Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Έλα! Κουράγιο! Σπρώξτε λίγο ακόμη και τη φάγαμε την ανηφόρα!
…Τώρα βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος εν συνεχεία να μας πάρει η κατηφόρα από την άλλη μεριά του λόφου (ποιου «λόφου» δηλαδή, για «βουνό» πρόκειται) και να αρχίσουμε να τραγουδάμε όλοι μαζί το «πήραμε την κάτω βόλτα όμορφη μου Παναγιώτα» αλλά, αυτό θα το δούμε όταν μας συμβεί. Προς το παρόν, αυτό που …φλεγόμαστε να μας συμβεί είναι να βγάλουμε την ανηφόρα -ή μάλλον η Κυβέρνηση να τη βγάλει για να κυριολεκτούμε- πριν κλατάρουμε ως χώρα και να επιτευχθεί η περίφημη συμφωνία. Ελπίζοντας, ότι θα έχει δίκιο ο… «Άγιος Ζαν-Κλοντ».
…Διότι τι άλλο; Κανονικά θα πρέπει να «αγιοποιηθεί» ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ εφόσον λήξει αυτό το θλιβερό σίριαλ των τελευταίων τριών μηνών και βάλε.
Άλλωστε φαίνεται ότι είναι και ο μόνος που πέραν των πολιτικών σκοπιμοτήτων έχει και σαφή φιλελληνικά αισθήματα που τον ωθούν να προσπαθεί προκειμένου να έχουν τα πράγματα αίσιο τέλος.
Και εφόσον βγει και αληθινή η «προφητεία» ότι το δικό του συμβιβαστικό πλάνο που προωθούσε θα κατέληγε τέλος πάντων στην συμφωνία και άμεσα. Διότι χρόνος δεν υπάρχει.
Άλλωστε μας το είπε και ο Βαρουφάκης: «Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς θα έλθει η συμφωνία, αλλά ας πούμε πως είναι θέμα μιας εβδομάδας. Δεν υπάρχει δικαιολογία να μην ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση». «Δικαιολογία» δεν ξέρουμε αν υπάρχει, αυτό που δεν υπάρχει σίγουρα είναι ο «χρόνος». Οπότε, το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος για άλλες δικαιολογίες. Επίσης μας είπε ότι «ποτέ δεν ήταν στην ατζέντα μας η ρήξη».
Το θέμα είναι όταν μιλάνε τα κυβερνητικά στελέχη, ότι δεν ξέρουμε πού απευθύνονται ακριβώς.
Απευθύνονται στους πολίτες ή στο εσωκομματικό ακροατήριο; Απευθύνονται στα λοιπά κόμματα ή στην «αριστερή πλατφόρμα» η οποία φαίνεται να έχει πάρει θέση, πάνω στην… πλατφόρμα η οποία αιωρείται στο κενό και είναι έτοιμη να φουντάρει, διότι «η φρουρά θυσιάζεται δεν παραδίδεται» που έλεγαν και οι λεγεωνάριοι; Είναι και τέτοιου τύπου ή κυρίως, τέτοιου τύπου τα ερωτήματα που τίθενται. Παρότι ο συμπαθής κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβ. Σακελλαρίδης, ο οποίος έχει έναν τρόπο να λέει τα πράγματα που ακόμη και αν διαφωνεί κανείς μαζί του είναι δύσκολο να. ..διαφωνήσει, όταν επιτευχθεί η συμφωνία (αυτό πια το έχουμε δέσει κόμπο) θα είναι τέτοια που θα μπορούν όλοι της κυβερνητικής πλειοψηφίας να την ψηφίσουν.
Στη θεωρία βεβαίως αυτό ακούγεται πολύ ωραίο και απλό επίσης. Στην πράξη όμως όπως όλοι γνωρίζουμε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, όπως και τα μηνύματα που καθημερινά εκτοξεύονται τόσο από την αριστερή πλατφόρμα όσο και από τους ΑΝ.ΕΛ.. Είναι εξόχως απίθανο η συμφωνία, εφόσον επέλθει , διότι αλλιώς «δεύτε τελευταίον ασπασμό», να είναι αρεστή από τους διαφωνούντες στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Γιατί αν είναι αρεστή από το εσωτερικό της κυβέρνησης, τότε προφανώς δεν θα είναι από τους δανειστές-είναι ξεκάθαρα και σαφή τα σημεία διαφωνίας. Οπότε, στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία.
Οπότε δύο τινά μπορεί να συμβούν: ή να υποχωρήσουν οι διαφωνούντες ή να περάσει η συμφωνία με τις ψήφους της αντιπολίτευσης.
Στην περίπτωση αυτή όμως, τη δεύτερη δηλαδή -και εφόσον υποθέσουμε ότι ψηφίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, διότι και αυτό δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως σίγουρο- τότε στην πραγματικότητα η Κυβέρνηση θα έχει χάσει τη δεδηλωμένη, εφόσον η δική της πλειοψηφία δεν θα έχει ψηφίσει. Οπότε, τι γίνεται; Συνταγματικά μπορεί να μην υπάρχει πρόβλημα αλλά σε επίπεδο ηθικής πολιτικής διάστασης και βεβαίως θα υπάρχει. Και πέραν τούτου εκτός της γενικής συμφωνίας θα ακολουθήσουν και οι εφαρμοστικοί νόμοι. Αυτούς, ποιος θα τους ψηφίσει;
Στο μεταξύ οι πολίτες δείχνουν να αναπτύσσουν τη «νόσον της ελπίδας».
Όπως αρχίζουν πλέον να δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, μετά από τρεις και πλέον μήνες στο «περίμενε» και στην αβεβαιότητα από μέρα σε μέρα που μας έχει χορτάσει «σκωτσέζικα ντους», η «ελπίδα» στην οποία τόσο επένδυσαν τόσοι πολλοί προεκλογικά, εξανεμίζεται. Γιατί όλοι έχουν αντιληφθεί ότι αυτά που προεκλογικά λέγονταν μετεκλογικά και αν υπάρχει ακόμη η καλή πρόθεση, είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν. Άλλωστε το είπε και η Κωνσταντοπούλου: « το θα σκίσουμε το μνημόνιο ήταν «σχήμα λόγου». Ένα «σχήμα λόγου» το οποίο βεβαίως πολύ χρησιμοποιούσε πριν τις εκλογές ο νυν πρωθυπουργός, αλλά… κομμάτια να γίνει… Αφού δεν έγινε το Μνημόνιο.
Η πραγματικότητα είναι ιδανική στο να σκοτώνει την ελπίδα.
Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι μακράν πρώτος στις δημοσκοπήσεις, καθότι δεν υπάρχει και «αντίπαλο δέος» αυτή τη στιγμή για να «απορροφήσει» δυνάμεις, μιας και η Νέα Δημοκρατία ό,τι και να λέει δεν πείθει και δείχνει σαν να γυρίζει γύρω από την ουρά της. Αλλά η δημοφιλία του Αλέξη Τσίπρα από το 70% και βάλε έχει πέσει στο 50%. Δεν είναι τραγικό βεβαίως όταν μιλάμε για τέτοια ποσοστά αλλά είναι ενδεικτικό. Όπως κάτι παραπάνω από ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι πλέον το ποσοστό των πολιτών που δεν συμφωνούν με την τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση αγγίζει το 48%. Όλα αυτά προφανώς και είναι σημάδια «κόπωσης» αλλά και «απογοήτευσης» του πολιτών, οι οποίοι βλέπουν τις «ελπίδες» τους να αποδεικνύονται φρούδες. Μην πούμε και… φλούδες.
Και επειδή φαίνεται ότι έχουμε φθάσει εκ μέρους των δανειστών στο «take it or leave it» και πάμε για το «take it» έχει αρχίσει το εσωκομματικό μασάζ και η προετοιμασία του εδάφους εσωτερικά και εσωκομματικά για το… αναπόφευκτο.
