Πού ν’ απλώσουμε ρίζες να σταθούμε,
μες στους δρόμους της μεγάλης μας φυγής,
σ’ ένα σάκο το βιος μας κουβαλούμε
και μες στο μυαλό μας όνειρα ζωής,
τα χαλάσματα πίσω μας καπνίζουν
κι ο εφιάλτης στα πόδια μας μπροστά,
οι ζωές μας δεκάρα δεν αξίζουν,
σε σκηνές γυναίκες, γέροι και παιδιά
μοίρα μας κακιά και μοίρα μητριά,
πρόσφυγες και ξένοι δίχως μια γωνιά.
Επωδός (ρεφρέν)
Σφίξε γροθιά το χέρι σου και πάμε,
θα ’ρθει μια μέρα που όλα θα διαβούν,
δες τα παιδιά που μας χαμογελάνε,
και τα πουλιά που γλυκοτραγουδούν,
ελπίδες που ακόμα μέσα μας ανθούν.
Πού ν’ απλώσουμε τώρα τα φτερά μας,
όλα μας τα χάσαμε σε μια στιγμή,
η αγάπη πραμάτεια στην καρδιά μας,
που αιώνες πια σταυρώνεται στη γη,
τα χαλάσματα πίσω μας καπνίζουν
κι ο εφιάλτης στα πόδια μας μπροστά,
οι ζωές μας δεκάρα δεν αξίζουν,
σε σκηνές γυναίκες, γέροι και παιδιά,
μοίρα μας κακιά και μοίρα μητριά,
πρόσφυγες και ξένοι, δίχως μια γωνιά.
Δημήτρης Ρήτας
Φιλόλογος-συγγραφέας-στιχουργός Δ/ντής Περιφερειακού Θεάτρου Καρδίτσας
