Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ, ας πούμε και μια αλήθεια, κι ας πέσει στο γιαλό...
Το θυμάσαι αυτό το τραγουδάκι του Σαββόπουλου; Ε; Μπράβο μάγκα μου. Είχε τίτλο «Σημαία από νάιλον» και το παίζανε τα ραδιόφωνα εδώ και κάτι δεκαετίες. Το τραγούδαγες κι εσύ έμπλεος, ενθουσιασμού, αλλά τι έκανες; Τίποτας ντιπ. Εξακολουθούσες να σηκώνεις «σημαία από νάιλον» κάθε φορά που σε σέρναν στις κάλπες και τους ψήφιζες. Ναι, εγώ κι εσύ τα κάναμε αυτά οπαδέ μου. Που τον περασμένο Ιούλιο, τότε που μας είχαν καταντήσει τον «περήφανο λαό» να «ζητιανεύουμε» στα ΑΤΜ το πενηντάρικο, εμείς το είχαμε ρίξει στο χορό. Γλεντούσες οπαδέ μου και γιόρταζες το... «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Μωρέ χαρά! Λες και είχες το πιάσει Τζόκερ μετά από επτά συνεχή Τζακ – Ποτ. Βάι βαί βάι... Αυτά μας έφαγαν... Οι χοροί... Τα λαϊκά γλέντια και τα ξεφαντώματα.... Αλλά δυστυχώς, μόνο για τέτοια είσαι (είμαστε) κολλητέ μου. Αλλά μετά, όταν κατάλαβες τι έκανες, τρομαγμένος από την ίδια σου την ψήφο, πήγες στις εκλογές και ξαναψήφισες όλους τους Μνημονιακούς φράζοντας τον δρόμο προς τη Βουλή σε όποιο κόμμα κήρυττε την επιστροφή στη δραχμούλα και επέμενε στο «ΟΧΙ». Τα λέω σωστά; Μπράβο και μερσί.
Και τώρα, μου παριστάνεις τον... απεργό! Τον αγωνιζόμενο και οργισμένο τάχα μου πολίτη. Τι λες; Σοβαρά; Καθόμουνα σε μια γωνιά την περασμένη Πέμπτη και σε έκοβα που διαδήλωνες στο κέντρο της Λάρισας. Φώναζες συνθήματα, κράδαινες πανό (από νάιλον) και νομίζεις πως κάτι έκανες. Αλήθεια βρε μάγκα κι αλανιάρη, μπορείς να μου πεις τι αίτημα είχες; Πώς είπατε; Να μην εφαρμοστεί το Ασφαλιστικό που προβλεπόταν από το Μνημόνιο που εσύ ο ίδιος ψήφισες; Μνήσθητί μου Κύριε!
Αμ το άλλο; Που φτάσαμε να απεργείς εσύ κατά του Μνημονίου και να σε αβαντάρουν οι Πορτοσάλτηδες και όλοι αυτοί οι παπαγάλοι των καναλιών; Μα καλά, αυτοί δεν ήταν που σε προέτρεπαν να ψηφίσεις οπωσδήποτε Μνημόνιο. Αυτοί δεν ήταν που σε καταχέριαζαν αγρότη μου σαν έκλεινες τις εθνικές οδούς; Τι πάθανε τώρα και σου χτυυπάνε την πλάτη κι εσύ καμαρώνεις από πάνω; (Αχ, κακούργα αδειοδότηση!)
Αλλά δυστυχώς αυτοί είμαστε. Μόνο για διαδηλώσεις –στις πλατείες που καταλήγουν σε επαναστατική βόλτα στις κεντρικές οδούς των πόλεων και σε... απεργιακούς καφέδες και απεργιακά ούζα στη λιακάδα. Και ψευτομαγκιές στα μπλόκα των αγροτών (κάθε Γενάρη που δεν έχουμε και πολλά χουσμέτια) με κάργα δηλώσεις στα απογευματινά δελτία και εξωπραγματικά αιτήματα που –άκου να δεις!- συνήθως ικανοποιούνταν.
Αχ... Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ. Η απεργία της περασμένης Πέμπτης με πήγε πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’80, «ότε ήμην» νεαρός ρεπόρτερ του εργατικού ρεπορτάζ στην «Ελευθερία». Σε μια Λάρισα όπου κυριαρχούσε το ΚΚΕ, τόσο στα σωματεία του Εργατικού Κέντρου όσο και στον Δήμο, με τον μακαρίτη Αριστείδη Λαμπρούλη. Οι απεργίες, οι πορείες στο Κέντρο, οι καταλήψεις κτιρίων, οι «μπούκες» στα εργοστάσια που κλυδωνίζονταν και έκλειναν, η διαπόμπευση των εργοδοτών, είχαν καταντήσει ρουτίνα. Και ξανά μανά πορεία. Και άιντε όλοι μαζί: «Ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός», και «την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία». Τριαλαρί τριαλαρό τα περνούσαμε όμορφα εκείνο τον καιρό.
«Μούφα» κινητοποιήσεις που αποφασίζονταν σε κομματικά γραφεία και γίνονταν για πολιτικούς λόγους. Γιατί πραγματικά προβλήματα (όπως τώρα) δεν υπήρχαν. Και το παραδάκι από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία έπεφτε κανονικά, και δουλειές υπήρχαν, και λεφτά για κατανάλωση υπήρχαν, τι να θέλει ο άνθρωπος. Ε, δεν βαριέσαι, ας κάνει και το ΚΚΕ τη δουλειά του, όλα καλά.
Έτσι πορευτήκαμε για χρόνια. Σαν υπερήφανοι λεβεντοτσολιάδες. Με τις αυταπάτες μας... Με ανέξοδη επαναστατικότητα. Με απαιτήσεις, μόνο απαιτήσεις, και ξανά απαιτήσεις... Και δικαιώματα. Μόνο δικαιώματα. Υποχρεώσεις; Καλέ τι μας λες; Το Κράτος είναι υποχρεωμένο, όχι εμείς...
Κάπως έτσι το Κράτος διαρκώς σάπιζε και εμείς, μια κοινωνία πλαδαρή και ανεκτική απλά κοιτούσαμε την κρίση να έρχεται λες και δεν μας αφορούσε. Στις διάφορες κοινωνικές συνεστιάσεις, σε οικογενειακά τραπέζια, όλοι αυτάρεσκα διαπιστώναμε την παρακμή, αλλά στο τέλος όλα κατέληγαν στο γνωστό κλισέ:
«- Αϊ, δεν βαριέσαι, καλά να ’μαστε κι όλα τ’ άλλα...»
Μα, να που δεν είμαστε πια καλά...
Κάπως έτσι, η απεργία και η πορεία της περασμένης Πέμπτης, με άφησαν με τη γλυκόπικρη αίσθηση ότι πραγματικά «σα να μην πέρασε μια μέρα»... Και σαν κανένας μας να μην διδάχτηκε τίποτε. Έχω δε τη βεβαιότητα πως λίγοι από τους απεργούς ήξεραν πραγματικά γιατί ήταν στον δρόμο.. Οι περισσότεροι ήταν εκεί από οργή, από απόγνωση, από φόβο για το πού πάμε (και πού μας πάνε). Όχι πάντως από λογική.
Αν υπήρχε λογική, αν κάτι είχαμε διδαχτεί, ένα θα ήταν το αίτημα της καθημαγμένης κοινωνίας μας:
Πρώτον, να πληρώσουν πραγματικά οι υπαίτιοι για την κατάσταση. Το έκαναν ήδη οι Ισλανδοί. Εμείς ακόμη ψάχνουμε τις... λίστες ενώ το παραδάκι έχει κάνει κιόλας φτερά γι’ άλλη γη, γι’ άλλα μέρη (και άλλες «οφ σορ» βεβαίως).
Δεύτερον, οι πολιτικές δυνάμεις να δώσουν μια Κυβέρνηση σοβαρών και αποφασισμένων ανθρώπων που θα νοιαστεί τον τόπο δίχως να νοιάζεται για κανένα πολιτικό κόστος. Που θα κάνει περικοπές και πραγματικές οικονομίες και όχι νέους διορισμούς... κολλητών και συγγενών. Που θα χειριστεί το προσφυγικό με βάση το εθνικό συμφέρον, όχι τις ιδεοληψίες και τις σαχλαμάρες που μας μοστράρουν ως δήθεν συγκροτημένη πολιτική.
Και να σου πω κάτι βρε μάγκα μου; Το να με βάλουν στα στενά, να μου κοπανήσουν έκτακτους φόρους και πάλι φόρους και να μου κόψουν (δίκαια όμως) τον μισθό και τη σύνταξη μπορεί και να το δεχθώ. Αλλά να ξέρω ότι η δουλειά γίνεται σωστά και πως σε μερικά χρόνια θα πιάσουμε λιμάνι. Όχι όπως τώρα που πάμε στο πέλαγος με καπετάνιο τον ζαλισμένο Αλέξη και βάρκα ούτε καν την ελπίδα.
Κυβέρνηση σοβαρών και αποφασισμένων ανθρώπων... Ωχού Θεέ μου... Πάλι άρχισα να διηγούμαι οράματα και ουτοπίες.
Πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ... Αλλά δυστυχώς φαίνεται πως ακόμη μας αρέσουν...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
