Χωρίς να κάνω υποδείξεις και με όλο το σεβασμό προς τους θεσμούς, θα πω τη γνώμη μου για μερικά πράγματα, χωρίς να παρεξηγηθώ:
Τι βγαίνουν τα παιδιά μας απ' τα πανεπιστήμια; Γενίτσαροι; Πότε ήταν χειρότερη κατοχή, στην τουρκοκρατία ή τώρα; Πότε ήταν κρυφό το σχολειό, τότε ή ώρα; Δηλαδή τροποποίηση στην τροποποίηση, οι νόμοι γίναν αντισυνταγματικοί και η νομολογία, νόμος. Και τα παραθυράκια του νόμου, γίναν ένα μεγάλο παράθυρο που κατάπιε το νόμο.
Αν δεν κάνω λάθος, το σύνταγμα της χώρας μας, ξεκινά στο πρώτο άρθρο, με την επίκληση της Αγ. Τριάδας. Και επίσημη θρησκεία του κράτους μας, είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική. Χωρίς να αναλύσουμε ξανά την αμοιβαία χρησιμότητα θρησκείας - πολιτείας, παγκόσμια, ως κρίκο κοινωνικής συνοχής, ερωτώ πώς είναι δυνατόν ένας πρωθυπουργός να μην αποκλείεται απ' τη λίστα υποψηφίων, όταν δηλώνει δημόσια άθεος. Έστω και τυπικά πρέπει ο πολίτης να σέβεται την επικρατούσα θρησκεία του κράτους και να υπακούει στους νόμους, και ο βουλευτής στον καταστατικό χάρτη της εκκλησίας. Και σαν δημόσιο πρόσωπο που είναι, πρέπει να δίνει το παράδειγμα. Το ίδιο ισχύει και για τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα. Οι ιεροί κανόνες δεν πρέπει να πατιούνται από τους λειτουργούς, πρώτον γιατί είναι αντιφατικό, δεύτερον το κακό παράδειγμα και τρίτον γιατί όλοι αυτοί μισθοδοτούνται από το λαό, τον φορολογούμενο.
Γιατί μισθοδοτούμε τον κλήρο, για να τον φιμώνουμε; Γιατί το μισό κοινοβούλιο είναι άθεοι και το μισό μασόνοι; Γιατί νομιμοποιούνται οι εκτρώσεις, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία; Γιατί να υπάρχουν νομοθετικά κενά και διαπλοκή;
Γιατί παρακολουθείται ο πολίτης, πράγμα αντισυνταγματικό, αλλά είναι ο κανόνας; Γιατί ο νεοέλληνας στράφηκε στους ανύπαρκτους 12 θεούς και στις αιρέσεις, για να τον σώσουν και όχι στον αληθινό; Με τη δικαιολογία ότι τον βάφτισαν χωρίς να τον ρωτήσουν; Μήπως έπρεπε να τον ρωτήσουν και πριν τον γεννήσουν; Δεν παραμένει ελεύθερος; Τι είναι το δώρο της ζωής; Το χαιρόμαστε; Ή μισούμε αλλήλους; Με πολιτισμένο μίσος; Νομικίστικο και επιστημονικοφανές; Και στην καθημερινότητα γελάμε, ενώ η καρδιά μας κλαίει απ' τις πληγές, τα διαζύγια, τις λάθος σχέσεις γονιών - παιδιών, τις χιλιάδες συμβουλές - εντολές από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους κ.λ.π. ... που υποκαθιστούν τον Πανάγαθο και τους εκπροσώπους Του (γιατί προφανώς κι αυτοί δεν είναι σωστοί ως όφειλαν) και το ελαφρό φορτίο του Κυρίου; Μήπως οι χιλιάδες κανόνες - βάρη που βάλαμε στη ζωή μας, και φοβόμαστε, μην εκφοβίζονται τα παιδιά μας στο σχολείο, μην πάρουν ναρκωτικά κ.λ.π., η υπερπροστασία των γονιών δηλαδή, και του κοινωνικού συστήματος προς τον πολίτη (Κάρτα του Πολίτη) κ.λ.π., κάνανε τη ζωή μας κόλαση; Όπως και οι φόβοι για μια ενδεχόμενη τρομοκρατική ενέργεια; Μαζοχιζόμαστε με κινδυνολογίες αντί να μετανιώσουμε απέναντι στο Δημιουργό και να εμπιστευτούμε τη Θεία Πρόνοια.
Για μια μάταιη καθημερινότητα, πουλάμε την ψυχή μας στο σατανά, γιατί όταν ασφαλιζόμαστε τόσο πολύ, δε ζούμε. Πιο πολύ μυαλό έχει ο Τζίμης Πανούσης. Αν και μηδενιστής, κατάλαβε πόσο μικροί είμαστε, πόσο υποκριτικό πολιτισμό έχουμε, πόσο αστείοι είμαστε.
Όπως ακριβώς οι φεμινίστριες αγχώνονται υπερβολικά για την υπεροχή στο αντρικό φύλο, το είδαν σαν εχθρό, σαν απειλή, αντί να χαίρονται τη συντροφικότητα υποτασσόμενες (παρ΄ όλα τα λάθη του αρσενικού) και είναι ερείπια. (Ανεξάρτητες, αλλά ερείπια). Έτσι ακριβώς ο κοσμικός - άπιστος άνθρωπος, θεώρησε εξουσία το Θεό, και κακόν, γι΄ αυτό και ενώ λέει δόξα τον Θεό, τον περιγελά στην καθημερινότητα. Η μετάνοια είναι εύκολη όμως. Να είμαστε αληθινοί δηλαδή, μεταξύ μας και προς το Θεό. Ή τον πιστεύουμε ή δεν τον πιστεύουμε. Ή αγαπιόμαστε μεταξύ μας οι άνθρωποι αληθινά (τα 7 δισεκατομμύρια) ή δεν αγαπιόμαστε.
Τον αληθινό Θεό τον θεωρούν κακό επειδή έβαλε τις εντολές. Ενώ τις έβαλε για να δει αν Τον αγαπάμε. Και όσον αφορά την εξουσία Του, την πήρε πάνω στο Σταυρό, σαν να ήταν ο τελευταίος. Αφού μας έπλυνε τα πόδια. Κοινός εχθρός μας είναι ο σατανάς. Όχι ο Θεός. Αυτός είναι ο κακός. Αυτός μας έβγαλε απ' τον παράδεισο. Ο Χριστός δεν έκανε τίποτα άλλο, από το να μας ξαναβάλει. Και τον λέμε και κακό από πάνω; Τέλος πάντων, όποιος θέλει να πιστέψει, ας πιστέψει. Στην άλλη ζωή, θα καταλάβουμε όλοι, πως έπρεπε να Τον αγαπάμε.
Και να αγαπάμε και το συνάνθρωπο. Αληθινά. «Η τέλεια αγάπη έξω βάλλει το φόβο. (Αποστ. Ιωάννης). Δεν αποτελεί απειλή για μας ο συνάνθρωπος, ούτε για το χρήμα μας. Δεν είναι δικό μας το χρήμα. Μας το παραχωρεί ο Θεός με την εργασία μας.
Χωρίς την πίστη, την ελπίδα, Την αγάπη, δεν μπορούμε να είμαστε ασφαλείς. Οι ανασφάλειες είναι υπαρξιακές, από το φόβο του θανάτου. Τι θα γίνει μετά! «Εγώ μια εντολή σας δίνω: Η δικιά μου εντολή είναι: «Αγαπάτε αλλήλους». Ιησούς Χριστός. Αλλιώς πάντα θα έχουμε εσωτερικές συγκρούσεις, φόβους, ανασφάλειες. Η πίστη, η αγάπη, και μετά η πραότητα, η ταπείνωση, η εγκράτεια, φέρνουν την ειρήνη στην ψυχή και στην κοινωνία.
ΚΩΝ/ΝΟΣ EMM. ΤΣΟΧΑΤΖΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
