Του Δημητρίου Νταφούλη, επίτ. σχολικού συμβούλου και θεολόγου
Στους χρόνους του Ομήρου, οι κατοικούντες τη χώρα μας πρόγονοί μας, είχαν ιδιαίτερα συναισθήματα συμπόνιας και φιλανθρωπίας προς τους συνανθρώπους τους. Έτσι γνωρίζουμε.
Πίστευαν, πως ελεώντας τον φτωχό, βοηθώντας τον ικέτη, φιλοξενώντας τον οδοιπόρο επισκέπτη τους και ό,τι άλλο μπορούσαν να προσφέρουν, το έκαναν στον ίδιο τον Θεό τους. Έτσι είχαν διδαχθεί. Αργότερα οι φιλόσοφοι πρόγονοί μας καλλιεργούσαν τέτοιες "αρετές" και συμβούλευαν πως τον "πιστό φίλο, στις ανάγκες μας τον γνωρίζουμε!".
Με αυτά και άλλα πολλά μεγάλωσαν γενεές και γενεές, δημιούργησαν πολιτισμό και δίδαξαν στους λαούς της γης αρχές και αξίες!
Αυτή τη φιλανθρωπία και φιλοξενία προς τους έχοντας ανάγκη συνανθρώπους μας, δείχνει και σήμερα ο ελληνικός λαός, σε γηγενείς και ξένους πρόσφυγες και μετανάστες, ως έκφραση ευγνωμοσύνης στη φιλανθρωπία του Θεού, που από Θεός έγινε άνθρωπος για να θεώσει τον άνθρωπο! Ο Έλληνας είναι πάντα ο "πλησίον"!
Η παρακαταθήκη Του σημείο αναφοράς. "Ό,τι κάνετε βοηθώντας τον συνάνθρωπό σας, είπε, είναι σαν να το κάνετε σε μένα τον ίδιο. Να αγαπάτε ακόμα και τον εχθρό σας!".
Αυτό κάνει κάθε πιστός Χριστιανός προς χάρη του Κυρίου του που ως νήπιο βρέθηκε μετανάστης στην Αίγυπτο για να σωθεί από τη μάχαιρα του Ηρώδη!
Η θρησκεία μας, είναι η μόνη που διδάσκει την αγάπη και στους εχθρούς μας, είναι η μόνη που μιλά για τον Θεό και τον συνάνθρωπο και δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη θρησκεία στον κόσμο.
Πώς να συγκρίνουμε τον δάσκαλό μας Χριστό, με τον Μωάμεθ, τον Βούδα ή τον Κομφούκιο;
"Πώς αλήθεια να βάλουμε πλάι-πλάι την Αγία μας Γραφή που φωτίζει, αγιάζει, ελευθερώνει, με τα άλλα βιβλία των θρησκειών, δηλαδή τις μυθικές αφηγήσεις για τους θεούς, τις μαγικές επικλήσεις προς τα δαιμόνια και δεισιδαιμονίες που εγκλωβίζουν τον άνθρωπο; Πώς να ονομάσουμε θρησκευτικές εκδηλώσεις τις αιματηρές θυσίες ανθρώπων και ζώων προς τιμήν των θεοτήτων τους όπως ονομάζουμε τις Δεσποτικές και Θεομητορικές γιορτές;".
Πώς να συγκρίνουμε τον Χριστιανό Πατέρα που διδάσκει στο παιδί του την αγάπη με εκείνον που διδάσκει στον γιο του πώς να γίνει καμικάζι και να σκορπίσει τον θάνατο σε όσους μπορεί περισσότερους για να απολαύσει περισσότερα αγαθά στην άλλη ζωή;
Για όσους πιστεύουν στον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία, αυτά δεν γίνονται.
Ο δικός μας Θεός είναι ο Θεός της Αγάπης, της Προσφοράς και της Θυσίας.
Αυτόν τον Θεό έχει χρέος να διδάσκει και σήμερα η οικογένεια με τον τρόπο ζωής των γονιών, γιατί αυτή είναι το πρώτο σχολείο.
Αυτόν το Θεό οφείλει να διδάσκει στους μαθητές του το ελληνικό σχολείο ως χώρος συνάντησης, ιδιαίτερα σήμερα, πολιτισμών και θρησκειών, με τα κατάλληλα μορφωτικά αγαθά του, το κατάλληλο πρόγραμμα και τον κατάλληλο μορφωτή-δάσκαλο!
Αυτόν τον Θεό διδάσκει και η εκκλησία μας με το κήρυγμά της, το φιλανθρωπικό της έργο - ιδιαίτερα σήμερα - και την Αποστολική διακονία της. Με την αγάπη λύνονται προβλήματα και ικανοποιούνται οι ανάγκες του ανθρώπου. Λιώνει τους "πάγους", πολεμά τη φτώχεια, τις καταστροφές και τους πολέμους.
Αυτό πρέπει να είναι το "διακριτικό" μας γνώρισμα έναντι αλλοθρήσκων και οφείλουμε με τον τρόπο ζωής, να το κάνουμε γνωστό. Είναι η μεγαλύτερη πνευματική προσφορά στον συνάνθρωπό μας. Μπορούμε; Ας προσπαθούμε...
