Από τον Ντίνο Ζήσου
Κάνοντας μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, διαπιστώνουμε ότι το ζήτημα της Συρίας και οι προεκτάσεις του στο προσφυγικό, οι τρομοκρατικές δράσεις στην Γαλλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, καθώς και η υποβόσκουσα σύγκρουση της Ρωσίας με την Τουρκία, ήταν τα γεγονότα που μας αφήνουν τις πικρότερες αναμνήσεις. Η διευθέτησή τους καθυστερεί και θα συνεχίζουν να επηρεάζουν δυσμενώς όλο τον κόσμο, γιατί τα λάθη και οι σκοπιμότητες στην αντιμετώπισή τους συνεχίζονται και στην φετινή χρονιά με αβέβαιη έκβαση. Συγκεκριμένα:
Αν και ο ΟΗΕ πήρε μία ιστορική απόφαση που επιτρέπει στις χώρες που εμπλέκονται στην περιοχή να συνεργαστούν εναντίον του τρομοκρατικού μορφώματος της ISIS, εν τούτοις η απόφαση είναι «μισή». Επικεντρώνεται στην απειλή των τρομοκρατών μόνο στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ, ενώ θα έπρεπε να την συνδέσει με το υπάρχον πλαίσιο αποφάσεων για την τρομοκρατία, διευρύνοντάς το κατάλληλα όπου κι αν δρουν η ISIS και τα παρακλάδια της. Γιατί αν οι τρομοκράτες ηττηθούν, κάπου αλλού θα καταφύγουν και θα συνεχίσουν να τρομοκρατούν. Όλος ο κόσμος ελπίζει στη στενή συνεργασία Ρωσίας, ΗΠΑ, και Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και των αραβικών κρατών που ήδη συμμετέχουν στη διεθνή πρωτοβουλία που έχει σχηματισθεί για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Εν τούτοις καθυστερεί σημαντικά η ολοκληρωμένη επιχειρησιακή συνεργασία για την αποτελεσματική υλοποίηση αυτής της απόφασης του ΟΗΕ.
Οι ΗΠΑ που ευθύνονται για την «αποκαθήλωση» όλων των καθεστώτων στις χώρες της διευρυμένης Μέσης Ανατολής, από την Αλγερία μέχρι το Ιράν, έχουν ευρύτερους στόχους από την απλή καταπολέμηση της τρομοκρατίας της ISIS, με πρωτεύοντα την απομάκρυνση του καθεστώτος Άσαντ και συγχρόνως τη μείωση της Ρωσικής επιρροής στην περιοχή. Όμως δεν αρκούνται μόνο σ’αυτά, αλλά θέλουν και την αποδυνάμωση κάθε ισχυρής κρατικής οντότητας στην περιοχή, ώστε να συντηρούνται συγκρούσεις μεταξύ τους και να επιβάλλεται έτσι η αμερικανική στρατιωτική παρουσία. Τον σκοπό αυτό υποστηρίζουν και οι Ισραηλινοί αφού μειώνεται η δυνητική μελλοντικά απειλή προς το Ισραήλ, με πολύ χαμηλότερο κόστος γι’αυτούς. Ταυτόχρονα η δημιουργία Κουρδικού κράτους είναι στην στρατηγική ατζέντα των ΗΠΑ προκειμένου να έχουν πρόσφορους συμμάχους, διατεθειμένους να μάχονται για τα δικά τους συμφέροντα, πράγμα το οποίο αντίκειται προς τα συμφέροντα της Τουρκίας η οποία φοβάται την πιθανή απόσχιση των κουρδικών περιοχών της.
Η Ρωσία με την αποφασιστικότητα που δείχνει, κυριαρχεί επιχειρησιακά, επιτιθέμενη όχι μόνο στην ISIS, αλλά στις δυνάμεις που αντιμάχονται το καθεστώς Άσαντ. Έχει σαν στόχο να σώσει το καθεστώς του, αλλά κυρίως επιδιώκει να μην χάσει τα πολιτικά και στρατιωτικά ερείσματα που έχει στην περιοχή. Αυτή η αποτελεσματικότητα των δράσεών της επιφέρει σημαντικές πιέσεις στους λοιπούς εμπλεκομένους, ώστε να επιδιώξουν ταχύτερα μια συμβιβαστική πολιτική λύση του προβλήματος διακυβέρνησης της Συρίας, σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του Σ.Α. του ΟΗΕ.
Η Τουρκία είναι ο μόνιμος γνωστός θρασύδειλος ανατολίτης προβοκάτορας, με μια διεφθαρμένη εξουσία, που όταν βρίσκει ευκαιρία και κενό εξουσίας αποθρασύνεται, προσπαθώντας να εκμεταλλευθεί κυνικά όλες τις γεωπολιτικές συγκρούσεις, κάποιες από τις οποίες δεν διστάζει να υποδαυλίσει προς όφελός του. Ένας απόλυτα αναξιόπιστος σύμμαχος για οιονδήποτε, που θα μπορούσε να συμμαχήσει με οποιονδήποτε. Δεν επιθυμεί να διασωθεί το καθεστώς Άσαντ, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικού κράτους, και συγχρόνως να αποκτήσει ερείσματα σε μία πολυκερματισμένη Συρία.
Προβοκατόρικος και αποσταθεροποιητικός είναι και ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας, προνομιακού συμμάχου των ΗΠΑ, που όπως αποδεικνύεται, το καθεστώς της έχει αποκεφαλίσει περισσότερους ανθρώπους από ότι οι τρομοκράτες τζιχαντιστές. Συνεργάζεται για την αποκαθήλωση του Άσαντ και παραμένουν αδιευκρίνιστες οι υπόγειες σχέσεις της με την ISIS.
Η Ε.Ε. είναι απλώς ανύπαρκτη στην όλη διαμάχη, καθηλωμένη και από το προσφυγικό ζήτημα το οποίο εξελίσσεται επικίνδυνα για το σύνολο των χωρών της. Άγεται και σύρεται πότε υπό την χειραγώγηση του ΝΑΤΟ, πότε ανάλογα με τα ευκαιριακά συμφέροντα της Γερμανίας και της Γαλλίας, που οπωσδήποτε δεν θα ήθελαν την γεωστρατηγική ενίσχυση της Ρωσίας στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης.
Όσον αφορά οι όροι «ισλαμικό κράτος» και «ισλαμιστές» ή «τζιχαντιστές», είναι τελείως εσφαλμένοι, αφού έτσι τους αναγνωρίζεται έμμεσα αφ’ενός μεν κρατική οντότητα, και αφ’ετέρου θρησκευτικός χαρακτήρας που λειτουργεί συνεκτικά παρουσιάζοντάς τους σαν προστάτες του Ισλάμ (τζιχάντ), ενώ πρόκειται για μία τρομοκρατική δολοφονική οργάνωση που απειλεί την ασφάλεια και την ειρήνη όλου του κόσμου.
Τέλος ένα από τα κορυφαία ερωτήματα που προκύπτουν για τους πρόσφυγες και πρέπει να προβληματίσουν, είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών και των προσφύγων είναι ηλικίας 18 – 40 χρονών, που θα μπορούσαν να αγωνιστούν στις χώρες τους και ειδικά οι προερχόμενοι από Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν και Υεμένη. Η φυγή τους μοιάζει αδικαιολόγητη στα μάτια όσων κατά καιρούς πολέμησαν για τα ιδανικά τους, για τις οικογένειες τους, την ελευθερία τους και την ασφάλεια της χώρας τους, όταν αυτά απειλούντο. Η ελευθερία κερδίζεται με αγώνες και η φυγή ποτέ δεν είναι λύση.
Επίσης θα πρέπει να τεθεί ως απαραίτητη ρήτρα υποδοχής των προσφύγων, ότι η άδεια παραμονής στις χώρες της Ευρώπης είναι προσωρινή και ότι θα πρέπει να επιστρέψουν στις χώρες τους μετά την λήξη των συγκρούσεων και την αποκατάσταση της ομαλότητας. Διαφορετικά δημιουργείται τεράστια εθνολογική και θρησκευτική διαφοροποίηση εις βάρος των μετριοπαθών κοινοτήτων, καθώς και της σταθερότητας, στις περιοχές όπου εγκαθίστανται, πέραν του γεγονότος ότι οι συγκεκριμένοι πληθυσμοί πολύ δύσκολα προσαρμόζονται στους τόπους όπου διαμένουν, αποτελώντας μόνιμες εστίες παραβατικότητας πέραν του γεγονότος του κινδύνου της συνοχής που αντιμετωπίζει η ίδια η Ε.Ε εξ αιτίας του μεταναστευτικού.
