Του Κώστα Γιαννούλα
Οι σκέψεις, που ακολουθούν, οφείλονται σε μια σχετικά πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή, κατά τη διάρκεια της οποίας δύο πρώην χριστιανοί ορθόδοξοι εξήγησαν τους λόγους, για τους οποίους ασπάστηκαν το Μουσουλμανισμό. Η μια εξ αυτών ήταν μεσήλικη και αιτία της αλλαξοπιστίας υπήρξε ο έρωτας. Ζώντας στη Γαλλία με τη μητέρα της ερωτεύτηκε έναν μουσουλμάνο και κάποια στιγμή τον ακολούθησε στη χώρα του, όπου και παντρεύτηκαν, αφού προηγουμένως ασπάσθηκε τη θρησκεία του. Από δω και πέρα ξεκίνησε το μαρτύριό της.
Αγνοούσε, φαίνεται, ή δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο τί υφίσταται μια μουσουλμάνα στο γάμο της και τί προβλέπει το κοράνιο για τη θέση της γυναίκας στη μουσουλμανική κοινωνία, γιατί ο έρωτας την είχε τυφλώσει. Και επειδή πριν το γάμο της, ως παιδί και ως έφηβος είχε μεγαλώσει σε ελληνοχριστιανική κοινωνία και είχε ζήσει, κατόπιν, ως δυτικοευρωπαία, είχε τη δυνατότητα να συγκρίνει και να διαπιστώσει τη διαφορά. Γι' αυτό και υπέφερε τόσο πολύ, ώστε πήρε, τελικά, την απόφαση να το σκάσει απ΄ το σπίτι της, να διασχίσει μαζί με τη μητέρα της μεγάλη απόσταση στην έρημο και να απελευθερωθεί από τα βάσανά της.
Ο άλλος ήταν ένας τριανταπεντάχρονος. Αιτία της αλλαξοπιστίας υπήρξαν γι αυτόν οι μεταφυσικές ανησυχίες και αναζητήσεις του κατά τη διάρκεια της εφηβικής του ηλικίας. Γεννήθηκε και ανατράφηκε από χριστιανούς γονείς. Σε ηλικία, όμως , δεκαπέντε ετών έπεσε στα χέρια του το κοράνι, το οποίο και διάβασε, χωρίς να καταλάβει στην αρχή και πολλά πράγματα, όπως ομολόγησε. Επειδή του προκάλεσε, όμως, εντύπωση, συνέχισε να το διαβάζει και να το μελετά και μέχρι τα τριανταπέντε του το διάβασε πάνω από είκοσι φορές. Σήμερα ζει ως μουσουλμάνος και κατά δήλωσή του είναι ικανοποιημένος απ' την επιλογή του.
Και οι δύο αυτές περιπτώσεις προσφέρονται για να αποδείξουν, πού πάσχει η παρεχόμενη χριστιανική αγωγή στα παιδιά μας και το μέγεθος των συνεπειών της ημιμάθειας, που ευδοκιμεί στον τόπο μας και μαζί της οι ξερόλες.
Κατ' αρχήν βαπτίζουμε τα παιδιά μας, όπως προβλέπει το θρήσκευμά μας, σε πολύ μικρή ηλικία, οπότε, όπως είναι φυσικό, δεν αντιλαμβάνονται, τί τους συμβαίνει. Συνειδητοποιούν την πραγματικότητα σιγά-σιγά, καθώς μεγαλώνουν. Ποιοί πρώτοι τα μυούν στα της πίστης τους; Ενδεχομένως, οι γονείς τους και οι παππούδες τους σ΄ αρκετές περιπτώσεις, ενώ θα έπρεπε και οι νονοί τους, αφού αυτή είναι υποχρέωσή τους. Ακολουθούν οι θεολόγοι και το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία και οι προσωπικές ανησυχίες και αναζητήσεις των παιδιών και σε ορισμένες περιπτώσεις, εφόσον εκκλησιάζονται, το κατηχητικό σχολείο και ο εκκλησιασμός, όπου με τη βοήθειά του κηρύγματος βαθαίνουν τις γνώσεις τους περί του θρησκεύματός τους.
Επειδή, όμως χρόνο με το χρόνο, λόγω εκκοσμίκευσης των πάντων, η θρησκευτική συνείδηση των ορθόδοξων χριστιανών-γονιών, παππούδων, νονών, και δασκάλων αμβλύνθηκε, επειδή ο εκκλησιασμός και η θεία λατρεία παραμελείται, επειδή το κατηχητικό και το μάθημα των θρησκευτικών από ορισμένους αμφισβητούνται και θεωρούνται ξεπερασμένα, πολλά χριστιανόπουλα δεν έχουν πολλές προσλαμβάνουσες παραστάσεις και γνωρίζουν ελάχιστα για το περιεχόμενο της θρησκείας τους, παρότι δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι.
Εν τούτοις, υπάρχει στον τόπο μας η αντίληψη, ότι αφού τα παιδιά μας γεννιούνται σε χριστιανικό σπίτι και σε μια χώρα, που στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι πολίτες αυτοπροσδιορίζονται ως ορθόδοξοι, αυτό είναι υπεραρκετό για τη χριστιανική τους αγωγή. Δυστυχώς όμως, αυτά τα κολλυβογράμματα αποδεικνύονται ανεπαρκή για την ενίσχυση των θρησκευτικών πεποιθήσεων πολλών απ' τα παιδιά μας· γι΄ αυτό αρκετά απ΄ αυτά, επειδή νομίζουν ότι γνωρίζουν τα πάντα για την πίστη τους, όταν έρθουν σε επαφή με άλλα θρησκεύματα, γοητεύονται και κάποια από αυτά καταλήγουν αλλού.
Αλήθεια! Πόσοι χριστιανοί έχουμε την Αγία Γραφή στο σπίτι μας και πόσοι την έχουμε διαβάσει έστω μια φορά στο σύνολό της; Ο τριανταπεντάχρονος, που ανέφερα, διάβασε και μελέτησε το κοράνι πάνω από είκοσι φορές, ενώ αμφιβάλλω, αν διάβασε μια έστω φορά την Καινή Διαθήκη, όπως η μεγάλη πλειοψηφία των ορθοδόξων, εκ των οποίων πολλοί σπάνια πλέον εκκλησιάζονται. Θέλω, μάλιστα, να πιστεύω πως, αν κάθε ελληνόπουλο, που βαπτίστηκε χριστιανός, κατακτούσε σιγά-σιγά και πρώτα το περιεχόμενο της ορθοδοξίας και μετά άλλων θρησκειών, δε θα είχε να ζηλέψει κάτι απ' αυτές, στις οποίες προσφεύγει είτε από άγνοια και για να καλύψει το κενό της ψυχής του είτε για να εντυπωσιάσει και να ξεχωρίσει ως προοδευτικός.
Ύστερα απ' όλα αυτά αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, αφού ο ημιμαθής νομίζει, πως ξέρει κάτι, ενώ δεν το ξέρει, ενώ ο αμαθής, και μόνο που παραδέχεται ότι δεν ξέρει κάτι, αυτό είναι αρκετό να τον βοηθήσει να ψάξει και να το μάθει. Αυτό, άλλωστε, έκανε και ο μεγάλος Σωκράτης, ο οποίος ως βασική του αρχή στον αγώνα για κατάκτηση της γνώσης και αναζήτησης της αλήθειας είχε το περίφημο εκείνο “ εν οίδα ότι ουδέν οίδα”, δηλαδή, «το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξέρω τίποτα», επηρεάζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο επί χιλιετίες την ανθρώπινη σκέψη και δράση.
Ας τον μιμηθούμε, λοιπόν, και οι Νεοέλληνες σ' όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
