροφάι, αλλά αξιοπρεπή. Θέλει να του λένε την αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι αυτή. Κι αυτός ξέρει ν` αντέχει. Θέλει τη δικαιοσύνη. Και κάποιος να τον ακούει. Είναι κακό να αισθάνεσαι, πως δεν σ` ακούει κανείς.
Είπαμε όμως και άλλοτε, πως για να γίνουν όλα αυτά, τα χαμένα όνειρά μας, πρέπει πολιτικοί και πολίτες, να δώσουν χέρι αμοιβαίας εκτίμησης για σύμπραξη θετική. Δεν είναι όλοι κακοί όσοι δεν συμφωνούν μαζί μας. Ή είναι καλοί όσες σειρήνες χαϊδεύουν τ` αυτιά μας. Η Δημοκρατία θέλει τους πολίτες αγαπημένους. Χωρίς εξαίρεση. Δυστυχώς όμως το καλό παράδειγμα μας το δίνουν οι πρωθυπουργοί μας, μόνο το πρώτο βράδυ της εκλογικής τους νίκης διακηρύσσουν, πως θα είναι πρωθυπουργοί, όλων των Ελλήνων. Και την άλλη μέρα αρχίζουν οι διακρίσεις. Τα δικά μας παιδιά και οι άλλοι. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Πατριώτες και Γερμανοτσολιάδες. Αντιστασιακοί και προδότες. Μια πνοή καταστροφικού διχασμού. Όλες οι Κυβερνήσεις καλλιέργησαν τον διχασμό, ως πυλώνα του κυρίαρχου αυταρχισμού τους και της ευτελούς τους ιδιοτέλειας.
Δυστυχώς όμως οι ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛΗΔΕΣ, παρά των όσων μας έλεγαν, ακολουθούν την πεπατημένη. Μάλιστα αυτοί, εκτός από τη διχαστική τους τάση, παρουσιάζουν και ένα άλλο είδος διχασμού. Πάσχουν από τα φαινόμενα της διχασμένης προσωπικότητας. Άλλα σκέπτονται, άλλα λένε και άλλα πράττουν. Δεν θέλουν να υλοποιήσουν αυτά, που οι ίδιοι ψήφισαν. Διστάζουν, αναιρούν, αυτοδιαψεύδονται, καθυστερούν, εγκληματούνκατά της χώρας. Κι άλλες χώρες είχαν Μνημόνια και κρίση. Εκεί όμως λαός και πολιτικοί, χέρι-χέρι βγήκαν στο ξέφωτο.
Στις τελευταίες εκλογές, παρά τα ψέματα και τον άκρατο λαϊκισμό, ο λαός τους υπερψήφισε. Για να δείξει την αηδία του, την απόγνωση και την άρνησή του στους Γαλαζοπράσινους. Τότε ο Τσίπρας αρνήθηκε να περάσει, από έναν θλιβερό κομματάρχη σ` έναν άξιο Ηγέτη. Τότε το καλοκαίρι όταν η χώρα ήταν προ του χάους, εδίστασε. Δίστασε ν` απλώσει χέρι συνεργασίας, με άλλα κόμματα. Να κάνει μία Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, με διαλεχτά στελέχη, από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου. Δεν το έπραξε. Και δεν το έπραξε, γιατί δεν έχει τη στόφα του ηγέτη. Ένας διαχειριστής είναι της εξουσίας και μάλιστα κακός. Έπρεπε να παραμερίσει την ηδονή της εξουσίας. Να υπηρετήσει την Πατρίδα. Να λύσει το ασφαλιστικό, το φορολογικό, την αξιολόγηση. Κι όταν στεκόμασταν πάλι στα πόδια μας, ας γύριζε στην προσφιλή του εξουσιολαγνεία και τον άκρατο λαϊκισμό.
Ας μην κακίζουμε τους γραφικούς Κουράκη και Φίλια, που μάχονται κατά της «Αριστείας». Ο Μπαλτάς μάλιστα, αφού διέλυσε την Παιδεία, μας έφερε τον εκ Βελγίου «ειδήμονα» με τα «παλλόμενα πέη» και τις ψόφιες γάτες, να διαλύσει και τον τομέα της τέχνης. Ο ίδιος ο Τσίπρας λοιπόν δεν τη θέλει την Αριστεία. Παράδειγμα, ο αποκεφαλισμός του Σφακιανάκη. Ανθρώπου, που από την καίρια θέση δίωξης του διαδικτυακού εγκλήματος, έδωσε δείγματα μεγάλης δράσης και προσφοράς. Ή ακόμα και του έξοχου συμπολίτου μας κ. Κώστα Καραμπάτσα, που ως Δ/ντήςΝοσοκομείων (Βόλου και Λαρίσης) προσέφερε έργο αναμφισβήτητης αξίας. Αναρίθμητοι, λοιπόν τέτοιοι σφαγιασμοί αναξιοκρατίας, αλλά και ευτελούς κομματοκρατίας. Είναι φανερό πως πάει να κάνει ένα κομματικό κράτος, βάζοντας σε θέση κλειδιά, ασήμαντους και ανίκανους δικούς του. Η επιθυμία εγκαθίδρυσης μιας Λαϊκής Δημοκρατίας, δεν ξεκολλά από τα οράματα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα όμως έχει ν` αντιμετωπίσει τεράστια προβλήματα. Πρώτα στο εσωτερικό του κόμματος. Δικός του υπουργός τον αποκαλεί ψεύτη, γιατί ξεγέλασε τους αγρότες. Άλλος ομολογεί σε κανάλια, πως «κάναμε πολλά λάθη. Χάσαμε πολύτιμο καιρό». Μια ανταρσία υποβόσκει και δεν τολμά να πει κάτι, γιατί τρομάζει την καχεκτική κοινοβουλευτική του δύναμη των 153. Τι γλυκιά που είναι η εξουσία!!
Προβλήματα ακόμα έχει και με τις απειλητικές προοπτικές, όλων των γειτονικών κρατών. Επίσης το φοβερό μεταναστευτικό,ένα κύμα ανθελληνικό, όλο και φουντώνει στις τάξεις της Ε. Ένωσης. Όλα βέβαια αυτά, προϋποθέτουν ισχύ ηγέτου. Σώφρονα και με καλλιέργεια και πλούσια διδαχή της Ελληνοχριστιανικής Παιδείας, της οποίας είναι άμοιρος ο πρωθυπουργός μας. Όταν έπρεπε να γαλουχηθεί με τα νάματά της, αυτός ασχολείτο με κουκούλες, ρόπαλα και καταλήψεις Σχολείων.
Ιδού ο ηγέτης μας!! Αλλά ποιος να ρίξει μια ματιά, τι μας λέει ο Πλάτων; «Ο πολιτικός ηγέτης πρέπει να είναι μνήμων, ευμαθής, φίλος της αλήθειας, του δικαίου και της σωφροσύνης. Ν` ασκεί την εξουσία χάριν της πόλεως και όχι χάριν της φιλοδοξίας του». «Ουδεμία φύσις ανθρωπεία ικανή τα ανθρώπεια κυβερνώσα, αυτοκράτωρ πάντα μη ουχ ύβρεως και υπερηφανίας εμπλήσθαι…»
Αν θέλει λοιπόν, που δεν το πιστεύω, ίσως μάλιστα και να μην το μπορεί, ν` αφήσει φεύγοντας, κάτι καλό για την πονεμένη χώρα μας, είναι καιρός ν` αλλάξει ρότα, ή ν` αποχωρήσει τίμια, δίνοντας τη σκυτάλη σε άλλους.
