*Του Κώστα Μεζάρη
Τώρα που η χώρα μας βρίσκεται σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, λόγω του χρέους της, κυρίως προς κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δύσκολα αποφεύγεται ο συλλογισμός της μείωσής του κατ΄ αντιστοιχία προς την μείωση του χρέους της Γερμανίας, που είναι σήμερα πολιτικά και οικονομικά το επικεφαλής της Ένωσης κράτος, μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πόλεμου.
Ο συλλογισμός αυτός αναφέρεται και σε πρόσφατα δημοσιευμένο άρθρο του κ. Διαμαντή, στο φύλλο της «Ε» στις 17-1-2016. Αποδίδεται σε διάφορους διανοητές (Πικετί, Σάκς, Χάμπερμας) ότι, όπως οι Σύμμαχοι διέγραψαν μεγάλο μέρος του χρέους της Γερμανίας για να ορθοποδήσει αυτή μετά τον πόλεμο, κάτι ανάλογο πρέπει να γίνει τώρα και με το χρέος της Ελλάδας .
Θα παραθέσω ορισμένα στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν την έλλειψη οποιασδήποτε αναλογίας μεταξύ των δύο περιπτώσεων χρέους (Γερμανίας και Ελλάδας) και κατά συνέπεια το μάταιο της επίκλησης κορυφαίων επιστημόνων να στηριχθεί η Ελλάδα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό προκύπτει από την εξέταση και σύγκριση του ρόλου της Γερμανίας (ειδικά της Δυτικής Γερμανίας) στην μεταπολεμική Ευρώπη και της Ελλάδας στην σημερινή Ευρώπη.
Είναι γνωστό ότι μετά την στρατιωτική ήττα της Γερμανίας και την λήξη του πολέμου στην Ευρώπη στις 9-5-1945 , υπογράφηκε η συνθηκολόγηση της Γερμανίας στις 5-6-1945 και με την συνθήκη του Πότσνταμ (Ιούλιος 1945) τα εδάφη της χωρίστηκαν σε 4 ζώνες διοίκησης των συμμάχων κρατών ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Σοβιετική Ένωση.
Πριν αρχίσει ο ψυχρός πόλεμος με την ομιλία του Τσώρτσιλ για το «σιδηρούν παραπέτασμα» (Μάρτιος 1946), ακόμη και κατά την διάρκεια του 2ου παγκόσμιου πόλεμου, υπήρχε η διαφοροποίηση των τριών δυτικών συμμάχων από τον ανατολικό σύμμαχο, λόγω της διαφοράς των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων που εκπροσωπούσαν οι μεν και ο δε.. Η διαφοροποίηση αυτή μετατράπηκε σταδιακά σε αντιπαράθεση, στην περίπτωση της Γερμανίας με την ένωση των ζωνών ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας στις 2-12-1946 και με την συγχώνευση των ζωνών των τριών δυτικών συμμάχων σε μόρφωμα (δυτικο)γερμανικού κράτους το πρώτο εξάμηνο του 1948 . Τον Ιούνιο 1948 καθιερώθηκε νέο νόμισμα στο μόρφωμα και άρχισε η αποστολή οικονομικής βοήθειας σ αυτό με το σχέδιο Μάρσαλ. Σαν απάντηση, καθιερώθηκε νέο νόμισμα στην γερμανική ζώνη που διοικούσε η Σοβιετική Ένωση.
Στις 24-5-1949 κατατέθηκε από τους δυτικούς συμμάχους ο «θεμελιώδης νόμος», δηλαδή το σύνταγμα του (δυτικο)γερμανικού κράτους, ο οποίος οδηγούσε στην ίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Δυτική Γερμανία). Σαν απάντηση, ιδρύθηκε στις 7-10-1949 η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, (Ανατολική Γερμανία) στην ζώνη που διοικούσε η Σοβιετική Ένωση.
Το 1952 οι ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Γαλλία και Δυτική Γερμανία υπέγραψαν την Γενική Συνθήκη, με την οποία διακόπηκε το μέχρι τότε κατοχικό καθεστώς των τριών πρώτων και αναγνωρίστηκε από αυτά η κρατική κυριαρχία της Δυτικής Γερμανίας.
Ήδη τον Οκτώβριο του 1950 οι κυβερνήσεις των τριών δυτικών συμμάχων και της εποπτευόμενης από αυτούς Δυτικής Γερμανίας αναγνώρισαν χρέη της Γερμανίας πριν και μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο προς 70 περίπου κράτη. Για την τακτοποίησή τους διεξήχθη η διάσκεψη του Λονδίνου από τον Μάρτιο 1952 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 1953, η οποία κατέληξε στην «Συμφωνία του Λονδίνου 27-2-1953», με την οποία το συνολικό γερμανικό χρέος μειώθηκε κατά τα 2/3 και έμεινε να εξοφληθεί με ειδικούς όρους το 1/3 από αυτό.
Κινητήρια δύναμη της διάσκεψης ήταν οι ΗΠΑ και η διεξαγωγή της αποδίδεται σε ορισμένους λόγους : στην έναρξη του ψυχρού πολέμου και στην επιδίωξη των ΗΠΑ για την ανασυγκρότηση της δυτικής Ευρώπης και την αντιμετώπιση της κομμουνιστικής ανατολικής με προπύργιο μια ισχυρή Δυτική Γερμανία, στην επαναλειτουργία των αγορών στην δυτική Ευρώπη για την πώληση των προϊόντων των ΗΠΑ, στην αποφυγή του λάθους της οικονομικής εξόντωσης της Γερμανίας μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, που οδήγησε στην επικράτηση του ναζισμού σ αυτήν.
Στην «Συμφωνία του Λονδίνου 27-2-1953» συμμετείχαν αφ΄ ενός η Δυτική Γερμανία , αφ΄ ετέρου , εκτός των ΗΠΑ , τα ακόλουθα 19 κράτη: Βέλγιο, Γαλλία, Γιουγκοσλαβία, Δανία, Ελβετία, ΕΛΛΑΔΑ, Ιράν, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Καναδάς, Κεϋλάνη, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Μ. Βρετανία, Ν. Αφρική, Νορβηγία, Πακιστάν, Σουηδία. Αυτά τα κράτη μόνον , από τα περίπου 70, δέχτηκαν να χαρίσουν τα χρέη της Γερμανίας προς αυτά, εξυπηρετώντας τις ΗΠΑ.
Το κείμενο της «Συμφωνίας» αποτελείται από 38 άρθρα και πολλά παραρτήματα , κυρώθηκε δε από τα κοινοβούλια των κρατών που την υπέγραψαν τα επόμενα χρόνια. Στην Ελλάδα κυρώθηκε με τον Ν. 3480 το 1956 (ΦΕΚ 6/7-1-1956), όταν κυβερνούσε η ΕΡΕ με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή. Το κείμενο της «Συμφωνίας» εκ μέρους της Ελλάδας είχε υπογράψει ο Λέων Μελάς, πρεσβευτής της κυβέρνησης Παπάγου στο Λονδίνο. Στο άρθρο 25 της «Συμφωνίας», με ελληνικό τίτλο «Αναθεώρηση κατά την επανενοποίηση της Γερμανίας», προβλεπόταν η αναθεώρηση όταν ενταχθούν τα επανενούμενα εδάφη στο έδαφος της Δυτικής Γερμανίας . Δεν υπήρχε οποιαδήποτε αναφορά στο κράτος της Ανατολικής Γερμανίας, αγνοώντας την πραγματικότητα στα πλαίσια της ασκούμενης πολιτικής των δυτικών χωρών εναντίον των χωρών με κομμουνιστικό καθεστώς.
Από τα προεκτεθέντα γίνεται φανερό ότι ο ρόλος της Δυτικής Γερμανίας το 1953, όταν μειώθηκε το χρέος της Γερμανίας από τις δυτικές και μόνον χώρες, ήταν σημαντικός στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου και της αντικομμουνιστικής πολιτικής τους, ενώ αυτές δεν εκπροσωπούσαν πλέον τους Συμμάχους κατά του Άξονα στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η μείωση του χρέους συνοδευόταν από άλλες ενέργειες των σημαντικών δυτικών χωρών , όπως η φυγάδευση χρήσιμων σε αυτές ναζί από την Γερμανία, η ανοχή στην έλλειψη αποναζιστικοποίησης στην Δυτική Γερμανία και στην στελέχωση του κρατικού μηχανισμού της από πρώην ναζί, η πλουσιοπάροχη οικονομική βοήθεια προς αυτήν για την επαναλειτουργία της βιομηχανίας. Εν συντομία, οι δυτικές χώρες είχαν ανάγκη και χρησιμοποίησαν την Δυτική Γερμανία εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και των συμμάχων της.
Ο ρόλος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα είναι εντελώς διαφορετικός: πρόκειται για ένα κράτος το οποίο είχε γίνει δεκτό στην τότε ΕΟΚ, στα πλαίσια διαμόρφωσης μιας αντικομμουνιστικής Ευρώπης, χωρίς να έχει οποιαδήποτε οικονομική συγκρισιμότητα με τα υπόλοιπα κράτη της ΕΟΚ. Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και όλων των μηχανισμών που την συνόδευαν, η Ελλάδα δεν έχει κανένα σημαντικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πέραν εκείνων του καταναλωτή των προϊόντων (γεωργικών και βιομηχανικών) των άλλων κρατών της Ένωσης και, μελλοντικά, του γηροκομείου της Ευρώπης.
Παρατηρείται ότι η πολιτική των διαφόρων πακέτων (Μεσογειακά προγράμματα , Β΄ και Γ΄ Κ.Π.Σ., ΕΣΠΑ) χρηματοδότησης της Ελλάδας δεν ήταν τόσο αφελής εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης , ούτε την ενδιαφέρει η αποδοτική χρήση τους. Στην τεχνητή ευμάρεια που προκάλεσαν τα πακέτα στηρίχθηκε ο χωρίς μέτρο δανεισμός , για τον οποίο τώρα έρχεται ο λογαριασμός. Κανένα κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως δανειστής δεν πρόκειται να στηρίξει την Ελλάδα, όσες εκκλήσεις από προσωπικότητες και να γίνουν.
Η μοίρα όσων δανείζονται και δεν μπορούν να εξοφλήσουν τα δάνεια και δεν έχουν δύναμη είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων : υποταγή! Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη προοπτική της υποταγής από τον επίτροπο Μοσκοβισί εκ μέρους των δανειστών στο Νταβός: πρώτα η συμμόρφωση της Ελλάδας στο τρίτο μνημόνιο, ύστερα η αξιολόγηση της συμμόρφωσης και κάποιο νέο δάνειο και κατόπιν αυτών «πιθανόν, ενδεχόμενα» να συζητηθεί το θέμα της μείωσης του χρέους της.
Δυστυχώς ή ευτυχώς , η Ελλάδα αποτελεί αγκιστρωμένο ψάρι για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το οποίο μάλιστα φαίνεται ικανοποιημένο που είναι αγκιστρωμένο και δεν είναι ελεύθερο!
