Παρότι στην εποχή μας φαίνεται πως η ζωή του καθενός φιγουράρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να τη βλέπουν όλοι, μια ολόκληρη γενιά γερνάει και οι ιστορίες της, αν δεν καταγραφούν γραπτώς ή με άλλο τρόπο θα χαθούν.
Η συγγραφή απομνημονευμάτων έχει εξελιχθεί σε μικρο-επιχειρηματική δραστηριότητα.
Αν και δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για τον αριθμό των ανθρώπων που διαχειρίζονται εταιρείες του είδους αυτού, η Ένωση Προσωπικών Ιστορικών αριθμεί 600 μέλη, σύμφωνα με δημοσίευμα των «New York Times». Υπάρχουν όμως πολλοί άνθρωποι που εργάζονται στον τομέα αυτό, αλλά δεν είναι μέλη της Ένωσης.
«'Είχαμε σκαμπανεβάσματα, αλλά τώρα είμαστε σε ανοδική τροχιά» ανέφερε ο Μπιλ Χορν πρόεδρος της Ένωσης, ιδιοκτήτης της εταιρείας συγγραφής και επιμέλειας Launceston Services στην Οτάβα του Καναδά.
Η Ένωση Προσωπικών Ιστορικών έχει μέλη από 13 χώρες. «Κανένας δεν θα γίνει εκατομμυριούχος από τη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά ορισμένοι άνθρωποι ζουν άνετα» πρόσθεσε ο Μπιλ Χορν.
Η Άξελσον Μπέρι ίδρυσε την Ένωση όταν άρχισε τα πρώτα της βήματα στο χώρο το 1995. Ήταν συντάκτρια σε εφημερίδα και ενώ έγραφε τα απομνημονεύματα της μητέρας της σκέφτηκε ότι και άλλοι θα ενδιαφέρονταν να έχουν τα απομνημονεύματα των γονιών τους και ότι εκείνη μπορούσε να γράψει.
«Ήμουν σε λάθος μονοπάτια και είχα πολλά χρέη από πιστωτικές κάρτες». Το διαζύγιο ήρθε το 1998 και η ίδια και άλλοι “προσωπικοί” ιστορικοί προβλήθηκαν από την εφημερίδα Wall Street Journal και ακολούθησαν και άλλα άρθρα σε εφημερίδες.
Λίγα χρόνια αργότερα είχε μία αυτοσυντηρούμενη, κερδοφόρα επιχείρηση.
Η εταιρεία της Άξελσον Μπέρι «Modern Memoirs» εδρεύει στο Άμερστ, έχει τρία άτομα μόνιμο προσωπικό και 10 συνεργάτες, οι οποίοι γράφουν, κάνουν επιμέλεια κειμένων και δημοσιεύουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Από την εταιρεία εκδίδονται 12 βιβλία σε ετήσια βάση, κατά μέσο όρο 300 σελίδων το καθένα. Η Άξελσον Μπέρι χρεώνει 5.000 δολάρια για την επιμέλεια, βοήθεια στη συγγραφή απομνημονευμάτων. Ο πελάτης γράφει ένα προσχέδιο και η εταιρεία αναλαμβάνει να κάνει τη σύνθεση. Η τιμή ανεβαίνει πολύ όταν η Άξελσον Μπέρι ή μέλος της ομάδας της αναλαμβάνουν όλη τη δουλειά. Όποιος θέλει έτοιμα απομνημονεύματα πρέπει να καταβάλει 35.000 δολάρια. Στο ποσό περιλαμβάνονται έξοδα ταξιδιών, τουλάχιστον δύο φορές στο μέρος που ζει ο πελάτης και η διαμονή για κάποιες μέρες για τη διεξαγωγή συνεντεύξεων.
Η Κιτ Ντούερ 59 ετών ήταν υπεύθυνη προγραμμάτων στον τομέα της ψηφιακής χαρτογράφησης όταν είδε την ευκαιρία να εισέλθει στην αγορά.
«Οι ζωές των γονιών μας δεν βρίσκονται στο διαδίκτυο» ανέφερε. «Δεν μπορούμε να μάθουμε πράγματα γι’ αυτούς αν δεν μιλήσουμε μαζί τους» πρόσθεσε.
Η κ.Ντούερ, η οποία ζει στο Ντένβερ έστησε την επιχείρηση μέσα σε έξι μήνες. Θα συγκεντρώνει ηχητικά απομνημονεύματα, θα τα συνδυάζει με ψηφιοποιημένες φωτογραφίες και αναμνηστικά. Θα γίνεται παρουσίαση με slide show και ο πελάτης θα είναι ο αφηγητής.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας η κ. Ντούερ προσέλαβε τον Ντίαν Άτκινσον που ειδικεύεται στην εκπαίδευση προσωπικών ιστορικών.
Η Άξελσον Μπέρι κάνει έρευνα για κάθε πιθανό πελάτη, ψάχνει αν υπάρχουν σκοτεινά σημεία, αν έχει πολλές δικαστικές περιπέτειες. Επίσης απορρίπτει άτομα με αμφίβολη ηθική. Δεν θέλουμε να διαφυλάξουμε τις αναμνήσεις κάποιου που εξαπατούσε το συνέταιρό του, ανέφερε.
H Μέρι Ο’ Μπράιαν Τίρελ η οποία είχε μία τέτοια επιχείρηση για πάνω από 20 χρόνια, συνταξιοδοτήθηκε το 2008.
Όσοι κάνουν αυτό το επάγγελμα πρέπει να γνωρίζουν τις τεχνικές της συνέντευξης, να είναι έμπειροι. «Πρέπει να είσαι εκεί και να ακούς προσεκτικά. Απαγορεύεται σε άλλους να είναι στον ίδιο χώρο κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, επειδή συνήθως οι συγγενείς δίνουν τη δική τους εκδοχή των γεγονότων» τονίζει.
Η κ. Τίρελ ζει στη Νέα Ορλεάνη και τώρα γράφει και διδάσκει. Το 2012 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Γίνε συγγραφέας απομνημονευμάτων για ηλικιωμένους: Δημιούργησε μία επιτυχημένη επιχείρηση με έδρα το σπίτι».
«Τα ετήσια κέρδη της επιχείρηση της τις καλές μέρες ανέρχονταν σε 100.000 δολάρια» πρόσθεσε.
Υπάρχουν βέβαια και δυσκολίες. Ένας πελάτης μπορεί να μιλάει επί μισή ώρα για το πόσο δυνατό ήταν το αυτοκίνητό του το 1920 και στο γραπτό κείμενο αυτό να μεταφέρεται με μία και μόνο πρόταση.
Η ευγνωμοσύνη που δείχνουν όμως οι πελάτες και οι οικογένειές τους είναι η επιβράβευση.
Τα απομνημονεύματα είναι κυρίως για τις μελλοντικές γενιές, αλλά δίνουν και την ευκαιρία και για σκέψη και προβληματισμό.
Η κ. Τίλερ θυμάται την πρώτη της πελάτη, μία γυναίκα που ήταν βαριά άρρωστη και πέθανε στα 52 της χρόνια. «Ήταν τόσο άρρωστη που δεν μπορούσε να διαβάσει το βιβλίο και της το διάβασα εγώ. Στο τέλος γύρισε και μου είπε ‘Τώρα καταλαβαίνω ότι έζησα μία υπέροχη ζωή’».
