Υπάρχουν δυο τραγωδίες στη ζωή.
Η μια όταν δεν εκπληρώνονται οι επιθυμίες,
κι η άλλη, όταν εκπληρώνονται.
Μπέρναρ Σω
Από τον Μιλτιάδη Γ. Δεληχά*
Ο χρόνος κυλά γρήγορα και πάντοτε προσπερνά τα γεγονότα και τη διάθεση του καθενός σε κάθε πτυχή της ζωής. H ελπίδα παίρνει τη θέση της νοσταλγίας όσων θετικών παρήλθαν μαζί με τον απολογισμό για όλες εκείνες τις πολύτιμες συγκυρίες που έμειναν αναξιοποίητες και χάθηκαν στη μοίρα της καθημερινότητας και μιας συνολικής ροής. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην πολιτική, εκεί όπου συχνά το ψεύδος νικά την αλήθεια, το επιθυμητό κερδίζει το πρέπει και στο τέλος επιβάλλεται κάτι ως φυσικό αποτέλεσμα…
Στη ροή της πολιτικής ζωής, οι συνιστώσες της αλληλεπιδρούν δημιουργώντας ένα δικό τους «χρηματιστήριο αξιών». Οι έννοιες του κόστους και του οφέλους, συνιστούν μια πραγματικότητα που κυριαρχεί σε όλες τις προθέσεις και ενέργειες. Στη νεοελληνική πολιτική ζωή, η πόλωση ανέκαθεν ήταν μια δοκιμασμένη συνταγή συγκομιδής ψήφων, η οποία δεν μπορεί πλέον να «πουλήσει», καθώς οι διαχωρισμοί του παρελθόντος, οι εμμονές και οι φανατισμοί, ξεπεράστηκαν μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Τα προβλήματα που προέκυψαν, αύξησαν την δυσπιστία των πολιτών στα όρια της καχυποψίας μειώνοντας στο ελάχιστο τις μετοχές των πολιτικών...
Το επαναλαμβανόμενο πολιτικό αδιέξοδο, ανέδειξε τη μεγάλη τραγωδία όλων των επίδοξων πρωθυπουργών που κυβέρνησαν τη χώρα μετά την πτώση του Γ. Παπανδρέου αλλά και στη συνέχεια του κ. Λ. Παπαδήμου. Οι εκλογές που ακολούθησαν, έμοιαζαν με παιδικές ασθένειες τις οποίες έπρεπε να περάσει η χώρα, καθώς η επιδημία του λαϊκισμού είχε σαρώσει από άκρο εις άκρο την πολιτική ζωή της Ήταν τότε που ο κ. Σαμαράς, ως άλλος δεξιός Τσίπρας, έσκιζε τα μνημόνια με σύνθημα τη διαπραγμάτευση την οποία δεν γνώριζε πως μπορούσε να κάνει χωρίς να γίνουμε… Κύπρος. Από την ακόρεστη επιθυμία του να γίνει πρωθυπουργός, το 2012 η χώρα ταλαιπωρήθηκε με δυο εκλογικές αναμετρήσεις που έφεραν τη Χρυσή Αυγή στο κατακερματισμένο πλέον Κοινοβούλιο. Το ίδιο λάθος επαναλήφθηκε το 2015 με τη μανία του κ. Τσίπρα για την πρωθυπουργία, με τις παρατεταμένες διαπραγματεύσεις-παίγνια του εκκεντρικού κ. Βαρουφάκη, να φέρουν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας...
Η αδιέξοδη πολιτική πραγματικότητα, ανέδειξε την τραγωδία των επίδοξων που εκλέχθηκαν (ως αντι-μνημονιακοί) πρωθυπουργοί, την τελευταία δεκαετία. Είναι η τραγωδία ότι εκπλήρωσαν τελικά την επιθυμία τους να γίνουν πρωθυπουργοί σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί όφειλαν πρωτίστως να επιμερίσουν το κόστος της κρίσης στους προνομιούχους των κρατικοδίαιτων συντεχνιών και στην κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία, κι όχι να υποθηκεύσουν τη νέα γενιά και τους οικονομικά ασθενέστερους. Η ιστορία θα τους κρίνει, αλλά πολύ πιο σκληρά τους κρίνει ήδη η ίδια η πραγματικότητα…
* Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
